Ocean Eyes / Texting ARA VERİLDİ

30

1 hafta sonra

Hayatımın en sessiz haftasıydı. Sınavlara çalışmış ve girmiştim hepsine. Şimdi ise artık eve gelmiştik.

Artık rahata erebilirdim.

Ne annemle ne babamla konuştum. Uzak kalmak en iyisiydi. Ve iyi gelmişti de. Gerçi annem bana soğuktu..

Bir haftada sadece kafamı derslere yordum.
Ecmel..

Yeray her seferinde engelledi. Yazmak istedim ama yazmadım. O da memnun olmuş olacakki yazmadı.

Kalbimin bir yarısı acırken diğer yanı ise buz tutmuştu.

Ah şimdi ise Yeray beyimizin isteği üzerine Bihter maşası yapıyoruz. Sonuna bitmesi ile gülüp "Çok güzel oldun marul kafa. Kalk hadi." dedi.

Kafamı sallayıp kalkmamla birlikte montlarımızı giydik. Evden çıkmamızla kol kola yürürken hamburgerciye geldik.

Aç olduğumuz için acele ile alıp masaya geçtik. Yerken Yeray ise bana sanki ağlayacakmışım gibi bakıyordu. Göz kırpıp "Ne zaman ağlarsun?" dedi.

Zorla gülüp "Ağlamıycam!" dedim.

Patatesimi yerken aklıma ise Ecmel geldi. Pislik. Yanımda olmasını o kadar istedim ki..
Ama o onları haklı buldu.  Bense herkesin düşündüğü gibi bir yük oldum...

Gözümden akan yaşı hissetmemle zorla yutkunup yemeye devam ettim. "Yeray niye kimse beni sevmiyor?!"

Kalkıp yanıma oturması ile sıkıca sarıldı. "Saçmalama lan! Ay hoşt ulan kim sevmiyormuş?!"

Bir yandan hala yerken "Bilmiyorum. Belkide beni sevmesini istediğim insanlar beni sevmediği için böyle hissediyorum." dedim.

Saçlarımı okşarken "Ağlama makyajın bozulucak." dedi.

Gülmemle ona bakıp "Nihal miyim lan ben?! Salak ya." dedim.

Gülüşürken ikimizde ağlaşarak yemeklerimizi yedik.

Saatler boyu gezmemizin sonucunda ben yine eve geldim. Annem ve babamı bulamazken buzdolabına asılan nota baktım.

Zehra halana gittik. Geliriz. Büşra ablans git.

İnsan bari arar. Ondan da mı acizsiniz be?!

Odama gelmemle Büşra ablamı aradım. Hopörlere alıp masaya koymamla bir süre sonra açıldı.

"Ne var İpek?!"

Tavra bak ya. Yılan karı.

İç çekmemle "Evde misin? Gelicektim de." dedim.

"İpek yalnız değilim arkadaşım var! Ay ne bela kuzensin lan sen!"

Suratıma kapanan telefonla şaşa kaldım. Kendimi bu kadar değersiz ve lanet gibi hissetmedim.

Zorla yutkunmamla hemen dolabıma yöneldim. Pijamalarımı giymemle salona geldim. Bacaklarımı kendime çekmiş mal gibi etrafı izlerken hayatımı sorguluyordum.

İnsanlar sadece acımasız değil bilinmeyen.

Ecmel'in yazdıkları dedikleri kafamda yankılanırken uzandım. Yeray ile kalabilirdim ama kendimi fazlalık gibi hissediyordum..

Sanki hiç derdi yok gibi benimle mi uğraşıcak bir de?

Sessizce ağlarken ilk defa ölmeyi bile istedim. Şaka gibi. Bu kadar önemsiz olamam hayatlarında.