Sinds die dag

Heb je het echt niet door?

Ik zit voor mijn bureau en kijk naar de appjes die Chris me net gestuurd heeft. 'Je hebt zeker al gehoord wat er gebeurd is.' En: 'Nu vind je me zeker een nog ergere klootzak.' Ik kijk vooral naar het laatste appje: 'Die eikel verdiende het. Dat weet jij ook.' Stijn verdiende het om wat klappen te krijgen. Chris heeft het dus echt gedaan om wat er op Tammy's feestje gebeurde. Ik zucht. Wat moet ik hiermee?

Ik merk dat ik het ergens wel een fijn idee vindt dat Chris dit voor mij heeft gedaan. Maar aan de andere kant vind ik hem ook een sukkel, omdat hij weer gevochten heeft.

Ik krijg nog een appje van Chris. 'Ik kan zien dat je het gelezen hebt.' Hij heeft door dat ik hem negeer. Dat is misschien maar beter ook.

Ik leg mijn telefoon weg en pak mijn Duits-boek. Tijd om aan iets anders te denken: Duitse grammatica.

Ik ben nog maar net begonnen, als er op mijn raam geklopt wordt. "Niet weer, hè", fluister ik in mezelf. Zuchtend sta ik op om Chris binnen te laten. Van dichtbij ziet zijn oog er nog blauwer uit. De schrammen maken hem eigenlijk alleen maar knapper. Snel duw ik die gedachte weg.

Chris valt meteen met de deur in huis. "Sara, serieus: waarom ontloop en negeer je me steeds? En geef nou eindelijk eens eerlijk antwoord", zegt Chris. Hij kijkt me serieus aan en komt dicht bij me staan.

Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. "Omdat je een klootzak bent, die mensen pijn doet", zeg ik uiteindelijk. Chris kijkt me vragend aan. "Heb je het nou over Stijn of.." Ik schud mij hoofd. "Nee", zeg ik, "nou ja, ook over Stijn. En alle meisjes die je pijn hebt gedaan. En je vrienden die je meetrekt in je gezeik. En.. alles."

Chris kijkt me serieus aan. "Ik heb jou toch nooit pijn gedaan?", zegt hij. "Nog niet", antwoord ik. Chris denkt even na. Dan zet hij nog een stap naar voren, hij legt zijn hand op mijn middel, net zoals die keer in Tammy's kamer. "Doe ik je nu pijn?", vraagt hij, terwijl hij me indringend aan kijkt. Ik schud van nee. Nee, hij doet me geen pijn. Dit voelt juist heel goed, dat is het enge.

"Wat is dan het probleem?", vraagt Chris. Hij zet weer een stap achteruit. Hij staat nu niet meer zo dichtbij, maar hij blijft me aankijken. Wat is het probleem? Eerst was het probleem dat hij een eikel was, die zomaar op mijn balkon klom. Toen was het probleem dat hij me bang maakte, en Tammy waarschuwde me dat ik uit zijn buurt moest blijven. Het probleem was dat hij die foto had, en dacht dat hij alles kon maken. Maar sinds die ene nacht, is hij niet meer alleen een eikel en een klootzak die me bang maakt, me irriteert en mensen pijn doet, hij is de Chris die voor me zorgde, me hielp en lief deed. Wat is het probleem? Chris is een lul, ik moet uit zijn buurt blijven, maar ik blijf maar aan hem denken.

Ik zucht eens diep. Ik kijk naar de grond en dan weer naar Chris. Ik ga het gewoon zeggen:

"Je zit in mijn hoofd. De hele tijd. Sinds die dag dat je ineens op mijn balkon stond. Bij alles wat ik doe, denk ik aan jou en het is fucking irritant."

"Dat is toch niet erg. Dat effect heb ik nou eenmaal op mensen", antwoordt hij grijnzend.

Ik kijk hem verbaasd aan. Zei hij dat nou echt? Ik stort mijn hart uit en dát is hoe hij reageert? Z'n zus had dus gelijk: hij is echt een lul.

"Dat is nou precies waarom ik het zo fucking irritant vindt. Waarom zit jij zo in mijn hoofd, terwijl je gewoon een vreselijke arrogante klootzak bent? Ja, die ene nacht was je heel lief en aardig. Maar verder? Verder ben je een lul. Je bent arrogant en gewelddadig. Je kent geen grenzen. Je klimt op mijn balkon wanneer je daar zin in hebt, je trekt me mee aan mijn pols of komt veel te dicht bij me staan wanneer je het maar uitkomt, je wordt overdreven boos om niks, je dreigt, je doet gewoon superraar en je hebt nog steeds die fucking foto. Je bent een eikel. En je gebruikt meisjes, je doet ze pijn, maar ik laat je mij geen pijn doen. Vind je het nou echt zo gek dat ik je liever ontloop?" In de stilte die ineens valt, staren Chris en ik elkaar aan. Beeld ik het me nou in of kijkt hij echt een stuk minder zelfverzekerd dan normaal? Zijn grijns is tenminste verdwenen. Hij kijkt serieus.

Chris doorbreekt de stilte. "Ik heb die foto niet meer", zegt hij zacht. "Wat?"

Hij zucht. "Niet dat het wat uitmaakt waarschijnlijk, je vindt me toch wel een lul. Maar ik heb die foto verwijderd." Ik voel de opluchting door mijn lijf gaan. "Wanneer?", vraag ik. Chris haalt een hand door zijn haar. "Na die nacht." Ik kijk hem vragend aan. Ik wil meer uitleg. Hij gaat verder: "Ik heb 'em verwijderd, want.. want ik zag je met die klootzak Stijn, en ik bedacht me ineens hoe woest ik zou worden als een andere gozer zo'n foto van je zou hebben." Ik begrijp helemaal niks meer van deze jongen. "En toen je 's nachts die nachtmerrie had, en toen je in mijn armen lag te huilen, toen realiseerde ik me dat ik door die foto hetzelfde kon aanrichten. En dat voelde heel kut. Ik wil niet dat je 's nachts huilend wakker ligt door mij."

Ik ben helemaal in de war. Wat gebeurt hier? Wat zegt hij nou eigenlijk? "Wat..? Waarom..?", is het enige wat ik uit weet te brengen.

Chris kijkt me aan. "Heb je het echt niet door?", vraagt hij, "heb je echt niet door hoe veel ik om je geef, hoe leuk ik je vindt, hoe..", ik zie hem twijfelen of hij het zal zeggen, "hoe verliefd ik op je ben."

Ik kijk hem met open mond aan. Hij geeft om me. Hij vindt me leuk. Hij is verliefd op me? "Chris", stamel ik, en dan nog eens, "Chris." Ik zucht diep. "Meen je dat?", vraag ik uiteindelijk.

Chris knikt. "Ja', zegt hij zacht. "Ja, ik meen het. En daarom snap ik ook niet waarom ik me zo stom gedraag de hele tijd. Ik snap dat je me een klootzak vindt."

"Wat moet ik hier nou mee?", zeg ik, "Je zegt dat je niet wil dat ik 's nachts huilend wakker lig door jou, maar als ik nu toegeef.. Iedereen weet dat jij me uiteindelijk pijn zult doen. Dat laat ik je niet doen." De waarschuwingen van Tammy en Luuk gonzen in mijn hoofd rond. Toegeven aan mijn gevoelens voor Chris is de stomste fout die ik kan maken.

Chris komt dichterbij me staan en pakt voorzichtig mijn hand vast. "Ik ga je geen pijn doen. Echt niet." Ik lach schamper. "Ik ben vast niet de eerste tegen wie je dat zegt."

Chris kijkt me aan, met die mooie, bruine ogen, en even wil ik hem geloven als hij zegt: "Je bent wél de eerste die ik dat beloof. Jij bent anders. Ik ben anders als ik bij jou ben." Ik schud mijn hoofd en trek mijn hand terug. "Nee", zeg ik, "Nee Chris. Ga weg, ik kan hier niets mee. Dit zeg je nu allemaal ineens, maar gister stond je nog met een ander te zoenen. Die je vervolgens weer zo liet vallen. Dit slaat nergens op. Ga weg. Ik kan niets met jou." Ik draai me om. Ik wil hem niet meer aankijken.

Ik hoor hoe de balkondeur weer dichtgaat. Chris is weg. Als ik naar buiten kijk, zie ik hem al niet meer. Ik zucht diep en laat me op mijn bed vallen. Ik heb een goede beslissing gemaakt. Ik moet bij Chris uit de buurt blijven. Hem afwijzen was het beste dat ik kon doen. Toch?