Sinds die dag

Blijven slapen.

Ik zit op de badkamervloer en staar voor me uit. Ik heb echt even geen puf om op te staan.

Chris zit naast me, ik snap nog steeds niet waarom.

"Waarom doe je ineens zo anders?", vraag ik en kijk naar Chris.

Hij haalt zijn schouders op. "Hoe anders?", zegt hij.

"Nou, je helpt me ineens en je doet.. aardig."

Chris kijkt me aan. "Ik heb je toch wel vaker geholpen? Ik heb je een lift naar huis gegeven."

Ik knik. "Ja, maar sindsdien heb je je alleen als een totale lul gedragen."

Chris haalt zijn schouders weer op. "Die klootzak moest gewoon van je afblijven."

Ik zucht. "En nu?", zeg ik. Chris staat op. "Moet ik even met je meelopen naar huis?" Shit. Naar huis. Mijn ouders flippen echt volledig als ik morgenochtend wakker wordt met een kater, stinkend naar de alcohol. Ze zijn nogal panisch op dat gebied.

Chris ziet blijkbaar dat ik zit te stressen. "Wat? Is er iets mis?", vraagt hij.

Ik zucht nog eens diep. "Ik kan echt niet naar huis zo. Mijn ouders flippen dan echt."

Ik probeer op te staan, maar wordt ineens helemaal duizelig. "Ho rustig", zegt Chris en pakt me vast. Ik leun op hem, terwijl hij nadenkend voor zich uit kijkt. "Je kan hier blijven slapen", zegt hij, "dan zeg je morgen gewoon tegen je ouders dat je bij Tammy bent blijven slapen, omdat het nog zo gezellig was." Ik knik. Het is op zich een goed idee. "Oké dan".

Ondersteund door Chris, strompel ik richting Tammy's kamer. Chris blijft echter al eerder stil staan. Ik kijk hem vragend aan, maar dan zie ik dat we voor zijn kamer staan. Dát is niet de bedoeling. "Ik kan toch gewoon bij Tammy slapen?", vraag ik verward. Chris schud zijn hoofd en zegt lachend: "Geloof me, die is nu zelf te ver van de wereld om voor jou te zorgen." Om voor jou te zorgen? Alsof er voor me gezorgd moet worden. "Je hoeft niet voor me te zorgen, hoor", zeg ik dan ook. Om mijn punt te bewijzen duw ik Chris aan de kant en loop zelf zijn kamer in. Voor ik het weet, moet Chris me echter weer opvangen. Ik zucht. Ik heb echt te veel op.

"Oké", zegt Chris, als hij me op zijn bed neerzet, "ik pak wel even een shirt ofzo waar je in kan slapen."

"Wat?", zeg ik, "ik kan echt wel hierin slapen, hoor." Chris schudt lachend zijn hoofd. "Weet je het zeker?", vraagt hij, terwijl hij een shirt uit zijn kast pakt. Ik heb mijn rode jurkje nog aan en ik moet toegeven dat dat waarschijnlijk niet heel comfortabel slaapt. Maar ik wil me ook niet omkleden waar hij bij is. Ik ben nog niet zo dronken dat dat me niks kan schelen.

Het is alsof Chris mijn gedachten kan lezen. "Ik zal de andere kant opkijken als je je omkleedt. Ook al is het niks dat ik nog niet gezien heb." Meteen denk ik weer aan de foto die hij van me heeft. Ineens herinner ik me meer wat een lul hij is. Chagrijnig kijk ik hem aan. "Nou, geef dat shirt hier dan", snauw ik. Hij grijnst en gooit het shirt naar me toe.

Chris kijkt inderdaad de andere kant op terwijl ik me omkleed. Mijn rode jurkje laat ik op de grond liggen, dat komt morgen wel. Dan ga ik in Chris' bed liggen, zo ver mogelijk naar de zijkant. Chris gaat andere kant liggen. "Dat shirt staat jou beter dan mij", zegt hij, en ik kan gewoon horen dat hij weer stom ligt te grijnzen. Ik ben blij dat ik met mijn rug naar hem toe lig, want ik voel mijn gezicht weer 'es rood worden.

"Welterusten, Sara", zegt Chris. Ik glimlach. "Geen 'Saartje' deze keer?", vraag ik. "Geen 'Saartje' deze keer", antwoordt Chris.

Niet veel later val ik in slaap.