Mr. Arrogant & Mvr. Diva

Hoofdstuk 10

Ik ren weg. Zijn huis uit. Ik kan hier niet mee dealen.

Ik blijf rennen, tot ik uiteindelijk op het bankje in het park beland. Ik haat mijn leven. Ik haat het. Ik haat  het.

Ik heb het helemaal verpest. Nathan mag niet om me geven, dat wil ik niet. Geen enkele jongen zou om me moeten geven, behalve.. Jackson.

Maar ik wil niet dat Jackson om me geeft, ik wil dat Nathan om me geeft. Maar dat wil ik ook weer niet.

Zijn woorden kan ik niet uit mijn gedachten verdringen. Hij vindt dat ik een goddelijk lichaam heb. Dat zelfs Doutzen Kroes nog een moord zou beramen voor mijn lichaam.

Het is maar een lichaam. Niets meer, niets minder.

Het is maar seks. Al dat gezever van hem over hoe het speciaal moet zijn, snap ik niet.

Jongens zouden zich vereerd moeten voelen. Ik kan me niet voorstellen hoe dat is.

Ik haat mezelf.

Ik kan hier niet tegen, het niet weten van iets. Nu wil ik weten hoe het is om aanbeden te worden.

Nu wil ik weten of er jongens daadwerkelijk door de knieën zouden gaan om met mij naar bed te mogen.

Ik wil Nathan slaan. Maar ik wil hem ook vast houden zo stevig dat hij me niet kan verlaten. Ik moet terug naar hem, maar wil dat ook weer niet.

Ik haat mezelf.

Ik sta op, en loop het park uit. "Hé meissie," ik schrik en kijk op. Een dronkelap. En hij komt mijn kant op.

Hij schreeuwt nog meer. "Meissie, hé meissie; zin in een wilde nacht?"

Hij doet een paar stappen naar voren. Ik doe een paar stappen naar achter. Ik knal met mijn rug tegen een boom aan. Ik heb mezelf klem gelopen, ik kan er niet meer aan ontsnappen. Oh shit. Oh shit. De dronkelap zit met glazige oogjes naar mijn borstkas te staren en steekt zijn hand op. Ik krimp ineen.

"Waag het om aan haar te zitten en ik duw dit flesje in je anus," zegt een lage, lichtelijk sensuele, vooral gevaarlijk duistere stem. Ik kijk op. Het is Nathan.

Hij is me achtervolgd. Opeens verbeeld ik me hoe Nathan zich moet hebben gevoeld. En dan krijg ik een brok in mijn keel, omdat, er bij hem niemand was om hem te redden.

Ik sluit mijn ogen. Adem diep in en adem dan uit. Ik open mijn ogen weer.

De dronkelap staat naar Nathan te kijken, alsof hij een spook ziet.  "Goudlokje?" Nathan verstijft zichtbaar.

Zijn grote figuur krimpt ineen. Hij kijkt met grote angstige ogen naar de dronken man.

"Nee," hij zegt het zachtjes, fluistert het. Het is net hard genoeg om het te kunnen horen en verstaan,  maar het is eerder alsof hij uitademt.

"Oh wat gaat dit leuk worden." De man grijnst en zet een stap in Nathan's richting. Ik zie een dikke tak op de grond liggen.

De man begint te praten, tegen Nathan.
"Oh ik weet nog hoe jij voelde. Strak, je huilde. Ik dwong je toen open te doen. Om mij  in je mond te nemen. Om te slikken." Nathan ziet eruit alsof hij elk moment kan gaan flauwvallen.

Ik til de tak op en laat het met behoorlijk wat kracht neerkomen op het hoofd van de man. Dan, omdat hij het verdiend, trap ik hem megahard tegen zijn reet. De man kreunt en zakt in elkaar. Ik loop naar de voorkant van zijn lichaam, en trek zijn broek uit. Nathan maakt een stikkend geluidje.

Het geslachtsdeel van de man is klein. Het ding ligt op de grond. Ik denk even een seconde na. Dan ga ik, met mijn volle gewicht op de penis van deze dronkelap staan. Ik weet niet of het ding breekt, maar het moet wel zeer hebben gedaan, want de man kreunt, ook al is hij bewusteloos.

Dan rits ik zijn broek weer dicht. Ik check zijn hoofd voor wonden, geen. Mooi zo, ik heb deze man niet vermoord, ik zou het haten om naar de gevangenis te moeten vanwege de moord op deze klootzak.

Nathan maakt weer een stikkend geluidje. Ik kijk op en focus mijn aandacht op hem. Ik moet hem helpen.

Ik snel naar hem toe, met de bedoeling om hem te troosten, maar barst dan in tranen uit. Nathan slaat zijn armen om me heen en mompelt geruststellende woordjes.

Het helpt niet. Ik begin te hyperventileren. Nathan begint nu ook te panieken, en tilt me dan op, en rent haast met me uit het park, naar zijn huis. Ik kan niet meer normaal ademhalen. Nathan opent langzaam en voorzichtig de deur van zijn huis en draait het ding weer dicht, dan tilt hij me naar zijn kamer en zet me voorzichtig neer op het bed.

Hij sluit dan de deur van zijn kamer en loopt naar me toe. Hij gaat voor me zitten en veegt mijn tranen met zijn duim weg.

"Het is oké, alles gaat goed komen."

Ik werp me in zijn armen. Hij verstevigt zijn grip en ik voel dat zijn handen trillen. Ik wriemel me uit zijn grip en kijk hem aan. Hij beeft. Waarom heb ik dit niet eerder opgemerkt?

Ik leg mijn handen om zijn gezicht en hij kijkt me aan. Zijn ogen boren zich in de mijne.

"Het gaat  goed komen, Nathan, dat beloof ik."

Ik kus zijn wang, zijn ogen vallen dicht en ik kus dan ook zijn andere wang.
Dan breng ik langzaam, en vooral voorzichtig, mijn lippen naar de zijne, ik druk ze op de zijne en laat ze daar rusten. Na een tijdje, beweegt hij zijn lippen tegen de mijne, ik kus hem terug. Ik lig tegen zijn borstkas aan, op zijn bed en ik kus hem.

En ik wil hem blijven kussen tot al zijn zorgen weg en over zijn. Al duurt dat jaren, ik wil deze gebroken jongen, dolgraag helpen. Als kost het me mijn eigen leven. Alsof ik mijn eigen hart zou kunnen lijmen als de zijne weer geheeld is. Ik realiseer me dat ik misschien wel iets voor deze jongen kan gaan voelen. En toch, het schrikt me niet af.

Zijn handen liggen op mijn rug, mijn hoofd op zijn borstkas, en mijn handen om zijn middel. Hij ademt langzaam in, en langzaam uit.

Hij slaapt. Ik luister naar het rustige ritme en sluit dan ook mijn ogen.