Selamünaleyküm ♡
Uzun bir aradan sonra hepinize keyifli okumalar efendim :)
○●○●○●○●○●○●○●
"Azat çatışmada yaralandı. Hastanedeyiz."
Boğazıma oturan yumruyla hareket edemez olmuştum. Burnum sızlıyor, rüzgar tenime çarpıp hareket etmem için beni cesaretlendirmeye çalışıyordu adeta.
"Orda mısınız?"
Telefon ucundaki sesle zorbela dudağımı araladım.
"H-hangi hastane?"
...
Telefonu nasıl kapattım, nasıl izin alıp çıktım bilemiyorum. Aklım tamamen ismini öğrendiğim hastaneye gitmek için odaklıydı. Ne yapacağımı bilemez hâlde sadece yakınımda duran hastaneye doğru koşuyordum. Aklıma gelen bütün kötü düşünceleri savmaya çalışsam da aklımı işgal ediyorlardı. Ben... Ben çok kötüydüm. Gözyaşlarım hzola yanaklarımda süzülürken rüzgar ile kuruyup gidiyordu. Dolan gözlerimi kırpıştırmakla yetiniyordum. Önümü göremiyordum ve ona bir şey olma düşüncesi beni deli ediyordu. Ben...
Bir hışım hastaneye girdiğimde tuhaf bakışlar beni karşılamıştı. Üzerimdeki bakışlardan rahatsız olsam da önemsemedim. Hızla görevli kıza dönüp nefeslerim arasında konuşmaya çabaladım.
"A-azat..."
"Hanımefendi lütfen oturun. İyi gözükmüyorsunuz..."
"Dildâde..."
Kulağıma gelen tanıdık sesle kafamı çevirdim. Tanımadığım biriydi. Anlamaz hâlde yüzüne baktığımda telefonu bana uzatıp konuştu.
"Ben Ali. Azat'ın telefonundan aramıştım. Telefonda öyle kayıtlıydı..."
"N-nerde? Durumu nasıl?"
"Ameliyata alındı. Götürüyüm sizi..."
Hızla başımı sallamamın ardından onu takip etmeye başlamıştım. Allahım sen yardım et...
...
Azat ameliyattan çıkmış, odaya alınmıştı. Azat'ı beklerken geçen iki saat bana iki yıl gibi gelmişti. Meliha teyzeye haber vermeden önce annemi arayıp Meliha teyzenin yanına gitmesini söylemiştim. Duyduğunda ne olur ne olmaz diye annem yanına gitmişti. Annem söyler söylemez hiçbir tepki vermeden hastaneye gelmişti.
Şimdi de gözlerimi Meliha Teyze'den ayıramıyordum. Öyle tepkisiz duruyordu ki. Ne yapacağımı bilememiştim. Anneme baktığımda onun da benden farkı yok gibiydi. Meliha Teyze'nin yanında duruyor, ona destek olmaya çalışıyordu. Birkaç kez yanına gitmek istesem de annem gerek olmadığını söyleyen bakışlar atıyordu bana. İçime sinmiyordu böyle. Meliha Teyze, o sevecen mutlu kadını ilk defa böyle görüyordum. Bu durumda gülmesini beklemiyorum elbet ama bu tepkisiz hâli beni korkutuyordu.
Hemşire, Azat'ın uyandığını ve bir kişi olmak şartıyla yanına gidebileceğimizi söylediğinde heyecanla Meliha Teyzeye baktım. Onun gitmesini bekledim ve istedim. Yüzündeki buruk gülümsemeyle bana döndü.
