Bangır bangır çalan telefon sesiyle uyadığım bir sabah. Henüz açılmamış kısık gözlerimle telefonu elime alıp ekrana baktım.
Hiç bilmediğim bir numara. İlginç.
"Efendim." dedim en uykulu halimle.
"Almira?"
Lanet olsun. Bu ses.
Emin olmak için biraz daha durdum.
"Sami hocam siz misiniz?"
"Evet benim, yarınki turnuva iptal oldu onu söylemek için aramıştım. Bugün çalışmaya gelmene gerek yok. Zaten yeterince yoruldunuz bu hafta."
Bir dakika.
Turnuva yok mu demişti bu sevimsiz insan?
Bütün bir hafta dershaneye gitmeyip kursa gitmiştim oysa ki.
Daha fazla çalışmak için. Şimdi de turnuva yok diyordu sevimsiz. Şaka gibi.
"Bütün hafta boşuna mı çalıştık yani hocam?"
"Daha fazla pratik ve daha fazla çalışmayı boş olarak algılıyorsan bir dahaki turnuvaya senin yerine Veysel'i alırız."
Hah, hah.
Komik.
Telefonu kapattıktan sonra turnuvaya çağırdığım herkese tek tek mesaj attım.
Ufuk'a, Simay'a, Aysu'ya, Ege'ye...
Ege demişken, geçen gün buluştuk.
Neler atlatmışta söylememiş canımın içi.
İçinde biriktirmiş ne yaşadıysa.
Oysaki ben onu her zaman dinlerdim.
Dinleyebilirdim. Her zaman.
Bir de kendini Çanakkale'de yaşayabileceğine inandırmış.
Sonra anlamış yapamayacağını annesine ısrar etmiş geri dönmek için.
Bu arada okulların açılmasına tamı tamına 10 gün var. Lanet olsun.
Okuldan, okuldaki arkadaşlarımdan nefret ediyorum.
Nefret ediyorum.
N E F R E T E D İ Y O R U M
Eskiden Simay vardı.
Beni her durumda koruyan, savunan, yanımda olan.
Aysu vardı. Hem komşum hem en yakınım hem sınıf arkadaşım.
Özge vardı. Mezun olurken şimdi benim sıra arkadaşım kim olacak, kime dertlerimi anlatacağım diye ağladığım.
Daha sonra Ufuk vardı. Platoniktim ona karşı o zamanlar.
Simay'la okulun içinde dört dönerdik Ufuk'u bulmak için. Çocukluk işte.
Sonra Ufuk mezun oldu.
Benimde okuldaki son senemdi.
Sonra bende mezun oldum.
Son olarak liseye başladım işte.
Saf, çıkarsız arkadaşlıkların bittiği yere gitmeye başladım bende herkes gibi.
