Viktor Fischer - Counting seconds

Hoofdstuk 17

Viktor reikte zijn hand naar mij uit en dankbaar nam ik zijn hand aan. ''Gaat het een beetje?'' Zei hij een beetje bezorgd. Ik knikte toen en streek mijn broek netjes. ''Ja hoor..'' Even wist ik niet wat ik moest doen, zou ik gaan of juist niet? Ik keek toen even wat ongemakkelijk op mijn horloge en pakte het handvat mijn koffer vast. ''Ik denk dat ik maar richting huis ga'' Ik stond bij de deur te kijken en zag dat Viktor een beetje verbaasd keek. ''Rowena, dit is jouw huis..'' Zuchtte hij en ging zitten op een van de traptreden. ''Dat weet ik.. Ik weet alleen niet zo goed wat ik moet doen nu..'' Viktor sloeg zijn hoofd naar beneden en dacht even na. ''Het was stom van me Rowena, dat weet ik ook..'' Ik liet het handvat los en keek hem aan. ''Ze zag er zeker mooier uit, dan ik momenteel met mijn kale hoofd..'' Ik zuchtte diep en keek op zij. ''En dan te bedenken dat iemand zijn slijm drie maand in je mond blijft rondhangen..'' Zei ik onder mijn adem en Viktor keek op. ''Wat? Slijm?'' Ik schudde mijn hoofd. ''Laat maar.'' Ik keek nogmaals op mijn horloge en zag dat ik rond dit tijdstip mijn medicijnen moest inslikken. Ik haalde mijn tas tevoorschijn en begon er wat in te rommelen, uit eindelijk vond ik een potje waar ik het in had gestopt.

Langzaam sjokte ik richting de keuken om een glas te pakken en slikte toen mijn medicijnen in. ''Ik heb morgen mijn eerste chemo..'' Zei ik tegen Viktor, de eerste tegen wie ik het zei, want ik had het nog tegen niemand verteld. Hij wou antwoorden maar ik was hem voor. ''En ik wil dat je mee gaat.'' Hij knikte toen. ''Hoe laat moet je er zijn?'' ''10 uur..'' Viktor schraapte zijn keel en ik wist dat er nu uit ging komen dat dan zijn training begon. ''Goed, kom maar nadat je training is geweest dan..'' Hij glimlachte en ik plofte neer op de bank.

''Ik wil er toch over praten..'' Begon Viktor zachtjes toen we in een hele comfortabele houding op de bank lagen. ''Vertel..'' Zei ik toen ik voor mij uitkeek. ''Het was 2 weken terug, toen je te horen kreeg dat je ziek was.. Zoals velen weet een mens dan niet wat je doet..'' Ik knikte. ''Ik was uit met Nicolai en Davy, gewoon een mannenavondje. Ik had niks gepland maar omdat je die avond nogal pissig weg was gelopen, voelde ik me een beetje opstandig.. Maar ze kwam naar me toe gelopen, ze stelde zich voor als Lisa, een blondine, niet zo heel lang.. En ja ze was best wel knap.'' Dat deed even pijn om te horen. En ja, we spraken een aantal keer af, en ik wou denk ik gewoon mijn frustratie weg nemen en dat gebeurde blijkbaar op deze manier..'' Zei hij zachtjes. ''Maar je weet dat het me heel erg spijt he..'' Ik knikte toen zachtjes maar antwoordde niet. ''Rowena..'' Zei hij toen zachtjes en legde zijn hoofd in mijn nek, tegen mijn oor aan. ''Je weet toch dat ik van je houd..'' En hij legde zijn handen op mijn buik. ''We komen hier samen uit..'' En hij gaf een zachte kus in mijn nek. ''En ze was niet eens zo goed in bed.'' Dacht Viktor hardop. ''Jij bent veel beter..'' Zei hij en streek met zijn vingers over mijn buik heen. Ik grinnikte toen zachtjes. ''Maar dat wist ik toch.'' Hij grinnikte toen. ''Hmhm..''

Even was ik bang toen ik de volgende dag alleen in het ziekenhuisbed lag. Alle muren waren zo wit, en iedereen leek op elkaar. Alle verpleegsters die zeiden dat alles wel goed zou komen. Het was zo gebruikelijk om te zeggen tegen de kinderen die ik altijd begeleidde in het ziekenhuis. Ik moest nog even wachten aangezien de artsen nog bezig waren met een andere cliënt. Soms zag je een aantal mensen naar buiten komen die er heel slecht uitzagen, of heel erg vermoeid, dat baarde soms wel is wat zorgen. Gelukkig kwam na ruim een kwartier Viktor binnen gelopen. Hij pakte mijn hand stevig vast. ''We gaan hier samen voor vechten Rowena, en ook al duurt het uren en moet ik de seconden gaan tellen.. Ik zal hier bij je zijn.'' Hij gaf me nog gauw een kus voordat ik de operatie kamer in werd gestuurd.