Ocean Eyes / Texting ARA VERİLDİ

21

Aralık'ın ortasında Ankara ayazı her şeyiyle kendini belli ediyordu. Taksiden inmiş olayın olduğu yere küçük adımlarla korkarak ilerledim. Gözümden yaşlar süzülürken aklımı kaybedicek gibi hissediyordum.

Kalbim acıyordu.

Hiç korkmadığım kadar korkuyoraum ilk defa.

Boğazımdan bir kıçkırık kaçtığında ağlamam hızlandı. İstemsizce.

O kadar soğuktu ki Ecmel kim bilir kaç saattir burdaydı?

Ellerim buz keserken etrafımda ona bakındım. Hemen telefonumu çıkartmamla annemlerin cevapsız aramalarını görmezden geldim.

Whatsapp'tan engellediği için sms kısmına geldim..

..

Kuzu'm: Ecmel nerdesin?

Kuzu'm: Lütfen..

Mavişim: Nerdeysen evine dön.

Kuzu'm: Gelmeden gitmiyorum bir yere..

Mavişim: Gelmiyorum kıvırcık. Hemen evine dön!

Kuzu'm: Önce bana sorumun cevapını ver o zaman.

Kuzu'm: Senden neden uzak durayım? Neden şans vermiyorsun bana?

Mavişim: Beni şimdi iyi dinle

Mavişim: Doğu kim olduğunu biliyormuş olduğun yere bir araç yolluycak. Ona bin ve evine git.

Mavişim: Sonra konuşucaz, tamam mı?

Kuzu'm: Engelledin beni.

Kuzu'm: Nerdesin sen ya?

Mavişim: Kıvırcık sonra..

Kuzu'm: Bana neden kırgınsın gibi hissediyorum?  Bana kırgın mısın?

Mavişim: Değilim.

Kuzu'm: Neden böylesin peki? Canım yanıyor.

Mavişim: Şu anda tek istediğim evine gitmen. Evine geçince konuşucaz.

Kuzu'm: Söz mü mavişim?

Mavişim: Söz kıvırcık.

Kuzu'm: Sana güveniyorum..

..

Telefonu cebime atmamla çalması bir oldu. Sinirle elime almamla annemdi. Açmamla direkt cırlamaya başladı.

"Nerdesin sen?! Kaç kere aradım değil mi seni?"

Dediğiyle iç çekip yola doğru yürüdüm. "Yeray'layım anne. Gelirim birkaç saate."

"İpek eve geliyorsun!"

"Tamam." dememle telefonu kapattım.