Sinds die dag

Geen ruzie met mij.

De volgende dag zit ik met Luuk op mijn kamer. Behalve een beetje hoofdpijn gaat het gelukkig goed met hem. Maar volgens de dokter moet hij wel goed opletten en meteen bellen als hij merkt dat het niet meer goed gaat.

"Ik wil wel een actiefilm hoor. Ik ga echt geen chickflick met je zitten kijken." Luuk zoekt een film op Netflix die we samen kunnen kijken. Hij negeert de hele tijd wat er gisteravond gebeurd is. Ik vind het wel best; ik heb vandaag geen zin in ruzie.

Luuk zet een actiefilm aan en ploft naast me neer op bed. De film boeit me eigenlijk niet zo veel. Ik heb meer aandacht voor mijn telefoon.

"Saar, je kijkt niet", zegt Luuk, "doe je telefoon even weg, joh." Ik zucht en richt me toch maar op de film. We zijn net bij zo'n scène waarbij je gewoon wéét dat je bijna gaat schrikken. En toch schrik ik wanneer er ineens geschoten wordt. Ik gil en Luuk lacht. Snel kijk ik de andere kant op, naar buiten, ik heb geen zin in zenuwslopende achtervolgingen. Waarom kijken we ook alweer een actiefilm?

Ik schrik weer als ik ineens iemand mijn balkon op zie klimmen. Deze keer gil ik niet, dus Luuk heeft gelukkig niks door.

Het is Chris. Wie anders? Wanneer hij Luuk ziet, duikt hij snel weg. Daarna zie ik hem niet meer.

Waarom klimt die sukkel nou alweer op mijn balkon? Daar moet hij echt mee kappen. Ik wil hem een boos appje sturen, maar besef me dan dat ik Chris' nummer nog helemaal niet heb.

Ik kan moeilijk Tammy om het nummer van haar broer vragen. Ze heeft duidelijk gezegd dat ik beter uit zijn buurt kan blijven. Ik zucht.

"Wat is er?" vraagt Luuk. Ik haal mijn schouders op. "Niks." En ik richt me weer op de film.

Even later kondigt Luuk aan dat hij even naar de wc moet. Hij zet de film op pauze en loopt weg. Zijn telefoon laat hij liggen.

Snel pak ik Luuks telefoon. Het wachtwoord is al jaren hetzelfde: zijn verjaardag. Hoe makkelijk kan het zijn. Snel zoek ik in zijn contacten naar Chris' nummer. Ik begin het over te typen in mijn telefoon.

Ik hoor Luuk de wc doortrekken. Hij komt er aan. Ik moet snel zijn. Snel typ ik de laatste cijfers van Chris' nummer over en leg Luuks telefoon weer netjes terug waar die lag. Net op tijd. Luuk komt mijn kamer weer in en ploft weer naast me neer. Hij zet de film weer aan. Nu let hij gelukkig niet op mij en kan ik rustig Chris appen.

Even twijfel ik. Moet ik dit wel doen? Hem appen is niet echt hetzelfde als uit zijn buurt blijven. En hij was gisteravond echt boos op me.. Maar net stond hij weer bijna op mijn balkon.

Ik doe het gewoon. Ik begin te typen. 'Ik dacht dat ik duidelijk had gemaakt dat ik je niet meer op mijn balkon wil zien.'

Met een bonzend hart tik ik op 'verzenden'. Het appje wordt meteen afgeleverd en bijna gelijk kleuren de vinkjes blauw.

'Hee Saartje.' Stuurt Chris terug.

Ik rol met mijn ogen. Hij moet echt kappen me 'Saartje' te noemen. Dan komt er nog een appje binnen. 'En ik dacht dat ik duidelijk had gemaakt dat je geen ruzie met mij moet zoeken.'

Ik trek mijn wenkbrauwen op. Wat denkt hij wel niet?

'Dus ik moet je maar zomaar op mijn balkon laten klimmen? Lekker is dat.' Stuur ik terug.

Chris is aan het typen, even later stuurt hij: 'Ja, dan kunnen we tenminste even normaal praten.'

'Als je wat wil zeggen, doe je het maar zo. Niet op mijn balkon.' Waarover wil hij überhaupt praten? Ik wil helemaal niet met hem praten! Toch voel ik een rare kriebel in mijn buik als ik weer een appje terug krijg. 'Dat bepaal ik zelf wel.' Ik schud mijn hoofd. Wat een sukkel. Wat denkt hij wel niet?

Ik app Chris niet meer terug en richt mijn aandacht toch maar weer 'es op de film. Luuk vindt het een stuk interessanter dan ik. Onbedoeld gaat mijn blik toch steeds naar het balkon. Ik ben bang dat Chris daar straks echt weer staat. Had ik maar Luuks kamer.

Net wanneer de film afgelopen is, roept mijn moeder dat we gaan eten. Luuk en ik gaan naar beneden. Ik ben blij dat ik me even geen zorgen hoef te maken wat voor stalkers er op mijn balkon verschijnen.

Na het eten ga ik weer naar mijn kamer. Op het raam bij mijn balkon zie ik een briefje hangen. Snel loop ik er heen. Ik trek de deur open en pak het briefje er van af. Het is een foto.

Als ik me omkleed doe ik bijna altijd de gordijnen dicht. Blijkbaar één keer niet. Mijn hart bonst in mijn keel en ik voel mijn hele gezicht rood worden. Dit heeft Chris gedaan. Chris heeft een foto van mij waarop ik alleen een onderbroek aan heb. Gelukkig is de foto van achter gemaakt en zie je alleen maar mijn rug.

Maar toch. Wat als Chris meer foto's heeft? Foto's waarop je meer ziet. In paniek trek ik meteen de gordijnen dicht. Ik ga op mijn bed zitten en kijk naar de foto. Is dit een waarschuwing? Hij heeft gelijk, ik kan maar beter geen ruzie met hem krijgen.

Met trillende handen pak ik mijn telefoon. Chris' chat staat nog bovenaan. 'Wtf', stuur ik. En daarna: 'is dit waar je over wilde praten?' .

Ik zie dat Chris het leest, maar hij reageert niet.

Ik stuur er nog een appje achteraan. 'Verwijder die foto.'

Hij reageert nog steeds niet. Ik stel me voor hoe Chris op zijn kamer zit, met die stomme arrogante grijns op zijn gezicht. Ik stuur nog een laatste appje: 'Klootzak.'

Dan leg ik mijn telefoon weg. De foto verscheur ik. De snippers gooi ik in de prullenbak. Ondertussen gaat mijn hart als een razende te keer. Van schaamte, van angst, van woede.

Wat moet ik hiermee?