Sinds die dag

Je kwam me al bekend voor.

"Hoe ga ik ooit nog een jaar les van Bergakker overleven?" Tammy zucht dramatisch en bonkt met haar hoofd op tafel. Aaf lacht, "dramatisch, Tam."

Het is pauze en we zitten weer in de aula. Tammy en ik hebben net een uur wiskunde gehad, en nauwelijks overleefd.

"Oké, ander onderwerp dan Bergakker en wiskunde", zegt Elena, "wie heeft er zin in een meidenavond vanavond?". "Met pizza?", vraagt Aaf. Elena knikt. "Natuurlijk, met pizza. Zonder kan echt niet, hoor." Kirsten knikt. "Ja, ik heb wel zin. Maar 't kan sowieso niet bij mij thuis." Tammy gaat weer rechtop zitten, blijkbaar leeft ze weer. "Bij mij kan wel, maar", ze kijkt mij aan, "Sara, jij hebt de kamer met het balkon toch? Dat is echt superchill, dan gaan we daar zitten. Ik smeek Chris echt al jaren om van kamer te ruilen, zodat ik het balkon heb, maar hij is echt fucking eigenwijs." "Maar jouw kamer is dan groter toch? Die is bij ons door Luuk geclaimd." Tammy knikt. "Ja, dat zeg ik dus ook altijd. Maar Chris wil per se het balkon. Volgens mij alleen maar zodat 'ie makkelijk weg kan sneaken. Ik snap oprecht niet waar hij zo goed heeft leren klimmen." Ik zucht. "Vertel mij wat."

Alle vier kijken ze me vragend aan. "Wat 'vertel mij wat'?" vraagt Aaf. De andere drie vallen haar bij. "Ja wat nou 'vertel mij wat'?". Ik lach. "Ja nou dit is echt een raar verhaal." Ze kijken me afwachtend aan. Tammy stuitert haast op en neer van nieuwsgierigheid en enthousiasme. "Vertel nou!".

"Wat een nieuwsgierigheid, zeg", zeg ik plagend, "oké, hier komt het." Ik moet even lachen om de gezichten van de meiden en dan vertel ik het.

"Gisteravond stond Chris ineens op mijn balkon." "Wat?!" roepen ze alle vier in koor. Ik haal m'n schouders op. "Om zich voor te stellen, zei 'ie. Echt super raar. En eng."

Tammy kijkt me met open mond aan. "Dit meen je niet! Wat een sukkel." Aaf lacht, "en dat is je broer." Tammy rolt met haar ogen. "Echt, hou op, hoor."

Ineens krijg ik een trap onder tafel van Kirsten, die tegenover Tammy en mij zit. "Jongens, gedraag je normaal, daar komt hij aan." Tammy kijkt – niet zo subtiel – achter zich. "Wie? Chris?".

Daar komt hij aangelopen. Handen in zijn zakken, haren net zo warrig als de vorige keer dat ik hem zag. Heeft die jongen geen gel of zo?

Wanneer hij bij onze tafel aankomt, geeft Chris Tammy een knuffel van achteren. "Hee zus, hoe gaat het?" Tammy zucht, "Bergakker voor wiskunde, dat zegt genoeg denk ik." Chris lacht. "Gewoon spijbelen joh, dan valt die man best mee." Tammy rolt met haar ogen. "Sommige mensen gaan wél naar meer dan twee lessen per week, Chris." Chris geeft haar een stomp.

Dan kijkt hij naar mij. "En wie is dit?" Alle vier de meiden kijken me aan alsof ze elk moment heel hard kunnen gaan lachen. Voordat ik wat kan zeggen, stelt Tammy me al voor. "Dat is Sara, ze woont tegenover ons, sukkel." Chris blijft me aankijken. "Je kwam me al bekend voor." Ik lach ongemakkelijk.

Dan geeft hij me een knipoog – "ik zie je nog wel, Sara" – en loopt weg.

De chaos breekt nou echt uit aan onze tafel. "Wat wás dat?" roept Kirsten. "Ik heb echt geen idee", antwoord ik. Want ik héb echt geen idee. Wat is dit? Wat is dit voor jongen?