Yan apartmandan gelen seslerle uyandığım bir sabah.
Matkap sesi resmen beynimde yankılanıyordu.
Ufuk'la buluşacaktım bugün üstelik.
Yanındayken baş ağrısından şekilden şekile girmek hiçte hoş olmazdı.
Buluşacağımız yeri önceden konuşmuştuk.
Sevgiliykende gittiğimiz o şirin kafede buluşacaktık.
İkimizde çok seviyorduk orayı.
Ama ayrıldığımızdan beri onu bilemem ama ben hiç gitmemiştim.
Oraya gitme fikrini de o öne sürmüştü zaten. Benim aklımda yoktu.
Ve bunu bilerek yaptığı kesindi.
Yataktan kalkıp telefonu elime aldığımda mesajıyla karşılaştım.
"Günaydın."
Aylar sonra ondan gelen günaydın mesajı.
Eskiden ilk ona günaydın derdim.
Günüm onunla başlardı.
Uyumadan önce son iyi geceler dediğim insanda o'ydu.
Günüm onunla biterdi.
Sonra ayrıldık.
Bunların hepsi büyük bir eksiklik oldu.
Daha sonra alıştım.
Alıştıkça da üzülmemeye başladım.
