EYLÜL'DEN SONRA | +18

8. Bölüm (beklenmedik olay)

Nergiz beni kalabalığın arasından kimseye fark ettirmeden kendi odasına doğru götürdü. Amacı neydi gerçekten hiç bilmiyordum.
Odasına geçince duvarda rock sanatçıların posterleriyle karşılaşacağımı düşündüm.
Fakat hiç de beklediğim gibi değildi. Aksine derli toplu düzenli bir şekilde dizilmiş eşyaları, askıda asılı kırmızı montu, masasında duran kar küresi ve çok sevdiği babasının çerçeveli fotoğrafı asılıydı duvarda.

Odasının duvarı mavi renkteydi. Odasını diğer odalardan ayrı boyatmıştı. Sebebini sorduğumda," mavi bana huzur veriyor" direyerek karşılık verdi.
Babasının fotoğrafı dikkatimi çekti. Çerçevesi parlak sarı renkliydi göz kamaştırıyordu adeta.

Ne kadar da güzel bir çerçeve dedim Nergize. Evet güzeldir en az içindeki kişi kadar dedi. Babasına çok düşkündü belli ki.
Çerçeveye yaklaşıp dokunmak istediğimde hemen lafı çevirip başka eşyalarından söz açtı derken bir ara gözgöze gelip bir kaç saniye bakıştık. Ben yüzümü sakladım ama o Bana bakıyordu gülümseyerek,

- odamı sevdin mi ?

- ee e evet

Diyerek karşılık verdim kekeleyerek.
Gülümsedi ve yanağında çok tatlı masum bir gamzesinin olduğunu fark ettim.
Bu onun güzel yüz hatlarını tamamlıyordu. Gözlerinin içi adeta yeşil bir bahçe gibiydi. Ferahlık veriyordu insana. Hiç yakından bakmamıştım onca zaman bu kıza.
Benim ki de laf işte nasıl bakabilirdim ki.
Sonra hiç beklemediğim bir anda
Elimden tutup kalbine doğru götürdü.
" Bu kalp senin için çarpıyor hissediyor musun?" Dedi.
Şaşkın bir edayla gözlerine baktım ve olayı anlamaya çalıştım. Nergizi hiç bu kadar dehşetli görmemiştim gözleri elleri ve tüm bedeni sıcaktan kaynıyordu adeta.
Ellerinin sıcaklığını tüm vücudumda fark ettim.
Sanki benim için Nergizin içinde bir yığın odun ateşi harıl harıl yanıyor gibiydi adeta.
Sustum gözlerimi kaçırdım. Ağzımı bıçak açmadı. Çok şaşkındım. Bu neydi şimdi böyle. Bir tarafta bana deliler gibi aşık bir kız, bir tarafta da. deliler gibi aşık olduğum başka biri.

Hayat bu sürprizlerle dolu.
Ne zaman nerde ne Olacağını kestirmek inan ki mümkün değil.

•Kaybettim duygularımı içimdeki Sen gidince.•

Bir adım geri çekildim ve içinde olduğumuz durumun hiç de iyi olmadığını hemen fark ettim. Ya gören olursa ? Ya duyan olursa? Ya Eylül kardelen çiçeğim duyarsa? Bir tek şansım var ona Karşı. Onu da ziyan etmemeliyim dedim içimden tüm samimiyetimle. Hemen olayın verdiği heyecanla kendimi toparlamaya çalıştım.
Nergiz bana bakıyordu gözlerini bir saniye bile ayırmıyordu. Hiç birşey söylemeden odadan çıkıp gittim. Hızlı adımlarla merasimi terk ettim.
Direkt sırdaşım bellediğim odama doğru hızlı adımlarla yol aldım. Nefes nefese kalmış bir vaziyette kendimi pencerenin karşında başımı cama dayarak buldum.
Az önce hiç de alışık olmadığım bir olay geçmişti başımdan. Garip ki Heyecanlıydım fakat ne tür bir heyecandı bu anlayamamıştım tüm gece.

●Gelde şu kalbime unuttur gözlerinin rengini●

Nergiz'in bana karşı bu tavırlarını kestiremedim bunca zaman. Komşu olmamıza rağmen neden bana en Ufak bişey fark ettirmedi ki ? Bunca zaman bana karşı duygularını gün yüzüne vurmadı da Şimdi mi açıklama gereği duydu? İlginç! Birden oluyor herşey insan neye uğradığını saşırıyor gerçekten.
Hiç beklemediğiniz bir anda bambaşka şeyler geliyor insanın başına. Belki hayat bana bir şans vermek istiyor bilemiyorum.

Çokta abartmamalıyım dedim kendi kendime. Sonuçta herkesin başına gelebilecek sıradan şeylerdi işte. Lakin ben alışık değildim bu tür şeylere dediğim gibi.

• Biliyor musun? Ay parlaklığını senden almanın bilincinde olmayıp, tüm gece bana gülümsüyor•