Mr. Arrogant & Mvr. Diva

Hoofdstuk 16

De adrenaline giert door mijn aderen. Ik had het hem nooit moeten vertellen, ik weet simpelweg niet wat mij bezielde. Waar dacht ik wel mee bezig te zijn? Wie denk ik wel dat ik ben? Wie denk ik wel dat hij is? Ik weet niet eens of hem wel kan vertrouwen. Ik heb hem misschien maar een paar keer écht gesproken en wat weet ik nou eigenlijk echt van Nathan? Ik heb geen idee, besef ik, als ik beter nadenk. 

Het is frustrerend om zo rusteloos te zijn. Ik ben bang en onrustig en gewoon doodmoe. Zo moe als ik nooit eerder was. Ik heb helemaal geen zin om weer naar huis te gaan, maar ik kan niet nog een avond weg blijven. Dat zorgt voor alleen maar meer frictie wat altijd zonder meer tot een conflict leid, met alle gevolgen daarvan tot dien. 

Ik probeer rustig te blijven terwijl ik de achtertuin in loop. Tot mijn opluchting is het licht uit en hoor ik mijn vader zijn luide gesnurk, duidelijk hoorbaar door het open raam van zijn slaapkamer. Ik draai heel voorzichtig de deurkruk van de keukendeur open en stap naar binnen. Voorzichtig en langzaam sluit ik de deur weer en loop dan op mijn tenen door de keuken, naar de trap, de overloop op en dan zo naar mijn eigen kamer. Ik morrel met het slot en stap naar binnen. Dan draai ik het slot aan de binnenkant dicht en doe het licht aan. Ik loop mijn badkamer in en kleed me dan uit, en stap onder de douche. Ik was onder het stromende, warme water mijn herinneringen en mijn dag van mij af en stap onder de douche vandaan. Dan droog ik me af en kleed me om. Ik ga in bed liggen en staar naar het plafond, wachtende tot ik in slaap val.

Langzaam bewegen de schaduwen die de boomtakken naast mijn raam hangen, afgeven, als de tijd verstrekt en wordt het steeds lichter buiten. Ik ben rustig. De rust zelve. Ik besteed geen energie of aandacht aan de paniek die als een golf in mijn binnenste stijgt en mij onder wilt trekken. 

Ik sta op voordat mijn wekker af kan gaan en kleed mij weer aan. Dan sluip ik voorzichtig naar beneden en zet koffie en maak ontbijt. Ik zie, als ik mijn telefoon kijk, dat ik drie berichten van Wim heb. Zonder dat ik er echt over na kan denken, verwijder ik ze alle drie, zonder ze te lezen of bekijken. Ik richt mij op het inpakken van mijn tas en als het dan bijna tijd is voor school, pak ik mijn fiets, brul ik luid "goedemorgen en dag" naar mijn vader, die er van wakker wordt, luid vloekend, en fiets dan richting school. 

Ik zal mijn best moeten doen vandaag om Nathan te vermijden en ontwijken. Hoe minder interactie tussen ons, hoe beter. Ik zie Jackson en Rachel samen de school in lopen en mijn adem stokt in mijn keel. Jackson slaat zijn arm om haar heen en ze lacht in antwoord. Ze haalt zijn arm weg en zwaait naar hem, slaat dan naar links. Jackson blijft even staan en kijkt hoe ze om de hoek verdwijnt, schudt dan zijn hoofd en loopt zelf ook door naar zijn kluis en dan zijn les. 

Ik probeer de wereld uit te zetten, om mij heen, en mij alleen maar op Jackson te richten. Zijn kluisje is er slechts twee verwijderd van die van mij. Ik blijf naar hem kijken, in hoop dat hij opkijkt en mij opmerkt, maar hij sluit zijn kluisje en verdwijnt. 

Wim komt de hoek om en loop mijn kant op. Ik loop snel weg en verstop mij in de toiletten. Als de eerste bel is gegaan, waag ik mij voorzichtig weer naar buiten. Ik loop naar de economie les en neem plaats. Een meisje dat ik niet ken, kijkt honend mijn kant op en draait haar rug naar mij toe. Ik zal wel geflirt hebben met haar verkering. Ik draai me naar het bord toe en probeer tevergeefs de aantekeningen over te nemen, maar het lukt niet. 

Het is alsof ik niet meer kan nadenken. Alles wat de docent zegt, gaat het ene oor in, en het andere weer uit. Zit ik wel bij de juiste les? Is dit nog steeds economie, in het Nederlands? Ken ik de studenten om mij heen wel? Ik kijk rond en gezichten lijken mij bekend voor te komen maar ik weet het gewoon niet meer. Ik kan mij met moeite herinneren wat de datum is. 

Ik richt me tot mijn notitieblok en merk tot mijn verbazing dat ik meer heb opgeschreven dan ik gedacht had. Vol nieuwe moed kijk ik weer naar het bord, maar een andere docent staat de aantekeningen uit te vegen. Wanner is de bel gegaan? Ik weet het niet en het beangstigd me. 

Ik sta haastig op en pak mijn spullen snel op. Ik loop het lokaal uit en prop slordig en onverzorgd mijn boeken en schriften terug mijn tas in. 

Het lukt me niet om voor de geest te halen wat mijn volgende les is, of waar het is, en ik besluit dan maar om een uur te spijbelen. Ik kom later wel weer de gevolgen van die actie onder ogen. Nu moet ik eerst weer aanwezig zien te worden. Ik neem plaats in de aula en blader door mijn boeken en schriften. Ik open mijn rooster op mijn telefoon en zie dan tot mijn verbazing dat ik mij in de dag heb vergist. Ik heb niet de juiste spullen bij me, aangezien die voor morgen zijn. 

Ik zal de spullen van de mediatheek moeten lenen. Ik zucht en sta op, dan loop ik naar de mediatheek en leen daar de boeken die ik nodig heb om de rest van de dag zonder problemen door te komen. Het valt mij op, tijdens de grote pauze terwijl ik druk bezig ben om Wim te vermijden, dat Nathan niet bij Rachel en Jackson aan tafel zit. Ik kijk de aula rond, maar hij is nergens te bekennen. Opeens komt het in mij op om naar Jackson zijn tafeltje toe te lopen en te vragen waar Nathan is, maar die neiging onderdruk ik direct. Waarom zou dat mij interesseren? De aan- of afwezigheid van Nathan zou mij niet moeten boeien. Toch word ik er onwijs nerveus van. Wat nou als hij de politie heeft gebeld en ze heeft ingelicht over mijn thuissituatie? 

Kan ik na afloop van deze schooldag, nog wel naar mijn huis? Is het dan nog wel mijn huis? 

Ik besluit dan, na de paniek die door mijn lichaam raast, om het op te geven en gewoon vroeg naar huis te gaan. Ik kan mij toch al nergens meer op concentreren. 

Thuis is alles zoals het altijd is en lijkt het niet alsof er een hulpdienst is geïnformeerd. 

De wereld wordt steeds verwarrender. 

A/n

Hoi! 

Iets later dan beloofd, maar hier is het nieuwe hoofdstuk! Ik moet eigenlijk heel veel leren voor school, maar zoals altijd in plaats van te leren en een goed cijfer te halen, kies ik er voor om te gaan schrijven of lezen. Doe dit niet na. 

X, 

Fleeingpeanuts