Viktor Fischer - Counting seconds

Hoofdstuk 13

Viktor was inmiddels bij mij komen zitten en hij streelde mijn hand zachtjes. Niet wetend wat er ging komen, haalde ik diep adem. Met tranen in mijn ogen keek ik de dokter aan, die mij zojuist het slechte nieuws verteld had. Het was een lange tijd stil in de kamer, je kon zowat een speld horen vallen. Ik keek de dokter aan. ''Is het goed of kwaadaardig?'' De dokter haalde een hand door haar haren heen en keek op haar papier.  ''Dat moeten we nog onderzoeken.''

''OH MIJN GOD, AUUUUU, OH MIJN &*#$($%*@(#&$$@('' Nee dit was niet iemand die aan het bevallen maar iemand die zojuist, die vervelende ruggenprik moest doorstaan. Ze moesten wat van mijn beenmerg hebben, en op die plek, waar ze het vandaan moeten halen, doet het ontzettend pijn.  ''Rowena, rustig, adem in, adem uit.'' Viktor zat als een gek te ijsberen door de kamer. ''VIKTOR, DOE RUSTIG.'' Vol angst, pijn en woede sloeg ik mijn hoofd neer op de lakens.  Ik veegde het zweet van mijn voorhoofd af en keek de dokter aan. ''Duurt het nog lang, of zijn we bijna klaar?'' Ze glimlachte en gaf me een flesje water. ''Het is voorbij.'' Er werden nog wat pleisters op de wond gedaan, en ik was van plan om uit bed te gaan, dus ik deed de lakens van mij af. ''Fijn, dan kan ik weer naar huis toe.'' De dokter keek mij een beetje nerveus aan. ''Het lijkt me verstandiger, dat we eerst wachten op de uitslag van de test.'' Ik schudde mijn hoofd. ''Oh nee, dat kan wel een andere keer.'' Langzaamaan raapte ik mijn kleding bij elkaar en liep richting het toilet. Totdat ik onderweg een hand op mijn schouders voelde. ''Rowena, toe nou..'' Viktor keek me met bezorgde ogen aan. ''Het lijkt wel alsof je doorgeslagen bent.'' Ik duwde hem aan de kant en liep door richting het toilet.  Viktor haastte zich en liep achter me aan. ''Rowena, wacht nou even..'' Zoekend naar het damestoilet haastte me ik, zodra ik het gevonden had, daar in. Ik legde de kleding neer op de wastafel en bekeek mezelf in de spiegel. Gauw gooide ik wat water over mijn gezicht heen zodat het wat verfrissender was. ''Rowena asjeblieft..'' Viktor stond inmiddels in het damestoilet.  We hadden het geluk dat we de enigste waren, anders hadden wat oudere dames hem nu waarschijnlijk al weggestuurd. ''Doe nou gewoon wat de dokter zegt..'' Met een geïrriteerd gezicht herhaalde ik zijn woorden op een nare toon. ''Doe nou gewoon wat de dokter zegt.'' Viktor zuchtte diep. ''Rowena.. Het is belangrijk, doe het nou maar gewoon, anders verplicht ik je..'' ''Jij verplicht mij iets Viktor? Niemand maar dan ook NIEMAND, verplicht mij, in MIJN leven om iets te doen, wat ik niet wil, en ook al ben je een zwerver, of wat jij bent, een speler van ajax, met een o zo belangrijke status die je moet behouden, zelfs dan NIET, hoef jij mij, Viktor Gorridsen Fischer, niet te vertellen wat ik wel en niet moet doen. En mocht je je daar wel mee bezig houden, dat is dan jouw probleem. '' Zo, dat was er uit. ''Als je mij nu even excuseert, dan kan ik mij omkleden om naar huis toe te gaan.'' Viktor zijn mond hing open van verbazing en hij bleef stokstijf stil staan. ''Daar is de uitgang Viktor.'' Met mijn geweldig mooie gelakte oranje nagel, wees ik naar de deur.

Toen ik klaar was met omkleden, zag ik dat Viktor nog steeds aan het praten was met de dokter. Met een zwaai gooide ik mijn haren naar achter en liep richting de uitgang van het ziekenhuis.  Omdat ik met de ambulance was gekomen, besloot ik lopend naar huis te gaan. Ik hoorde voetstappen achter mij, maar verwachte niet dat het een bekende van mij zou zijn. Blijkbaar was Viktor wel met de auto gekomen, maar hij maakte mij nu vrij weinig meer uit.

Inmiddels was ik halverwege, en dat lopen ging nog niet zo goed. Niet dat ik opeens niet meer kon lopen, maar het koste me veel moeite. Het leek alsof ik bij elke stap die ik zette, ik adem te kort kwam. Een enorme kuch bui had ik opeens, en ik had zo'n moeite met adem halen. Ik stopte bij een bankje en bleef voorover staan. Het leek alsof ik aan het stikken was, maar dat was niet zo. Geen benul van waar ik was, besloot ik mijn moeder te bellen. Heel lang ging de telefoon over totdat ze opnam. ''Viktor heeft het al verteld..'' Vol verbazing ging ik zitten op het bankje. ''Ik wou eigenlijk bellen om te vragen of je mij op kon halen, ik zit bij een of andere Ganzenstraat in Amsterdam, op een bankje.'' Ik hoorde mijn moeder slikken. ''Lieverd, ik vind het heel vervelend voor je, maar je stiefvader en ik besloten spontaan een weekendje naar Londen te gaan, we zitten nu op de boot, het spijt me.'' Tranen stroomden over mijn wangen. Onbegrip. Dat was het juiste woord dat ik zocht, mensen konden of wilden niet begrijpen hoe ik mij voelde. ''Het is niet erg mam, veel plezier nog..'' Opeens zat er iemand naast me. Snel veegde ik mijn tranen weg en zag dat het Ricardo Kishna was die naast me zat. ''Gaat alles goed met je?'' Ik schudde mijn hoofd en die belandde uiteindelijk op mijn schouder. Hij gaf me een knuffel en gaf me een tissue. ''Hier, veeg je tranen af, ik breng je naar huis..''

So wrong, and I'm here to make it right

For what it's worth

And I'm sorry, yes I'm sorry

If you never felt the love, the love,

The love that you deserve.