𝗗𝗢 𝗥𝗘 𝗠𝗜 | 𝑟𝑖𝑐ℎ𝑖𝑒 𝑡𝑜𝑧𝑖𝑒𝑟 |translate PL

TWO

➪ B.

Szkoła, szkoła była jedynym miejscem, z którego mogłam uciec. Uciec od moich rodziców, uciec od wszystkiego złego w moim życiu. Przerzuciłam do tyłu kawałek moich truskawkowo-blond włosów i spojrzałam na zegar. Tylko trzy minuty do lata. Nienawidziłam lata, było najgorsze. Nienawidziłam uczucia strachu, jakie odczuwałam przed pójściem do domu ostatniego dnia szkoły.

Mój nauczyciel wywoływał imiona ludzi, aby otrzymać świadectwa.
"Lewis, Rose." Moja najlepsza przyjaciółka wstała i wzięła od pani Douglas waniliową kopertę. Uśmiechnęłam się do niej. Odwzajemniła uśmiech, gdy jej brązowe loki podskakiwały, gdy usiadła. Zanim się zorientowałam, moje imię zostało wywołane. Wstałam poprawiając koszulę. Poszłam na początek klasy, moje dłonie pociły się, biorąc kopertę. Musiałam dostać wszystkie A, inaczej będę miała kłopoty.

Kiedy zadzwonił dzwonek, stałam przy drzwiach, czekając na najlepszą osobę na świecie.
"Więc Val, co dostałaś?"  zapytała Rose, gdy szłyśmy korytarzem gimnazjum w Derry.

"Nie wiem, jeszcze nie patrzyłam." Wzruszyłam ramionami patrząc na nieotwarty list przede mną.

"Okej Val." Powiedziała, idąc ze mną ramię w ramię

"Tak, a Rabin ściągnie ci spodnie i powie, gdzie jest wołowina!" Richie gaduła Tozier wykrzyknął. Przewróciłam oczami, był taki denerwujący.

"Dlaczego on jest denerwujący." Narzekałam. Rose zachichotała, przypominając sobie naszą dzisiejszą rozmowę.

"Och, daj spokój, Val, luzerzy nie są tacy źli." Rose wzruszyła ramionami. Moja przyjaciółka w przeciwieństwie do mnie przyjaźniła się z nimi. Była sąsiadką Eddiego Kaspbraka odkąd pamiętam.

"Cóż, ty się z nimi przyjaźnisz, ja nie. I powiedziałam tylko, że Richie, a nie reszta. Ile razy potrzebujesz, żebym ci to mówiła." Powiedziałem jej, pchając drzwi. Ciepłe powietrze uderzyło mnie w twarz. Kochałam ciepło. Prawie nigdy nie wychodziłam na zewnątrz, chyba że spałam u Rose. Więc korzystałam z każdej ciepłej pogody, jaką mogłam dostać. "Podnieś się, pozwól mi otworzyć kartę ze świadectwem" Wrzasnąłem, kiedy szła w stronę stojaka na rowery. Biegłam, żeby ją dogonić. Usiadłyśmy na pobliskiej ławce.

"Idź, otwórz to!" Powiedziała niecierpliwie Rose. Rozerwałem papier. Wewnątrz znajdował się kartonik z napisem życia lub śmierci. Wszystkie A i jedno B z matematyki. Nienawidziłam matematyki, byłam z niej okropny, bez względu na to, ile się uczyłam.

"Kurwa Kurwa Kurwa Kurwa!" Płakałam idąc do stojaka na rowery. Rose biegnie za mną. W jednej chwili wpadłam na kogoś. "Cholera, przepraszam!" Powiedziałam. Był to oczywiście Richie Tozier. Spojrzał na mnie poprawiając okulary.

"Jest w porządku aniołku." Skuliłam się na to imię. Skinęłam głową, przechodząc obok niego.

"Cześć ludzie." Słyszałam, jak Rose mówiła do chłopaków.

"Co się dzi-dzi-dzieje z Valerie?" zapytał ją 'jąkający się' Bill.

"Dostała B z matematyki".

"Lepszą ode mnie." odpowiedział Stan Uris. Nie mogłam znieść, że rozmawiali o mnie, kiedy byłam tuż za nimi.

"Dobrze, wystarczy tego." warknęłam wtrącając się. "Jeśli zamierzacie o mnie mówić, przynajmniej pozwólcie mi wziąć udział w tej rozmowie." Stałam między Rose a Billem z zrzędliwym wyrazem twarzy.

"C-co się dzieje? Ty z-z-z-zwykle jesteś sz-szczęśliwa."

"To nic, naprawdę, po prostu obiecałam moim rodzicom, że dostanę same piątki, ale się nie udało, więc teraz będą na mnie wściekli." To było kłamstwo, ale nie do końca. Będą wkurzeni. Wszyscy skinęli głowami, Eddie może trochę za ostro. Henry Bowers i jego banda szli, popychając Richiego na Stana.

"Niezłe frisbee!" Patrick Hocksetter zażartował podnosząc jarmułkę Stana i wrzucając do przejeżdżającego autobusu. Skuliłam się na beknięcie, beknięcie w twarz Eddiego. Zakrztusiłam się, wąchając beknięcie z miejsca, w którym stałam. Henry odepchnął Rose i mnie z drogi, zanim zderzył się z Billem. Spojrzałam na niego, kiedy jego gang po raz pierwszy podszedł do mnie. Zwykle po prostu obserwowali mnie z daleka. Nienawidziłam ostatniego dnia w szkole, ale B i Bowers pogorszyły sytuację. Podeszłam do niego popychając go od tyłu.

"Val!" syknęła Rose. Zignorowałam jej wzbierający się gniew w moją stronę. Większość mojego gniewu nie była skierowana na Henry'ego. Odwrócił się, wpatrując się we mnie. Przyszedł po mnie, ale przycisnęłam ręce do jego klatki piersiowej, powstrzymując go.

"Nie! Nie zbliżajcie się do mnie. To podłe, to okrutne i paskudne. Wszyscy jesteście wielkimi, cholernie paskudnymi ludźmi. Którzy nie zasługują nawet na życie!" Wyplułam łzy spływające po mojej twarzy. Nie rozmawiałam w tym momencie z Henrym, rozmawiałam z rodzicami.

Zamknęłam oczy, wzięłam głęboki oddech i odeszłam. Poszłam do roweru i wyciągnęłam go ze stojaka. Zerkając na wszystkich po raz ostatni, odjechałam. Kierowałam się do piekła, prawdziwego piekła. Zobaczyłam moją ulicę, więc zwolniłam tempo, nie chcąc zbyt szybko wracać do domu.

Mój spokój nie trwał długo, bo wkrótce zobaczyłam swój podjazd. Mieszkałam w opustoszałej części miasta, o jedną przecznicę od ulicy Neibolt. Ta ulica była przerażająca, ale Ares też. Westchnęłam skręcając na mój podjazd.

Rodzice czekali na mnie w kuchni.

"Więcccc." Moja mama powiedziała, wyciągając ciasto z piekarnika.

"Mam wszystkie A, ale." Zatrzymałem się, nie wiedząc, jak powiedzieć im o B.

"Ale co." Mój tata powiedział zirytowany. Przełknęłam ślinę, gdy mama postawiła ciasto na blacie. Pociły mi się dłonie.

"Dostałam B z matematyki." Wypaliłam. Wzrok mojego taty stwardniał. Moja matka spojrzała na mnie wkurzona.

"Co powiedzieliśmy o złych ocenach." Zapytała. Spojrzałam na ziemię zakłopotana i zdenerwowana.

"Żeby ich nie dostawać." Wymamrotałam.

"Zgadza się, teraz chcę, żebyś tu usiadła i popatrzyła na to ciasto, które mogłaś zjeść." Rozkazała moja matka. Powoli usiadłam na stołku barowym i wpatrywałam się w ciasto.

~~~~~~
jeśli ktoś nie wie:
A to jest 5
B to jest 4

words count: 866
~~~~~~