Sinds die dag

Ik hou van je.

Ik lig naast Chris in bed. Hij heeft zijn arm om me heen geslagen en zijn vingers spelen met mijn haar. Ik staar naar het plafond.

"Ik heb nog geen antwoord gegeven", zeg ik. "Wat bedoel je?", zegt Chris vragend.

"Je vroeg waarom ik van je hou", zeg ik, "en ik heb nog geen antwoord gegeven."

Chris blijft stil en ik begin te praten. "Ik hou van je, omdat je nooit bang bent om voor me op te komen. Ik hou van je, omdat je altijd doet waar je zelf zin in hebt, wat soms ook fucking irritant is, maar ik vind het ook heel aantrekkelijk." Chris lacht.

Ik ga verder. "Ik hou van je, omdat je – achter die stoere, harde laag – ook heel lief en zorgzaam bent. Ik hou van je, omdat je zo veranderd bent, omdat je met mij een relatie wilde, terwijl je dat nog doodeng vond. Omdat je dat voor mij wilde doen, omdat je me niet kwijt wilde raken. Ik hou van je, omdat je mij een hele andere kant van jezelf durft te laten zien. Ik hou van je, omdat met jou zijn nooit saai is. Ik hou van je lach, van de manier waarop je praat, waarop je beweegt. Ik hou van je, omdat ik me veilig voel bij jou, omdat je om me geeft. Het voelt gewoon goed met jou, daarom wil ik met je zijn, daarom wil ik je nooit meer kwijt."

Chris geeft me een kus op mijn voorhoofd. "Nu is het mijn beurt", zegt hij dan lachend. "Ik hou van jou, omdat je nooit bang bent om te zeggen wat je vindt. Omdat je me altijd op mijn bullshit wijst. Ik hou van je, omdat je altijd zo graag wil doen wat het beste is. Ik hou van je, omdat je dat voor mij even los durfde te laten, en gewoon voor ons ging. Ik hou van je, omdat je geeft om de mensen om je heen, en je zelfs voor mij in elkaar zou laten slaan. Ik hou van je, omdat je af en toe zo vreselijk koppig bent. Ik hou van je, omdat je je open wilde stellen voor mij, omdat je je kwetsbaar op durfde te stellen. Ik hou van je, omdat je gewoon geweldig bent. Dat is het. Ik hou van je."

Ik kan een wijde glimlach niet onderdrukken. Ik draai me naar Chris toe en geef hem een kus. "Ik hou nu nog meer van je", zeg ik lachend.

Chris lacht ook. Dan kijkt hij ineens serieuzer. "Ik wilde nog sorry zeggen", zegt hij. Ik kijk hem verbaasd aan. "Waarvoor?", vraag ik.

"Omdat ik steeds zo boos werd als je me niet vertrouwde", zegt hij. Ik schud mijn hoofd. "Dat is niet erg, ik heb je gekwetst door je niet te vertrouwen. Het is logisch dat je boos werd. Je wist ook niet.. nou ja, waarom ik het zo moeilijk vond."

Chris knikt. "Ja, maar alsnog: sorry. Ik beloof dat ik niet meer zo zal doen. Je hebt misschien nog wat tijd nodig om me volledig te vertrouwen, en die tijd moet je gewoon rustig nemen."

Ik glimlach. "Ik denk niet dat ik nog tijd nodig heb. Jou kan ik vertrouwen, dat weet ik nu. Jij bent Ruben niet. Jij bent veel leuker en liever en beter dan Ruben", zeg ik. "En je zoent beter", voeg ik er lachend aan toe. "Natuurlijk zoen ik beter", zegt Chris plagend. "Oh nu maak ik je nog arroganter dan je al was", zeg ik lachend, en ik geef Chris een kus.

"Je zoent ook stukken beter dan Sven", zeg ik dan grijnzend. Chris lacht. "Die sukkel heeft echt een probleem maandag, trouwens. Meteen mijn vriendin bespringen, tss", zegt Chris, en hij schudt lachend zijn hoofd. Ik lach ook.

Ik weet niet wat me bezielde om Sven te zoenen. Maar gelukkig is alles weer goed gekomen.

Ik zucht. "Ik ga slapen, denk ik", zeg ik gapend. Het is al erg laat. "Welterusten", zeg ik, terwijl ik de deken nog 'es goed over me heen trek. "Welterusten", zegt Chris, en hij geeft me een kus op mijn voorhoofd. "Saar?", zegt hij dan. "Ja?", antwoord ik.

"Wil je morgenavond bij ons komen eten? Het is denk ik wel tijd dat mijn ouders officieel mijn vriendin ontmoeten." Ik glimlach.

"Oké", zeg ik, "maar alleen als jij dan overmorgen bij mij thuis komt eten."

"Afgesproken", zegt Chris.

Ik kruip dicht tegen hem aan. Dit had ik nooit kunnen bedenken toen ik Chris ontmoette. Sinds die dag dat ik Chris voor het eerst zag, is mijn leven veranderd. Ik ben veranderd, Chris is veranderd. Die dag begon ons verhaal.

Toen ik verhuisde, kreeg ik een nieuwe start. Ik vroeg me af of het nu mijn beurt zou zijn om de hoofdpersoon te zijn van een verhaal. En zo voelt het. Ik heb mijn eigen, mooie verhaal gekregen. Samen met Chris.

Er zijn veel momenten geweest waarop ik het niet had gedacht, maar nu krijgen we toch ons happy end.

Dicht tegen Chris aan, met zijn arm om me heen, val ik in een diepe slaap. Ik droom over Chris, op mijn balkon, wat steeds normaler is geworden, sinds die eerste dag.