Sinds die dag

Ik weet het zeker.

Ongemakkelijk neem ik een slok van mijn koffie. Chris kijkt me aan. Ik kan niet goed aflezen uit zijn blik hoe hij zich voelt. Dat maakt me alleen maar nog zenuwachtiger.

Ik zet mijn mok neer. "Oké", begin ik, "het spijt me." Ik wacht op een reactie van Chris, maar hij blijft me stil aankijken. "Het spijt me dat ik je niet vertrouwde", ga ik verder, "en het spijt me van gisteravond." Nu verandert er iets in Chris' blik. Ik kan het niet goed plaatsen. Eindelijk zegt hij ook wat. "Wat spijt je van gisteravond?", zegt hij. Shit. Herinnert hij het zich niet meer? Wat moet ik nu zeggen? Ik besluit maar gewoon eerlijk te zijn. "Het spijt me dat we gezoend hebben. Nou ja, niet per se dat. Maar je was dronken. Ik had je het niet moeten laten doen. We hadden het nog helemaal niet uitgepraat en je dacht waarschijnlijk niet helder na en we hadden het gewoon niet moeten doen." Chris knikt voorzichtig. Ik weet nog steeds niet zeker of hij het zich ook herinnert. Maar hij kijkt niet al te verbaasd, dus hij zal het vast nog wel weten. Grotendeels tenminste. "Weet je überhaupt nog wat er gisteravond gebeurd is?", vraag ik voorzichtig. Chris lacht. "Ik was pittig dronken, ja. Maar ja, ik weet het nog", zegt hij. Ik knik. "Oké", zeg ik. Ik neem weer een slok van mijn koffie. Ik weet niet zo goed wat ik nu moet zeggen. Ik durf niet te vragen of hij het meende toen hij 'ik hou van je' zei.

Chris zucht. "Saar", zegt hij, hij kijkt serieus, "het spijt mij ook." Spijt het hem ook dat we gezoend hebben? Ik voel een raar gevoel in mijn maag, alsof ik teleurgesteld ben. Of alsof het me kwetst. Ik weet niet zo goed wat ik er van vind. "Wat spijt je?", vraag ik. Ik durf Chris niet zo goed aan te kijken. Spijt het hem dat hij zei dat hij van me houdt?

"Het spijt me dat ik zo stom reageerde gistermiddag. Het is logisch dat je een beetje wantrouwig bent. Dat heb ik zelf veroorzaakt. Maar ik zal bewijzen dat er totaal geen reden meer is om me niet te vertrouwen. Ik zal bewijzen dat ik veranderd ben", zegt Chris. Ik haal opgelucht adem en glimlach. Dit valt me alles mee. Dan gaat Chris verder. "En het spijt me ook van gisteravond. Ik had niet zomaar dronken naar je toe moeten komen. Je had gelijk, we moesten eerst normaal praten." Ik voel het rare, teleurgestelde, gekwetste gevoel weer. Het spijt hem van gisteravond.

"Heb je spijt van alles van gisteravond?", vraag ik. Ik kijk Chris aan. Hij schudt zijn hoofd. "Nee", zegt hij, en dan nog eens, "Nee." Het liefst wil ik de woorden uit hem trekken, maar ik blijf stil afwachten. "Het spijt me niet dat we gezoend hebben", zegt Chris, "het was inderdaad niet het juiste moment en niet de beste keuze, maar het spijt me niet. En.." Hij blijft even stil. Afwachtend kijk ik hem aan. "En ik heb geen spijt van wat ik tegen je zei. Van geen enkel woord." Zei hij dat echt? Ik glimlach onzeker. "Weet je het zeker?", vraag ik, "Weet je zeker dat je je alles goed herinnert?" Misschien is hij net dat ene zinnetje vergeten. Ik voel mijn hart bonzen. Ik voel mijn huid tintelen. Meende hij het echt? En hij heeft er geen spijt van?

Chris glimlacht en pakt mijn hand vast. "Saar, ik weet het zeker. Ik weet wat ik heb gezegd. En van alle dingen die ik in mijn leven heb gedaan, heb ik daar het minste spijt van. Ik vind het doodeng om het toe te geven, maar het is waar: ik hou van je, Sara." Ik staar hem aan. Ik durf het haast niet te geloven. En waar ik net nog over twijfelde, komt nu zo mijn mond uit rollen: "Chris, ik hou ook van jou."

Een paar seconden zitten we maar dom naar elkaar te grijnzen. De vlinders in mijn buik vliegen alle kanten op. We houden van elkaar. Chris heeft gelijk: het is doodeng om toe te geven. Maar het is waar. Ik hou van hem. En ik wil hem niet kwijt.

"Sara", zegt Chris, "wil je mijn vriendin zijn?" Ik kijk hem met grote ogen aan. "Weet je het zeker?", vraag ik voorzichtig, "ik dacht dat je daar nog niet klaar voor was." 

Chris lacht. "Ik dacht ook niet dat ik er klaar voor was om 'ik hou van jou' te zeggen. En dat was ook doodeng, nou ja, de tweede keer tenminste. Toen ik dronken was, viel het best mee." Lachend kijk ik hem aan. Hij gaat verder. "Het was doodeng, maar het voelt zo goed. En ja, ik vind het eng om een relatie te beginnen, maar ik weet zeker dat het minstens net zo goed voelt", zegt Chris, "en ik wil je niet kwijt." 

Ik wrijf met mijn duim over zijn hand. "Je raakt me niet kwijt, Chris", zeg ik, "ook niet als ik niet officieel je vriendin ben. We moeten dit niet doen als je er nog niet klaar voor bent." 

Chris schudt zijn hoofd. "Saar, ik ben er klaar voor. Ik wil niets liever dan officieel jouw vriend zijn." Ik kan een brede glimlach niet onderdrukken. Hij is echt veranderd. 

"Het is wel snel", zeg ik. Chris lacht. "Je kan ook gewoon nee zeggen hoor, Saar", zegt hij. 

Ik schud snel mijn hoofd. "Nee, ik wil dit ook. Echt waar. Ik wil ook niets liever dan officieel jouw vriendin zijn", zeg ik, "Ik wil gewoon niet dat jij dingen doet waar je je niet goed bij voelt." Chris kijkt me serieus aan. "Sara, ik voel me hier goed bij", zegt hij. Grijnzend gaat hij verder: "Ik wil jouw vriend zijn, jij wil mijn vriendin zijn: dat is dan geregeld."

Lachend kijk ik hem aan. Chris, mijn vriend. Het voelt raar, maar Chris heeft gelijk: het voelt ook heel goed.