Sinds die dag

Beter niet doen.

Tijdens het eten klaagt Luuk over hoe vreselijk zijn wiskundeleraar is. "Wie heb je?", vraag ik, en neem een hap van mijn spaghetti. Luuk zucht. "Bergakker ofzo." Ik lach. "Hee, ik ook. Vreselijke man. Tammy had me al gewaarschuwd, maar het was echt erg."

Mijn moeder kijkt me glimlachend aan. "Wat fijn dat je al zo snel vrienden maakt, hè. Die Tammy lijkt me echt een aardige meid." Ik knik. "Is ze ook", zeg ik, "het is trouwens wel oké als er vanavond wat vriendinnen hier langs komen, toch?".

Mijn ouders doen gelukkig nooit moeilijk als er ineens vrienden langskomen, dus ook nu is het helemaal oké. En ze zijn maar al te blij dat ik al nieuwe vrienden heb gemaakt.

Om half 8 staan Elena en Aaf voor mijn deur. Even later is ook Kirsten gearriveerd, met pizza. We zitten met z'n vieren op mijn balkon. "Kunnen we echt niet al gewoon aan die pizza beginnen? Moet Tam maar op tijd komen, hoor", zegt Elena. Aaf lacht. "Nee, wacht nou nog even." "Straks is het helemaal koud", moppert Elena.

Dan zien we vanaf het balkon dat Tammy de deur uit gaat. "Daar is ze!", roept Kirsten. Allemaal zwaaien we en roepen we naar Tammy dat ze op moet schieten. Tammy zwaait terug en rent naar mijn voordeur.

Even later zijn we compleet en kunnen we eindelijk pizza gaan eten. Tammy verontschuldigt zich wel tien keer. "Sorry, sorry, sorry. Ik dacht: ik woon dichtbij, ik kan laat weg. Maar toen was het ineens al laat-laat. Sorry, sorry, sorry." We lachen er allemaal om, terwijl we genieten van de pizza.

"Oh, dit heb ik echt verdiend na vandaag", zegt Tammy, "ik ben nog steeds aan het bijkomen van Bergakker." Kirsten lacht. "Je bent echt zo dramatisch, Tam."

"Nee, ze heeft gelijk", zeg ik, "Bergakker was ook echt een drama. Ik heb deze pizza ook verdiend." Allemaal beginnen we redenen op te noemen waarom we na deze oh-zo-zware dag een lekkere pizza verdiend hebben.

"Oké, ik heb nog een reden", zeg ik, "ik had mijn mentorgesprekje vanmiddag, echt vreselijk ongemakkelijk. En we waren half 5 pas klaar! En toen was ik óók nog mijn fietssleutel kwijt. Echt, ik verdien deze pizza." De andere meiden zijn het er mee eens dat ik wel echt een zware dag heb gehad.

"Hee, maar hoe ben je uiteindelijk thuis gekomen dan?" vraagt Elena. Ik lach: "Raad eens." Even wacht ik af, maar dan vertel ik het gewoon. "Ik heb een lift van Chris gehad." "Wat?" allemaal zijn ze weer helemaal verbaasd. Behalve Tammy. Die rolt met haar ogen. Ik kijk haar vragend aan.

Tammy zucht en staat op. Ze trekt me overeind. "Saar, we moeten even praten." Samen lopen we naar de gang. "Wat is er?", vraag ik. Tammy kijkt moeilijk, alsof ze niet weet waar ze moet beginnen. "Dit hele ding met Chris – ik weet niet wat er precies gaande is – maar je kan het beter niet doen. Je kan beter bij hem uit de buurt blijven."

"Waarom?", vraag ik.

"Hij – weet je, ik zeg dit niet, omdat ik bang ben dat je hem straks leuker vindt dan mij ofzo, ik meen dit echt. Hij is een lul. En ja, het is mijn broer, maar het is echt een lul.

Je weet dat Elena met Chris gezoend heeft toen ze dertien was, hij was toen vijftien. Het was één zoen en daarna negeerde hij haar gewoon volkomen. En ja, ze was dertien dus het betekende misschien niet heel veel, maar Chris is dat altijd zo blijven doen. Hij ziet een meisje, hij flirt, hij daagt uit, hij zoent haar, soms meer, en dan laat hij haar keihard vallen.

En Chris zit altijd in de problemen. Hij is gewoon- je kan beter maar niet meer in zijn gedoe meegaan. Ik weet dat we elkaar nog niet zo lang kennen, maar je bent mijn vriendin en ik wil niet dat hij jou ook pijn doet." Tammy kijkt me serieus aan. Ik zie dat ze het echt meent. "Oké", zeg ik, "wow, dat was veel informatie ineens."

Tammy lacht. "Ja, sorry, ik overval je hier waarschijnlijk heel erg mee. Maar je moet het gewoon weten." Ik knik. "Ja, nee, bedankt."

De volgende keer dat Chris me een lift aanbiedt, loop ik wel naar huis. De volgende keer dat hij op mijn balkon verschijnt, hou ik de deur dicht. En de volgende keer dat hij zo dichtbij me komt, duw ik hem weg. Want Tammy wil niet dat Chris me pijn doet en ik ga hem niet de macht geven me pijn te doen.

Tammy geeft me een knuffel en dan lopen we weer terug naar de rest op het balkon. De pizza is inmiddels op. De rest van de avond zitten we gezellig te praten en te lachen op het balkon.

En vanavond, met mijn nieuwe vrienden in mijn nieuwe huis, voelt het even echt alsof ik een nieuwe start heb gemaakt. Ik ben misschien niet de hoofdpersoon van dit verhaal, maar deze nieuwe start voelt wel erg goed.