Tell me it's real | Supercorp

Part 6

Kara Lena'ya yedek kaskını uzattı. "Evet. Bence de. Böylesi daha güvenli ve daha kolay olur."

Lena Sam'e baktı. Sam tebessüm edip Alex'in elindeki kaskı kapınca Lena'da Kara'ya dönüp kaskı aldı. Sam kaskı kafasına geçirip Alex'in arkasına atlayınca Alex seslendi. "Orada görüşürüz!" Bir anda gazlayarak ilerledi. Kara göz devirdi. Ne yapmaya çalıştığının farkındaydı. Lena'ya baktığında Lena'nın da farkında olduğunu fark etmişti. Bu durum onu biraz utandırdı.

"Alex'in kusuruna bakma." Kara elini ensesine götürüp gergince güldü. Lena tek kaşını kaldırarak Kara'ya baktı ve sonra gülümsedi. "Sende Sam'in. Direkt kabul etti. Taksi ile gidebilirdik."

"Hayır. O konuda Alex haklı. Taksi çok zaman kaybı yaşatır. Ayrıca böylesi daha güvenli. Biz National City'nin yerlisiyiz sonuçta. Yıllardır burda yaşıyoruz."

Lena kafasıyla yavaşça onayladı. Saçma bir sessizlik vardı. Gecenin sessizliğindeki çekirge sesleri ortamın tek ses kaynağıydı. "Gidelim mi?" Kara sordu.

"Tabii." Lena elindeki kaskı evirip çevirmeye başladı. Kara gülümseyip kaskı aldı ve yavaşça Lena'nın kafasına geçirdi. Altındaki plastik kilidi geçirdikten sonra Lena'nın yüzünü görmek için camı kaldırdı. "Rahat mısın?"

"Evet! İlginç hissettiriyor."

"Hiç motora bindin mi?"

"Sanırım.. Hayır?"

"Tamam." Kara motora binip ayağı kaldırdı ve Lena'nın arkasına oturması için beklemeye başladı. "Yardım lazım mı?"

"Hallettim." Lena oturdu. "Nereye tutunacağım?"

"Oturduğun yerin yanında demir yerler var tutunmak için."

"Tamam."

Kara frene basarken birkaç kez hafifçe bileğini çevirdi. "Sıkı tutun. Yavaş gideceğim." Lena onayladı ve Kara hızlıca kaskını geçirdi. Arkasını döndü ve gergin olduğu belli olan Lena'nın yüzüne ufak bir tebessüm edip önce onun, sonra kendisinin kaskının camını indirdi. "Gidelim!" Motorun kalkması ile Lena'nın daha da gerildiğini hissetti. "Başta gerilmen normal. Ama birazdan alışırsın. Bana güven."

Lena sadece kafasını salladı. Kara ona dikiz aynasından baktıktan sonra yola çıktılar. Kara ana yola çıkmalarıyla hızlanınca Lena bir anda Kara'nın beline kollarını doladı. "Yavaş!"

"Özür dilerim!" Sesi zor duyulan Kara yavaşladı. Aslında pek hızlanmamıştı, ama yavaşladı. Lena yavaşça ellerini tekrar demir çubuklara götürdü.

"Bugün ki- ilginç durum için kusura bakma. Winn eski günleri hatırlamak adına şişe çevirmece diye tutturdu. Daha 1-2 gündür tanıdığın insanlar ile bu kadar yakınlaşman seni ürkütmemiştir umarım. Ve Sam'i de." Kara güldü.

"Sorun değil. Sadece lise zamanlarınıza döndünüz." Lena tebessüm etse de gözükmüyordu. Ama sesinden tebessümünü anlamak zor değildi.

"Evet. Yabancı hissettiyseniz kusura bakma cidden."

"Sorun yok. Bugün eğlendik."

Kara gülümsedi. "Sevindim. Bu arada.. Bu kadar yavaş gidersek biraz geç vararız."

"Üzgünüm. Sadece.. Hiç güvenli hissettirmiyor."

"Bana tutun."

"Ne?"

"Deminki gibi bana tutun. Gerginliğin geçtikçe rahatlayacaksın zaten."

"İyi bir sürücü müsün?"