Oto scenariusze z kilkoma chłopcami o różnych charakterach.
Który z tych przystojnych młodzieńców stanie się Twoim ulubieńcem?
Wszystkie podobieństwa (o ile jakieś wystąpią) do innych opowiadań czy osób realnych są przypadkowe.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Z Nathanem ciężko było się dogadać. Byłaś dość małomówna (jak bywa na takim etapie znajomości), a on zbyt dumny by podjąć temat, więc ciężko było wam się przełamać.
—Właściwie to skąd pochodzisz? – chciałaś dowiedzieć się czegoś o nim, a wspólny projekt był idealną do tego okazją. – Z Anglii. – powiedział dumnie nie odrywając wzroku od swojego McBooka. Westchnęłaś cicho. To nie jest ten typ osoby, który chętnie zapoznaje się z ludźmi. – A co lubisz? – za każdym razem, zadając pytanie stresowałaś się ogromnie. Siedzieliście teraz w bibliotece szkolnej, bo odwiodłaś go od robienia pracy w jego apartamencie; w którym już nawet słowa byś z siebie nie wydusiła. Może był za to na Ciebie zły? – Lubię gdy nikt mi nie przeszkadza w pracy. – oschły okrutnik.
Zrezygnowałaś z dalszych prób pogłębienia waszej znajomości i nawiązania z nim przyjaźni. Po półtorej godzinie; dobiegała już trzynasta skończyliście. Chłopak zamknął swój drogi sprzęt, bez delikatności na jaką zasługiwał i pokręcił zdrętwiałym karkiem. – Liczę, że wyślesz mi to na maila. – Wstałaś i zasunęłaś za sobą krzesło. – Zostawiłam Ci go na stolę. – wskazałaś brodą bladobłękitną kartkę i ruszyłaś w kierunku wyjścia. Nie chciałaś na siłę namawiać go do znajomości.
Gdy szłaś drogą prowadzącą do wyjścia z miasteczka [akademickiego], ktoś zrównał z Tobą kroku. Spojrzałaś w stalowe oczy Nathana. – Czemu na mnie nie zaczekałaś? – zapytał zimno ciągle patrząc Ci w oczy. Zamrugałaś. – Czemu miałabym czekać? Skończyliśmy projekt. – powiedziałaś wolno i spokojnie nie rozumiejąc zachowania chłopaka. Prychnął i łapiąc Cię za mankiet koszuli, ruszył przed siebie.
Nieopodal bramy głównej stała zaparkowana czarna limuzyna. Popatrzyłaś nieco przerażona na chłopaka, gdy przed nią przystanął. – Wsiadaj. – otworzył drzwi. Spojrzał na Ciebie wzrokiem, który gwarantował surową karę za niespełnienie rozkazu. Przełknęłaś ślinę wsiadając do luksusowego transportu.
—Do tej kawiarni, gdzie byliśmy w środę. – powiedział brunet, gdy już oboje siedzieliście w środku. On u siebie, wygodnie. Ty jak na szpilka, zdenerwowana.
Po parunastu minutach, które przeciągały się niemożliwie, stanęliście przed wyglądającą szykownie kawiarnią. Przez jej duże szyby widziałaś ludzi siedzących w środku. Ich elegancja Cię peszyła. – Chodź. – chłopak wyciągał do Ciebie dłoń, stojąc już na chodniku. Niepewnie podałaś mu swoją. Gdy wysiadłaś, już nie chwytał Cię za mankiet, był pewny, że pójdziesz za nim; co oczywiście uczyniłaś.
W środku panował przepych. Złote ozdoby, ciężkie zasłony, bogato zdobione meble, piękne bukiety kwiatowe na każdym stole. Spojrzałaś po sobie, a następnie po ludziach stąd. Definitywnie odstawałaś. Jednak Twój towarzysz nie przejął się tym w najmniejszym stopniu. Usiadł przy stole nieco oddalonym od reszty, ale dość blisko wyjścia. Idealnie. Gdy się za bardzo zestresujesz, będziesz mogła szybko uciec. Byle tylko przesłał Ci waszą pracę.
