Viktor Fischer - Counting seconds

Hoofdstuk 11

When your legs don't work like they used to before
And I can't sweep you off of your feet
Will your mouth still remember the taste of my love
Will your eyes still smile from your cheeks

23 februari 2015.

Het was maandag ochtend, voor mij een normale werkdag. Voor Viktor was het vandaag een minder leuke dag, om het maar even zachtjes uit te drukken. We stonden beide op, aten wat, het  was rustig in mijn appartement. Gehaast had ik mijn spullen bij elkaar geraapt, en was ik snel vertrokken naar mijn werk. Niet wetend wat er in Viktor zijn gedachten speelde.  Het was voor mij betreft, een lange en zware dag, van 7:00 tot 17:00, maar het was het waard. Vanavond zouden Viktor en ik uit eten gaan bij een nieuw restaurant bij hem in de buurt.

Toen ik rond 17:30 thuis kwam van mijn werk, was Viktor nergens te bekennen. Wetend dat hij toch wel weer thuis zou komen, zodra hij wist dat ik er weer was, maakte het idee dat hij ergens aan het rondzwerven was, minder eng en erg. In de tussen tijd had ik al wat koffie gezet en was op de bank geploft met een van m’n favoriete series. Na ongeveer 15 minuten hoorde ik wat gerommel aan de voordeur, dat moest Viktor zijn. Ik besloot te blijven liggen op de bank, want hij kwam er toch wel in. Met een nors gezicht, zelfs een beetje verdrietig kwam Viktor binnen gelopen. ‘’Heeeeeeeeeeeey meneer Fischer!’’ Zei ik met een vrolijk gezicht, en hij keek een beetje geërgerd mijn kant op. ‘’Nou ook hallo voor mij, wat leuk dat je me zo vrolijk begroet..’’  Viktor haalde z’n schouders op en liep naar boven toe.

Rond 18:15 hadden we een afspraak staan bij het nieuwe restaurant, maar aangezien Viktor nog steeds boven zat, en het 10 minuten lopen was, en het nu 18:10 was, zouden we hoogstwaarschijnlijk te laat komen. Ik zuchtte diep toen ik voor de zoveelste keer naar de klok keek. ‘’VIKTOR, HOELANG DENK JE NOG BOVEN TE ZITTEN? We hebben een afspraak, weet je nog?’’ Ik liep richting de slaapkamer en zag dat hij aan het staren was naar het plafond. Ik plofte naast hem neer en keek hem aan. ‘’Kom je Vik, ik wil niet te laat komen, I’m starving..’’ Hij draaide zich van me weg en ik keek even naar de vloer. ‘’Vik.. Wat is er met je aan de hand vandaag? Je lijkt zo verdrietig..’’ Ik deed m’n schoenen uit en ging naast hem liggen. ‘’Vind je het gek..’’ Mompelde hij. ‘’Ehm, ja.. Normaal gesproken ben je altijd vrolijk, is er iets gebeurt?’’ Hij zuchtte diep. ‘’Het is 23 februari, het is vandaag een jaar geleden.’’ Ik dacht even na. ‘’Een jaar geleden dat?’’ Hij draaide zich om. ‘’Dat ik geblesseerd ben geraakt, ik zou er maar een tijdje uit zijn.. Maar kijk me hier dan.. Een jaar verder, en ik kan pas volgend seizoen weer minuten maken..’’ Ik zuchtte. Hoe in godsnaam ging ik hier op in? Langzaam rolde er een traan over Viktor z’n wang. ‘’Oh Viktor, niet huilen, alsjeblieft niet..’’ Ik veegde de tranen gauw weg met m’n mouw. ‘’Hey, maar je kan al volgend seizoen weer minuten maken toch? Dan heb je iets om naar uit te kijken, het enige wat ik nu kan zeggen is niet de hoop verliezen, en in jezelf blijven geloven.’’

Uit eindelijk verliep de avond nog goed en hadden we het erg gezellig, al begrijp je vast wel dat Viktor hunkert naar minuten. Hij had wel een beetje glazige ogen maar dat was ook wel te begrijpen. Toen we uiteindelijk om 0:00 in bed lagen, keek hij me aan. ‘’Ik ben blij dat deze dag voorbij is Wena..’’ Ik glimlachte en gaf hem een kus op z’n voorhoofd. ‘’Sweet dreams Viktor, and may all your dreams come true..’’

Feeling my way through the darkness
Guided by a beating heart
I can't tell where the journey end
But I know where to start

Ik ben van plan een deel 2 maken voor deze Viktor fanfictie, willen jullie deze graag? Laat het dan weten in de comments!