Mr. Arrogant & Mvr. Diva

Hoofdstuk 15

Langzamerhand buigt ze zich naar voren, haar lippen drukt ze voorzichtig op de mijne.

Langzaam, alsof ze alle tijd in de wereld heeft beweegt ze haar lippen tegen de mijne aan. Het voelt buitengewoon.

Ik wil mijn armen om haar heen slaan en haar stevig tegen me aan houden, zo stevig dat ze nooit meer lastig zal worden gevallen, door niemand  absoluut niemand die haar ook maar iets aan kan doen.

Ook al woon ik in een krot,

Ze legt haar hand op mijn nek en ik verstijf.

Ik kan niet ademen. Ik heb lucht nodig. Ze haalt haar hand weg en gaat snel van me af.

"Sorry Nathan-" ik kom overeind en pak dan vervolgens een kussen wat ik stuk scheur. Een grote hoop witte meuk valt op de grond en ik voel mij soortgelijk. Mckenzy kijkt me angstig aan. Ook dat nog. Dat is het laatste wat ik wilde dat er gebeurde.

"Mckenzy," "ja?" "Rot op. Alsjeblieft, ga weg." Ik hoor de lakens ritselen en dan staat ze achter me. Ze wilt haar hand op mijn schouder leggen maar ik kan niet- ik kan niks ik heb lucht nodig. Zo snel mogelijk en haar aanwezigheid knijpt mijn luchtpijp dicht en verpulvert mijn bronchiën zodat ik geen lucht meer in, door of uit mijn longen krijg. Mijn lichaam vervoert alleen nog maar koolstof en ik vergiftig mezelf langzaam maar zeker door nu nog langer in haar buurt te blijven.

"Nathan ik-" "Mckenzy, alsjeblieft." Ik ben ondertussen door mijn knieën gezakt en sta op het punt om haar te smeken of ze alsjeblieft weg kan gaan en me de ruimte kan geven die ik nodig heb om weer te kunnen ademen.

Ik weet dat het absurd is dat iemand zich zo voelt. Een tiener hoort zich niet zo te kunnen voelen. Tiener romances horen oppervlakkig en vluchtig te zijn. Dat dacht ik ten minste. Ik had nooit verwacht dat ik ook maar een fractie van wat ik nu voel, zou voelen. En het ergste is dat ik iets voel voor iemand die zich nooit zo voor mij zal inzetten, zich nooit zo verbonden zal voelen met mij. Het is onherroepelijke liefde en het maakt mij langzaam kapot. En toch, zou ik geen moment willen missen. Ik was al stuk maar nu breek ik op een andere zeer welkome manier en ik zou er geen moment van willen missen. Ik heb nog nooit zo dicht bij de dood gestaan en mij toch zo levendig gevoeld. Zo sterk beïnvloed word door een ander. Het kan niet mogelijk zijn. Het is giftig, fout, ziek en problematisch en ik ben zo afhankelijk van een vreemdeling. Het kan gewoon niet en het lijkt regelrecht uit een boek te komen, maar toch ik ben ik compleet afhankelijk van haar en nu is haar aanwezigheid meer dan ik kan verdragen. 

Het voelt alsof er iets stuk is. Iets wat we hadden. Een onuitgesproken regel die we beiden volgden en zij heeft die nu overtreden. Ze beeft. Één woord en één actie en alles zal anders worden. We zijn er beide al mee bezig. "Alsjeblieft. Vertrek, als je ook maar een greintje respect voor mij hebt, dan ga je nu weg." Het blijft stil en ik sluit mijn ogen, wachtend tot ik haar voetstappen van mij vandaan hoor lopen. 

Het blijft stil.

Dan zakt ze voor mij op de grond ook op haar knieën. Ze pakt mijn handen vast en brengt ze langzaam, één voor één naar haar mond, om een kus op mijn huid te drukken. Dan laat ze onze verstrengelde handen zakken en verrast mij door haar trillende kin op mijn schouder te plaatsen. Ook al is het contact meer dan ik kan verdragen, de tederheid die ze nu vertoond maakt het draagbaar. 

"Ik ga je iets vertellen wat deze muren niet mag verlaten. Je moet mij beloven, zweren, dat je het tegen niemand zegt. Mijn toekomst is afhankelijk van jouw zwijgen, begrepen?" Ik laat haar handen voorzichtig los en plaats mijn handen op haar rug en op haar achterhoofd en trek haar tegen mij aan. Haar handen laat ze op haar schoot zakken en ze haal bevend adem. "Ik moet er verzekerd zijn dat je het tegen niemand zegt. Ik meen het, je kan het niet verder vertellen." Zal ik die sprong in het diepe wagen? Zal ik die blinde duik maken? 

Aan de andere kant, wat heb ik nog te verliezen? Ze weet alles al en ik weet niets van haar. Waarom sta ik niet te springen om deze, in mijn schoot geworpen, kans met beide handen aan te grijpen? Ze plaatst voorzichtig haar hand op mijn hals en vouwt de ander om de achterkant van mijn nek. Ze drukt zich tegen mij aan en trilt. Ik haal zelf ook diep adem en laat dan los, en verdwijn in het onbekende. 

"Ik beloof het. Je kan mij vertrouwen, ik zweer het op mijn leven." 

Ze zegt niets, maar haar handen spannen zich even aan voordat ze dan compleet ontspant in mijn armen.'

"Mijn vader heeft een drankprobleem. En soms is hij zo dronken dat hij dingen doet waar hij niet voor verantwoordelijk kan worden gehouden. Ik ben daar de dupe van. Als hij heel erg dronken is, slaat hij me. Als ik in de buurt ben." Ze snikt niet, haar stem verandert niet en ze stopt met beven. "Ik wil geen medelijden. Ik wil alleen begrip. Ik zoek vergetelheid en dat is makkelijk te vinden als je eruit ziet zoals ik." Mijn hart breekt voor haar. 

Ik druk haar stevig tegen mij aan en ze laat een gesmoorde gekreun van pijn ontsnappen. Ik laat meteen los maar ze tilt mijn handen weer op en trekt mij dan stevig tegen zich aan. Mckenzy strijkt over mijn haar en laat dan los. Dan streelt ze voorzichtig over mijn wang. Ze staat op en kijkt mij aan met een blik die ik niet kan doorgronden. 

Ze verzamelt haar spullen. 

"Waar ga je naar toe?" "Naar huis." "Waarom?" "Het is makkelijker." Makkelijker? Makkelijker. 

"Net zoals verliefd worden op een jongen die niet beschikbaar is, zeker?" "Val dood, Nathan. Dat gaat je niets aan. Dit gaat je allemaal niets aan. Ik weet niet waarom ik je dit allemaal verteld heb. Ik mag je niet eens." Nee, dat blijkt uit alles. 

Ik wil niet dat de onzichtbare kloof nog groter wordt tussen ons en knik dan maar nonchalant. 

"Mckenzy, ik zal het niet verder vertellen. Jouw geheim is veilig bij mij." Ze kijkt mij berekenend aan en knikt dan twee keer voordat ze zich omdraait en de deur uit loopt. Ik volg haar op de voet en doe de voordeur voor haar open. Ze kijkt eenmalig over haar schouder als ze het poortdeurtje heeft bereikt, opent het dan en stapt uit de voortuin, de straat in. Dan slaat ze de hoek om en verdwijnt uit mijn zicht.

Haar geheim is veilig bij mij, maar ik moet en zal haar in veiligheid brengen, het maakt niet uit of ze mij voor eeuwig zal haten, ze moet daar weg, voordat ze haar dood tegemoet gaat.

A/n

Hoi!

Welkom terug! 

Ik weet dat het meer dan twee en een half jaar geduurd heeft voor er nu eindelijk een nieuwe update is, maar ik beloof dat ik dit verhaal weer zal oppakken en er een einde aan zal schrijven!

Ik wil niet zeggen dat ik volgende week al een nieuw hoofdstuk heb, maar wie weet wel! Ik ga mij aan een strikt schema houden, om maar wat te doen te hebben naast de zeven vakken die ik volg op mijn opleiding aan de universiteit (ik zweer je, het lijkt wel alsof ik terug op de HAVO ben, maar dan is dit tien keer meer werk en meer tijd zuigend).

Ik hoop de lezers die dit nog lezen, snel weer bij het volgende hoofdstuk te zien! 

(Laatste update was 8 september 2018, het is nu 9 maart 2021) 

X,

Fleeingpeanuts