Curse of the Sun (Selenelion Series #1)

Kabanata 34

I have already passed three cars that happened to be stuck in a heavy traffic as well and I was currently feeling so proud of myself because despite how desperate I am to get the mansion back, hindi ko pa rin hinayaan na tapakan ni Beaumont ang pagkatao ko.

Well, not until a heavy rain suddenly poured like the bitch fate has toyed me once again.

Napasinghap ako dahil sa biglaang pangyayari. Ni hindi man lang ito nagdahan-dahan sa pagbuhos, malalaking patak kaagad ang nahulog mula sa kalangitan at bumagsak sa aking ulo at mga balikat. Hindi ko alam kung anong gagawin ko.

I was walking back and forth like a damn mice being chased. Nakakaramdam na rin ako nang kahihiyan dahil batid ko na ang mga tao sa loob ng tinted na sasakyan na nasa harapan ko ay pinagtitinginan na ako.

"Fuck my life," I cursed through clenched teeth before swallowing the dignity and pride that I got left for myself. I took frantic steps towards the grey BMW where I just literally walked out from thirty seconds ago.

Luckily, hindi pa naila-lock ni Beaumont ang pintuan kaya kaagad akong nakapasok sa loob at muling bumalik sa passenger seat kung saan ako nakaupo kanina.

I can feel Beaumont's stares at me and I can also feel my cheeks burning out of embarrassment. Kahit na ang lamig na ng tubig ulan na nasa balat ko ay tila ba hindi ko iyon ramdam dahil sa pag-aapoy ng magkabila kong pisngi.

Tangina! Ano ka ngayon, Aelia? Walk out, walk out pa babalik din naman pala! Nakakahiya ka, Aelia! Nasaan na 'yung dignidad na ipinagmamalaki mo? Ugh!

Niyakap ko ang aking sarili habang nakayuko dahil hindi ako makatingin-tingin kay Beaumont. Hindi siya nagsasalita. Tanging naririnig ko lang ay ang bawat pitik ng mga malalaking patak ng ulan ang humahalik sa bintana at windshield.

I was just actually waiting for him to ridicule me or scold me for soaking the seat of his expensive car.

Kahit na hindi ko siya diretsong tinitingnan ay ramdam ko pa rin ang mga titig niya sa akin at napapansin ko pa rin sa gilid ng aking mga mata ang bawat kilos niya.

I heard him push a deep sigh from the driver's seat before lifting his hand on the buttons of his cars. Doon ko napagtanto na pinatay niya ang aircon and that made me tilt my head to face him.

Sakto namang inistretch niya ang kanyang kamay sa may bandang backseat at parang may kung anong inaabot. Matapos ang ilang sandali ay muli niyang binawi ang kanyang braso may backseat at may hawak-hawak na itong isang travel bag.

I watched him as he unzips the bag, pulling a plain white shirt after. He softly tossed the white shirt and it landed on my not-so-wet lap.

"Wear that," He said while tossing the travel bag back into the backseat. Napanganga lamang akong habang nakatingin sa white shirt na iniabot niya sa akin.

This is not what I expected from him. I was expecting a scold or a mockery...