Bir dergide iyi bir konumda editör olarak çalışan Şafak derginin iki ay sonraki sayısı için belirlenen konu üzerine araştırma yapıp yazı yazmak üzerine patronundan aldığı talimatla işe koyulur. Sorun şudur ki ona verilen yazının konusu tam bir baş b...
Evlenmeyi düşündüğüm adam beni terketti be teyze,hiç açma o konuları.
"Darlamayın Şafak'ı,kızı davet ettim geldiğine geleceğine pişman oldu." dedi Özlem teyze. Ona samimiyetle gülümseyerek "Estağfirullah Özlem teyze, o ne demek?" dedim.
"Şafak'cım sen mutfağa kızların yanına git istersen."
Başımla onaylayarak tıkış tıkış oturulduğu için bir kenarda büzüşüp kaldığım sandalyemden kalkarak salondan çıktım. Bu eve ikinci gelişimdi. Peki burada ne mi yapıyordum?
Her şey öğle vaktinde dükkanda Bora'nın telefonun çalmasıyla başlamıştı. "Hayır anne asla gelemem o kalabılığın içine. Darlıyorlar beni." diyordu homurtuyla. Daha önceden de biliyordum teyzeler ona üst mahalleden bir kız ayarlamak için el ele vermiş çalışıyorlardı.
Sonra gözleri bana döndü ve "Hayır anne Şafak da gelemez işleri var." dedi. Bir süre annesini dinledi. En sonunda pes etmişlikle "Tamam sultanım,söylerim gelmek isterse gelir." diyerek kapatmıştı telefonunu.
Annesine karşı gelmeyi sevmiyordu. İstemediği her halinden belli bezgin yüz ifadesiyle ve savsak adımlarıyla bana yaklaşıp "Bugün bizim evde gün var." dedi. "Mahallede herkes yeni çalışmaya başlayan kişiyle tanışmak istiyormuş. Gitmene gerek yok ama annem çok ısrar ettiği için söylüyorum. Seni davet ediyor." demişti.
İlk başta Özlem teyzeyi kırmamak için kabul etmeyi düşünsemde onca teyzenin sorgulamasına maruz kalmak için reddetme kararı almıştım. Ta ki zihnimde küçük oyunbaz fikirler canlanana kadar. Eğer Bora'nın odasına girebilirsem bir şeyler öğrenebilirdim.
Aklıma gelenlerle hevesle "Evet giderim." demiştim. Bu kadar sevinmemi şaşkınlıkla karşıladı. Umrumda değildi. Buraya asıl geliş amacımı unutmadan bir şeyler öğrenmek için uğraşmalıydım.
Elime sadece telefonumu alıp dışarı çıktığımda arkamdan "Şafak?" diye seslendi. Omuzlarımın üstünden ona baktım,ela gözlerini kısmış önünde birleştirdiği kollarıyla kapıya yaslanmış biçimde bana bakıyordu.
"Sana evimin yerini söylemedim."
Çok büyük bir pot kırmıştım.
"Ne tarafa döneceğini nereden bildin ki?" dedi. Anlık olarak elim ayağıma dolaşmış arkama bile dönememiştim. Ama bu çok uzun sürmedi ve "Siz giderken görmüştüm ama numarasını bilmiyorum tabii." dedim. "Sormayı unuttum nereye gidiyorsam,akılsız başım işte!"
