Mr. Arrogant & Mvr. Diva

Hoofdstuk 8

Nathan kijkt me gefrustreerd aan. En dan valt het kwartje. Hij is verkracht. Tuurlijk wilt hij geen seks.

Waarom heb ik het altijd alleen maar over seks? Het begint me echt te irriteren. Ik moet echt een betere hobby vinden.

"Nathan." Hij heeft zich van het bed afgerolt en staat nu met gebalde vuisten bij het raam.

"Nathan." Geen antwoord. "Nathan?''

Niks.

Ik had het zo geweldig naar m'n zin met hem. En nu voel ik me echt rot. Ik heb het verpest. Ookal haat ik hem met een flinke passie, ik zie hem liever niet in pijn. Ook wil ik eigenlijk wel met Jackson, eh ik bedoel Nathan naar bed. Nathan is knap, lief en hij doet aardig, soms dan.

"Nathan, laat mij je helpen."

"Nee. Dat gaat niet. Eigenlijk zou ik je uit mijn huis moeten schoppen."

"Waarom?" "Omdat je me hebt aangerand, remember?" Oh ja, oeps.

"Maar.. laat me je alsjeblieft helpen."

"Nee. Ga, ga maar gewoon weg."

Ik loop naar hem toe. "Nathan, ik wil je helpen, en dan kan je mij ook helpen."

Hij draait zich om. Hij kijkt me aan, er is iets, iets in zijn ogen, ik kan het niet plaatsen.

"Hoe kan ik je helpen, Mckenzy?"

"Door afleiding." "Hoe doe ik dat?" Ik begin te blozen en kijk naar de grond. "Hoe doe ik dat?" "Door met me te slapen." "Met of zonder kleding?'' Vraagt hij een beetje arrogant.

"Wat jij wil." "Blijf. Blijf alsjeblieft." Hij smeekt me zohaast om te blijven, en als ik heel eerlijk ben, wil ik niet naar huis, bij Nathan voel ik me veilig.

Erg veilig.

"Oké." En dan loopt hij de kamer uit. Ik kijk hem raar aan zodra hij weer binnen komt. "Waar was je naar toe?"

"Eten halen." "Oh, wat heb je gehaald?" "Gewoon. Eten. Dat spul wat je kan opeten."

"Oh ja, prima." "Mckenzy?'' "Ja?" "Waarom ben je depressief?"

Ik slik. Wil ik dit hem wel vertellen? Maar aan de andere kant voel ik me zo veilig en een beetje schuldig, en daarom vertel ik het hem.

"Ik heb geen moeder meer, mijn vader is een alcoholist en is agressief."

Nathan ademt hoorbaar in. "Slaat hij je?" "Af en toe." "Oh god, Mckenzy."

En dan drukt hij me tegen zich aan en ik voel me zo veilig. "Je kan me alles vertellen, wanneer maakt me niet uit, ookal bel je me midden in de nacht op, ik zal er voor je zijn."

En ik geloof hem. Hij meent het echt. En omdat ik niet goed ben met woorden, kus ik hem, terwijl de tranen over mijn wangen rollen.

En dan, als ik me terugtrek, zie ik dat hij ook huilt. "Nathan?" "Het doet me zoveel zeer om jou zo gebroken te zien. Om iemand gebroken te zien. Ik ben niet heel emotioneel, maar ik kan er gewoon echt niet tegen."

Aw. Waarom is deze klootzak zo lief?

"Ik moet je iets laten zien."

En dan wurm ik me los, en trek mijn shirt en hemd uit. Zijn ogen worden zo groot als schoteltjes, als hij de blauwe plekken ziet.

"Jezus, Mckenzy, waarom heb je me niets gezegd?" "Omdat het privé is."

Hij doet een stap dichterbij en ik hou mijn adem in als hij mijn buik aanraakt. Hij traceert de randen van de blauwe plekken met zijn vingers en ik krijg aangename tintelingen in mijn buik als hij dat doet.

Hij lijkt wel een kind, volledig gefixeerd op het gruwelijke leed in deze wereld, de eerste keer dat je het nieuws kijkt en dan het meest vreselijke leed ziet.

"Doet het zeer?" "Eh, op dit moment niet."

"He?" "Het doet niet zeer als jij me aanraakt. Dat bedoel ik te zeggen."

"Oh."

Dan trekt hij zich, tot mijn grote spijt, terug en overhandigd me een bord met warm eten.

"Dankjewel." "Geen dank." Hij eet het snel op en loopt dan de badkamer in om zich op te frissen.

Ik kleed me snel weer aan en kijk dan voor het eerst zijn kamer rond. Er staat bijna niks qua persoonlijke decoratie.

Alleen een paar foto's van zijn vrienden. Waaronder één met Rachel en Jackson. Dat kan niet ouder zijn dan een paar dagen.

"Waar denk je aan?" Ik schrik op en draai me om, hij heeft geen shirt aan.

Ik herhaal, hij heeft geen shirt aan. Oh mijn god. Zijn lichaam.

Ik zou er de hele fucking dag naar kunnen staren.

"Oh, ik kijk gewoon naar je kamer." "Mijn ogen zijn hier, Mckenzy." "Dat weet ik. Maar ik wil je niet aankijken."

"Waarom." "Omdat ik bang ben om te vallen." "Vallen?" "Voor jou." Zeg ik voordat ik door heb wat ik aan het zeggen ben.

"Oh." "Eh, dat meende ik niet, ik vind gewoon dat je een knap lichaam hebt."

Ik klink zelfs nep in mijn eigen oren.

"Oh, eh, ik ben moe, ik ga denk ik slapen." "Ja, eh, ik ook." En dan ga ik naast hem liggen en zo staar ik voor een lange tijd naar het plafond. Nathan's ademhaling is langzaam en rustig, tot die opeens versnelt.

Hij heeft een nachtmerrie.

Ik weet niet goed wat ik moet doen.

"Nathan?'' Hij kreunt en op een gegeven moment gilt hij het uit. Zijn rug trekt krom en dan begint hij wild in het rond te slaan.

Ik leg mijn hand op zijn hoofd en dan als magie, wordt hij rustig en dan blijft hij ook stil liggen.

Mijn hart doet zeer. Het doet pijn om hem zo te zien. Echt pijn.

A/n

Eindelijk weer een update, oh my god, dat duurde zo lang voor ik weer inspiratie had. SORRY. JE MAG ME HATEN.

Spoiler alert: het volgende hoofdstuk wordt heftig, dus als je daar niet tegen kan, raad ik je aan het niet te lezen.
X,
Fleeingpeanuts