Viktor Fischer - Counting seconds

Epiloog.

Wit. Dat was het enige wat ik zag toen ik dacht dat ik wakker werd. Een golf van misselijkheid, gierde door mijn lichaam heen. Het was alsof ik in een soort hemel terecht was gekomen waar ik niet uit kon komen, een witte ruimte, met alleen maar blokken, en als ik omhoog keek, zag ik ook alleen maar blokken. Was dit dan de hemel? Was dit dan waar mensen naar toe gingen als ze overlijden? Of is dit een teken van een nieuw begin, van een tweede kans die je hebt gekregen in het leven, op wat voor manier dan ook.. Of het is gewoon een vreselijk iets waar je aan denkt maar waar je eigenlijk niet aan wil denken.

Twee heldere ogen keken mij aan, toen ik langzaam mijn ogen opende. Viktor. Het waren zijn ogen. Z'n hoofd geleund op de zijkant van het ziekenhuisbed, keek hij mij met een glimlach aan. Aan zijn ogen te zien was hij duidelijk moe. ''Rowena.'' Zei hij toen zachtjes. Mijn hand reikte naar zijn wang die ik zachtjes streelde. ''Hoe gaat het met je?'' Toen ik mijn hand iets verder trok merkte ik dat ik vast zat aan het infuus. ''Ik ben nog een beetje moe.. Maar dat is niet erg.'' Hij glimlachte toen klein en gaf me een glas met water. ''Hier, drink maar wat van dit, dan wordt je snel weer wat fitter.'' Ik nam een aantal slokken er van en merkte dat mijn lichaam dit blijkbaar nodig had. -''Gewoon je ogen dicht doen.'' Zei Viktor lachend en hij pakte mijn beide handen vast.

We waren samen in Parijs, nadat het langzamerhand weer wat beter ging. Inmiddels had ik mijn vierde chemo alweer achter de rug, dus alles ging stapje bij stapje beter. ''Bonjour, to the city of love baby.'' Zei Viktor lachend en hij gaf me een kus op mijn mond. ''Oké, je mag nu echt je ogen openen.'' Mijn mond hing even open van verbazing, we stonden in midden in een soort hartje, gevormd van brandende kaarsjes. ''Viktor, wat is dit?'' ''Draai je om.'' ''Maar Viktor..'' Stamelde ik. ''Nee, draai je nou maar gewoon om.'' Grinnikte hij. Met een glimlach draaide ik mijn rug naar hem toe. ''Oké, en nu mag je weer omdraaien.'' Langzaam deed ik wat hij zei en ik zag hem op een knie zitten, met een brief in zijn mond. ''Viktor..'' Stamelde ik. Hij wees naar de brief die hij in z'n mond had en ik pakte het aan. Ik zag dat het een brief was van het lokale ziekenhuis waar ik altijd mijn behandelingen had. Een paar weken terug hadden we een test gedaan of de chemo was aangeslagen of niet. ''Lees het laatste deel voor.'' Zei Viktor. ''Uit de test is dus gebleken dat de chemo positief is aangeslagen, dus dat betekent dat u vrij bent van kanker!'' Zei ik vol enthousiasme en ik omhelsde Viktor. ''Hoe lang wist jij dit al?'' Hij grinnikte. ''Eh, 3 uur..'' ''En je hebt dit alles geregeld in 3 uur?'' ''Nee drie weken. Maar ik moet nog wat anders doen..'' Ik keek hem even verbaasd en zag toen dat hij nog op een knie zat. ''Het is toch niet wat ik denk wat het is?'' Viktor glimlachte. ''Lieve Rowena, helaas het is wel wat je denkt dat het is..'' Hij schraapte zijn keel. ''Goed, waar begin ik.. Ik leerde je kennen in het ziekenhuis, gek hé, we hebben een soort van connectie met het ziekenhuis, en om eerlijk te zijn had ik nog nooit zo'n mooi en lief meisje gezien. Je glimlach is de mooiste die ik ooit heb gezien, en ik kan uren in je ogen blijven staren, en ik weet dat dit allemaal heel klef klinkt en alles, en ik weet dat secondes lang duren, maar zoals ik al zei.. Al moet ik alle seconden tellen wanneer ik bij je ben, ik vind het niet erg.. Lieve Rowena.'' Toen haalde Viktor een doosje tevoorschijn en opende die toen langzaam. Ik sloeg mijn handen voor mijn mond. ''Wil je met me trouwen?'' Ik slaakte even een kleine gil en zei volmondig ''JA!'' Ik omhelsde mij en hij deed de ring om mijn vinger. ''Staat je mooi lieverd.'' En hij gaf me een hele lange kus. ''Ik hou van je.'' ''Ik ook van jou Viktor.''