Viktor Fischer - Counting seconds

Hoofdstuk 14

Toen Ricardo me thuis afzette, wachtte ik even met uitstappen. ''Bedankt voor het afzetten, Ricardo.'' Ik glimlachte klein, en nog steeds had ik de vraag in mijn hoofd, wat er aan de hand kon zijn met Viktor. ''Het is een kleine moeite.'' Hij glimlachte en zette even de auto uit. ''Ricardo?'' Hij keek even op van z'n mobiel en keek me met een vragend gezicht aan. ''Ja?'' ''Wat is er met Viktor aan de hand, de laatste tijd?'' Hij kneep zijn ogen iets dicht en zuchtte toen. ''Ik moet je eerlijk bekennen Rowena, ik spreek hem niet heel vaak, maar ik denk dat hij gewoon bezorgd over je is. He cares about you.'' Ik knikte toen, niet wetend wat ik hiervan moest vinden. ''Ah oké, in ieder geval bedankt dat je me even thuis wou afzetten.'' Hij knikte en ik opende de deur. ''Tot ziens Ricardo.'' ''Tot ziens Rowena.'' En met die woorden, stapte ik de auto uit.

Toen ik binnen kwam gelopen, was Viktor er nog niet weer. Met een plof, ging ik liggen op de bank, en even keek ik in het rond. Rust. Het was even fijn om dat nu te hebben.  Ik haalde mijn mobiel tevoorschijn en bekeek even mijn social media. Op een gegeven moment kwam ik bij Instagram terecht en ik zag dat een aantal fanaccounts, die ik volgde, heel veel gepost hadden. Een aantal hadden wat beterschapswensen eruit gedaan, maar het waren vooral foto's van Viktor en van iemand anders. De foto's die ik nu voorbij zag komen, waren heel onduidelijk, tot dat er een duidelijker foto was. Het was een foto van hem met een meisje, die het overduidelijk heel gezellig hadden.  Vol verbijstering gooide ik mijn mobiel weg en ik zuchtte even diep. Een ding wist ik wel zeker, er moesten heel wat dingen veranderen, en daarom besloot ik een soort 'bucketlist' te maken.

Mijn haar knippen en verven, zoals ik het altijd al gewild heb. Een reis maken naar een van de mooiste, maar gelijk ook in een gevaarlijk land, Los Angeles.Een concert bezoeken in het buitenland.Parachute springen.Gelukkig zijn.

Het ging niet perse per nummer, van dit was het eerste ding wat ik echt moest doen voordat ik doodga (of ik dat ga überhaupt). Maar het eerste ding kon ik sowieso nu al voltooien, dus ik stond op, pakte mijn portemonnee, pakte mijn tas, bekeek mijn haar voor een van de laatste keren, en liep richting het centrum. Toen ik de kapper binnenkwam, had ik het geluk dat ik gelijk een behandeling kon krijgen. ''Dus wat mag het vandaag zijn?'' ''Doe maar een stuk eraf.'' De kapper leek even in een soort shock. ''Weet u dat heel zeker?'' Ik knikte, en wees de gewenste lengte aan dat eraf mocht. De kapper deed zijn werk, en had speciaal voor mij, de spiegel weggedraaid. ''Kijk is aan.'' Ik slaakte even een gil, van blijdschap, want het was echt heel mooi. ''Wauw.'' Zuchtte ik en gaf de kapper een hand. ''Bedankt hé..'' Hij glimlachte en  een paar minuten later stond ik buiten.  Daarna liep ik rechtstreeks naar een reisbureau toe. ''Waarmee kan ik u helpen?'' ''Ik wil graag een reis, en vlucht naar Los Angeles.'' De vrouw achter de balie knikte, en ik nam plaats. We bespraken een aantal dingen. ''De laatste vlucht gaat vanavond om 10 uur, akkoord?'' Even dacht ik na. Dit was een once in a lifetime. ''Akkoord.'' We regelden wat dingen, en ondertussen zat ik een taxi te bellen voor vanavond.

Het was ongeveer half 7 toen ik thuiskwam en ik had nog ruim een uur om mijn spullen in te pakken.  Ik ging opzoek naar mijn koffer en sleurde hem de trap af. Met enkel wat gehijg onder aan de trap, en alweer, een nieuwe blauwe plek, rende ik weer de trap op. Ik moest toch ook een beetje in conditie blijven, haha. Ik zocht naar het weer in LA en daarna, zocht ik wat jurkjes, topjes en rokjes etc. uit. Daarna de basis dingen wat sowieso altijd mee moest, als je ging vliegen, of nou ja, wat er geadviseerd werd om mee te nemen.

Het was half 8 toen ik met een diepe zucht de kamer rond keek. Alles wat ingepakt, alles had ik bij me, en ik was er klaar voor. Ik zocht wat medicijnen bij elkaar en ik ging toen even liggen op de bank, het was nu alleen nog maar een kwestie van tijd, om te wachten.  Niet veel later hoorde ik wat getoeter buiten, dus ik besloot met mijn spullen, alles naar beneden te sjouwen. Toen ik beneden aankwam zei ik de chauffeur gedag, en hij hielp me met mijn koffers. ''Wat is dit nou weer?'' Opeens stond Viktor naast mij, en hij leek even wat bang. ''Rowena? Wat gaat er in godsnaam gebeuren..''  Ik antwoordde niet op die vraag, dat kon hij volgens mij wel zien. ''Ik ga op reis Viktor.'' Even leek hij geërgerd. ''Wat?! Ben je gek geworden ofzo?'' En toen had ik eindelijk, de ballen om hem aan te kijken. ''Ben ik gek geworden? Nou nee Viktor, maar dat zou ik eigenlijk ook wel aan jou willen vragen..'' ''Waar heb je het over?'' Viktor keek verbaasd en ik liet hem die foto zien. ''Je hebt het wel gezellig he, in die tijd dat ik er niet ben.'' Viktor zocht even naar wat woorden. ''Rowena.. Het is niet wat je denkt.'' Ik stapte de auto in. ''ROWENA, ECHT NIET!'' ''Weet je Viktor, geniet jij lekker van je tijd met je nieuwe chick, ik ga mijn leven beginnen, nu het nog kan, zou jij ook is moeten doen.'' ''ROWENA, ALSJEBLIEFT.'' Viktor bleef aan de deur staan en klopte een paar keer vol onmacht op het raam. ''Rowena.. geef me een kans.'' Ik opende het raam. ''4 dagen om na te denken, mocht je dan nog geen beslissing genomen hebben, dan heb ik al wel een beslissing gemaakt.'' En met die woorden, sloot ik het raam, gebaarde naar de chauffeur dat hij kon gaan rijden, en ging ik op weg. Op weg naar een nieuw begin.