Mr. Arrogant & Mvr. Diva

Hoofdstuk 2

Ik lig huilend op mijn bed. Zeker als ik weer naar het scherm van mijn telefoon kijk, de status van Jackson's relatie status is veranderd. Van 'Single' naar 'in een relatie met Rachel Jansen'

Ugh. Het doet zeer. Ik wist dat ik niets voor Jackson betekende, dat wist ik nadat hij de volgende dag zijn ogen had geopend en me verrast had aangekeken, alsof hij me niet had verwacht.

"Wat doe je hier nog, Mckenzy; ik had je toch duidelijk gemaakt dat er geen logés waren?"

Ik had geknikt en met een slecht gevoel over mezelf naar huis gegaan. Hij was niet mijn eerste vriendje- dat was hij niet, dus ik had gelukkig mijn maagdelijkheid niet aan hem verloren, nee dat had ik aan Roel verloren, een vriend van Jackson, waar ik op verliefd was, we hadden best lang, zeker al tien maanden ofzo, toen ik het uitmaakte omdat ik een oogje op Jackson had gekregen, dit had ik hem natuurlijk niet verteld, maar daarna had hij het van anderen gehoord en wilde hij niet eens meer vrienden met me zijn.

Ik kijk weer naar het scherm; de status is al weken terug veranderd, maar ik kan het niet uit mijn hoofd krijgen.

Het achervolgt me in mijn dromen, zelfs overdag, als ik ze samen zie, wetend dat ik niet in zijn armen zal zijn, nooit meer zal zijn ook. Ik weet nog hoe Jackson op een middag woest op zijn plek ging zitten en begon te ratelen over een stuudje, een meisje dat had teruggepraat.

Tuurlijk viel dat op, want de meeste meisjes vielen direct in katzwijm met Jackson zodra ze hem zagen, niet dat ik ze daarvoor beoordeelde, het was me ook overkomen, maar toch irriteerde me aan het feit dat Jackson een meisje was opgevallen in plaats van andersom.

De weken daarna zat Jackson niet meer zo vaak aan onze tafel. Vaak was hij bezig met het pesten en treiteren van dat ene meisje. Dat ene gelukkige meisje dat zijn aandacht had gekregen.

Ik probeerde het me niet aantrekken, het lag immers niet aan mij, het lag aan Jackson, ik kwam niets tekort en toch, elke keer als Jackson wel aan onze tafel zat en zijn ogen de kantine doorzochten naar het gezicht van dat meisje, werd ik overspoeld door een vlaag jaloezie.

En tuurlijk had ik nog wel een keer of twee met hem geslapen, het was wel vaker dan twee keer, maar ik genoot er niet van, wetend dat zijn hart niet aan mij toebehoorde.

En nu veeg ik mijn gezicht droog en bijt op de binnenkant van mijn wang. Een suffe gewoonte. Wat Nathan tegen me zei, deed zeer, behoorlijk zeer.

Ik scrolde door de contacten in mijn verhaal.

Mijn vinger bleef hangen boven het ene bel icoontje. Zou ik het wel moeten doen?

Ik haalde mijn schouders op en belde het nummer.

Na twee keer overgaan, nam hij op. Hij klonk een beetje buiten adem. "Hallo?"

"Hallo Wim, met Mckenzy, ik vroeg me af of je zin had?"

"Voor jou, met jou, in jou? Altijd."

Ik huiverde lichtjes bij het idee maar haalde eens diep adem en lachte toen even kort.

"Bij jou of bij mij?"

Ik hoorde Wim even iets roepen, hij was aan het checken of er iemand thuis was. Er was niemand thuis.

"Bij mij. Kom je nu naar me toe?"

"Ja ik kom eraan."

Ik trok een wat strakkere jurk aan die mijn vormen goed liet zien en trok mijn schoenen aan, ik controleerde mijn make-up en bracht wat lippenstift aan op mijn lippen.

Toen liep ik de deur uit en stapte in mijn auto. Ik reed de straat in. Toen ik uitstapte, hoorde ik mijn naam. Ik kijk op.

Daar stond Nathan, lichtelijk verbaasd, hij had een nauw zittend shirt aan met een V-hals. Hij was buiten adem en had ook een jogging broek aan. En dan zie ik een bekende fiets in de oprit staan van wat ik aanneem dat Rachel's huis is. Jackson is bij haar.

"Mckenzy, wat doe je hier?"

Ik was zo afgeleid door het feit dat Jackson met/bij Rachel is dat hij het moet herhalen voor ik doorheb dat hij iets zegt.

"Wat denk je zelf Nathan, ik ben hier voor Wim, precies zoals je had voorspeld, je had gelijk."

Hij kijkt schuldig, zo schuldig zelfs dat ik hem bijna een knuffel wil geven.

"Over dat, het spijt me."

"Je moet alleen je excuses aanbieden als je het echt meent Nathan," zeg ik vermoeid. Ik wil gewoon naar binnen, naar Wim.

Ik heb afleiding nodig.

"Ik meende het, en je hoeft dit niet te doen. Je bent beter dan dit."

Ik lach honend. Het is komisch, heel komisch dat de nieuwkomer me niet ziet als een slet. Of misschien wel. Waarschijnlijk wel.

"Oh dat denk je maar, dat hoop je maar, maar geloof me, dat ben ik echt niet. Dit is wie ik ben, en ik zal je wat vertellen, ik zal niet veranderen. Als je in de buurt woont, mag jij straks ook wel, als je snapt wat ik bedoel."

Zijn mond valt open. Hij staart me met iets van afkeer aan. Ik kijk hem uitdagend terug in de ogen aan.

Dan gaat de voordeur open en Wim komt naar buiten. Hij loopt op me af, plaatst een kus op mijn wang, mijn gezicht vertrekt slechts een klein beetje en slaat een arm om mijn schouders heen. Nathan kijkt me aan met ongeloof én afkeer.

"Kom je, snoepje, ik heb het bier al koud gezet."

Ik kijk niet meer om als ik me omdraai en achter Wim naar binnen loop.

A/n

Zo, dat was heftig. En, wat vinden jullie van het verhaal tot nu toe? Het is wat heftiger dan dat jullie van me gewend zijn, maar het geeft je wel een andere blik op de karakters.

X,

Fleeingpeanuts