Sinds die dag

Ben je bang?

's Avonds zitten we op Tammy's kamer. Elena en Aaf dansen en zingen keihard mee met de muziek. Het klinkt niet heel geweldig, maar ze hebben het tenminste naar hun zin. Kirsten laat me het insta profiel van de nieuwe vriendin van haar ex zien. Ik snap waarom ze jaloers is. Ondertussen probeert Tammy pizza's te bestellen.

Toen Tammy vroeg of we zin hadden om bij haar te komen chillen, twijfelde ik eerst wel even. Tammy's huis is Chris' huis en die kom ik liever even niet tegen.

Gelukkig heeft Chris wel andere dingen te doen op zaterdagavond dan de vriendinnen van zijn zusje lastigvallen. Volgens Tammy zullen we vanavond geen last hebben van haar 'stomme broer'.

"Heb jij eigenlijk wel eens een vriendje gehad?" vraag Kirsten ineens aan me. Ik knik. "Ja, maar dat was geen succes. Het eindigde echt dramatisch." Kirsten zucht. "Jongens geven alleen maar drama." Ik lach. "Ja, je kan er beter maar ver bij uit de buurt blijven."

Elena en Aaf ploffen naast ons neer. Ze zijn blijkbaar klaar met zingen. "Niet bij alle jongens uit de buurt blijven, joh", zegt Elena, "er zijn echt wel leuke jongens." Aaf is het met haar eens. "Ja, en Saar, je zit op een nieuwe school, je hebt de jongens voor het uitzoeken." Ik lach. "Ja hoor, want ze staan allemaal voor mij in de rij." Ik rol met mijn ogen. Aaf haalt haar schouders op. Vervolgens zegt Tammy: "Hee, maar er zitten toch wel leuke jongens in ons jaar." Kirsten lacht. "Wie dan? Er is echt groot gebrek aan leuke jongens bij ons op school." Dit veroorzaakt een discussie tussen de vier meiden welke jongens er nou wel of niet leuk zijn.

Lachend hoor ik het aan.

Dan sta ik op. "Jongens, ik ga even naar de wc." Tammy vraagt of ik die weet te vinden en ik knik. "Ja, dit huis is letterlijk mijn huis in spiegelbeeld. Moet wel lukken."

De badkamer heb ik inderdaad zo gevonden. Wanneer ik weer terug loop naar Tammy's kamer, zie ik dat de deur van Chris' kamer openstaat. Ik blijf stil staan.

Hij is niet thuis. Even een kijkje nemen kan geen kwaad toch? Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig.

Voorzichtig duw ik de deur verder open en stap ik Chris' kamer in. De muren zijn donkerblauw en overal slingert zooi rond. Het doet me een beetje denken aan Luuks kamer, maar dan donkerder. En wat onpersoonlijker. Er hangt bijna niks aan de muren en ik zie ook geen foto's.

Door het raam kijk ik naar mijn huis. Mijn gordijnen zitten nog steeds dicht.

Ineens krijg ik een idee. Wat Chris kan, kan ik ook. Ik ga op zoek naar een pen en papier om een briefje achter te laten.

Ik scheur een pagina uit een schrift en vind een pen tussen de rotzooi op Chris' bureau. Ik bijt op mijn lip. Zal ik dit wel doen? Lijk ik dan geen stalker?

Ach, als er iemand een stalker is, is Chris dat wel.

Ik begin te schrijven. 'Rot hè, om gestalkt te worden. Verwijder die foto, of ik maak er een paar van jou. Wat jij kan, kan ik ook.'

Het briefje leg ik op zijn bed, dan moet hij het wel zien.

Snel ga ik weer naar Tammy's kamer. Die meiden vragen zich vast al af waarom ik zo lang weg blijf.

Wanneer de pizza eindelijk bezorgd is, gaan we een film kijken. Anderhalf uur lang zwijmelen we weg bij de romantische scènes en lachen we om de domme acties van de hoofdpersoon.

Als de film afgelopen is, zitten we nog even te praten. Plotseling gaat de bel. "Zo laat nog?", zegt Tammy vragend. Ze staat op en loopt haar kamer uit, richting de trap. Beneden doet haar vader al de deur open. We horen wat stemmen, maar het is niet verstaanbaar. Dan komt Tammy terug haar kamer in. "Het is Chris. Met politie. Ik weet niet wat die sukkel gedaan heeft, maar.. wat een sukkel." Ze kijkt boos, maar ook een beetje bezorgd. We horen de deur weer dichtgaan en iemand de trap op stormen. Tammy's vader roept naar Chris dat hij beneden moet blijven om te praten. "Zoek het uit!", roept Chris terug. En we horen hem zijn slaapkamerdeur hard dichtslaan.

Tammy zucht diep en laat zich op haar bed vallen. "Wat moet ik met zo'n broer?", vraagt ze zich hardop af. "Negeren", oppert Kirsten. "Goed idee", zegt Tammy.

Het briefje. Ineens raak ik in paniek. Het briefje ligt op Chris' bed en nu vindt hij het terwijl ik hier ben. Shit.

Even later staan we allemaal beneden, op het punt om naar huis te gaan. "Shit, mijn telefoon ligt nog boven", bedenk ik me ineens. Tammy vraagt of ze even mee moet lopen, maar ik schud mijn hoofd. "Nee, het lukt me zelf wel, hoor." Snel ren ik de trap op naar boven, terwijl de andere meiden met veel knuffels afscheid nemen van elkaar.

In Tammy's kamer zie ik mijn telefoon gelukkig al snel liggen. Ik loop naar het bureau en pak mijn telefoon.

Plots hoor ik de deur dichtslaan. Verschrikt draai ik me om. Voor me staat Chris. Ik weet niet wat ik moet doen, ik blijf stil staan bij Tammy's bureau. Chris komt op me af gelopen. Hij heeft een blauw oog en een gebarsten lip. Hij heeft sowieso gevochten. "Waarom was de politie er?", vraag ik. Misschien leidt dat hem af van dat briefje.

Chris haalt zijn schouders op. "Gezeik. Gaat je niks aan." Hij komt weer veel te dichtbij staan. Ik zet een stap achteruit, maar sta dan tegen Tammy's bureau aan.

Chris grinnikt. "Ben je bang, Saartje?" Ja. Maar dat ga ik hem niet laten merken. Ik rol met mijn ogen en kijk Chris dan strak aan. "Noem me geen 'Saartje'. Het is fucking irritant." Chris lacht. Hij ruikt naar alcohol.

Voorzichtig maar zelfverzekerd legt hij zijn hand op mijn middel. Ik krijg er kippenvel van. Ik wil zeggen dat hij van me af moet blijven, maar zijn mooie, bruine ogen leiden me af. Even blijven we zo staan, stil, oog in oog, zijn hand op mijn middel.

Dan gaat zijn andere hand richting mijn kont. Ik wil roepen dat hij van mijn kont af moet blijven, maar dan voel ik hoe hij een briefje in mijn kontzak schuift. Voordat ik iets kan zeggen, loopt hij weg. Verbluft staar ik hem na. Wat was dat?

Eigenlijk wil ik meteen kijken wat er op dat briefje staat, maar beneden staat Tammy waarschijnlijk nog op me te wachten. Ik ga snel naar beneden, zeg Tammy gedag en loop naar huis. Voordat ik naar binnen ga, kijk ik nog even achterom. Het is donker, dus ik kan hem niet goed zien, maar op zijn balkon zie ik het lichtpuntje van Chris' sigaret. Snel draai ik me weer om en ga naar binnen.