Yan apartmandan gelen seslerle uyandığım bir sabah.
Matkap sesi resmen beynimde yankılanıyordu.
Ufuk'la buluşacaktım bugün üstelik.
Yanındayken baş ağrısından şekilden şekile girmek hiçte hoş olmazdı.
Buluşacağımız yeri önceden konuşmuştuk.
Sevgiliykende gittiğimiz o şirin kafede buluşacaktık.
İkimizde çok seviyorduk orayı.
Ama ayrıldığımızdan beri onu bilemem ama ben hiç gitmemiştim.
Oraya gitme fikrini de o öne sürmüştü zaten. Benim aklımda yoktu.
Ve bunu bilerek yaptığı kesindi. Yataktan kalkıp telefonu elime aldığımda mesajıyla karşılaştım.
"Günaydın."
Aylar sonra ondan gelen günaydın mesajı.
Eskiden ilk ona günaydın derdim.
Günüm onunla başlardı.
Uyumadan önce son iyi geceler dediğim insanda o'ydu.
Günüm onunla biterdi.
Sonra ayrıldık.
Bunların hepsi büyük bir eksiklik oldu.
Daha sonra alıştım.
Alıştıkça da üzülmemeye başladım.
"Günaydın." diyerek onu yanıtladıktan sonra lavaboya gidip yüzümü yıkadım.
Odaya geri döndüğümde bir mesaj daha atmıştı.
"Herhangi bir aksilik yok buluşuyoruz değil mi?"
"Yok."
Mesajı gönderdikten sonra telefonu yatağın üstüne fırlattım.
Dolabı açıp kıyafet denemeye başlayacaktım ki telefonum çalmaya başladı.
Büyük ihtimal Aysu'ydu.
Evden çıkarken bize uğra diyecekti kesin. Ama yanılmıştım.
Arayan Ufuk'tu. Gözlerimi ovuşturup tekrar ekrana baktım.
Gerçekten Ufuk'tu.
Açamazdım telefonu.
Tamam belki bugün buluşacaktık sesini duyacaktım ama telefonu açarsam sesini duyduğum an gözlerim dolardı. Ve bundan nefret ediyorum.
Açmazsam da yapacak herhangi bir açıklamam yoktu. Ama açmalıydım. Güçlü olup açmalıydım.
"Almira?"
Nasıl da özlemiştim sesini.
Kalbim nasıl da hızlı çarpıyordu.
Ve gözlerim dolmuştu.
Yine.
"Efendim?"
"Ben bir şey düşündüm yani sana da uyarsa tabi."
Bir şey demeden devam etmesini beklerken ağlamıyım diye yukarı doğru baktım.
"Seni alsam evden öyle gitsek kafeye, yani istemiyorsan söyleyebilirsin ben beraber gidersek daha iyi olur diye düşündüm."
Ne demeliydim şimdi?
"O-ol-olur. Uyar benim için."
Ve nefret ediyorum, heyecanlandığımda kekelemekten.
