Valeria Wondermoon (Wattys2021)

Bölüm 24- Karanlıkta Gelen

Geniş, tasarım yatağının içinde dönüp duruyor ve bugün yaşadığı o korkunç dakikaları düşünmeden edemiyordu. Eve geleli birkaç saat olmuş ve kendisini doğruca duşa atarak, gerginliğini azaltmaya çalışmıştı ancak bu pek mümkün olamamıştı. Carmela Terra Lions. O vahşi, saygısız ve kötü kalpli kadın zihnine yer etmiş, yemek masasında konuşulan tatsız sohbetler zihnine sert bir darbeyle bir kez daha çökmüştü. Carmela'nın yeğenlerini sevdiğini görebiliyordu ancak onları, özellikle Carlos'un annesini ucuz bir mahlukmuşçasına rencide edici sözler söyleyerek, genç futbolcuyu derinden yıpratmıştı fakat Carlos zor da olsa ona istediğini vermişti. Ondan çekindiği belliydi ancak en çok çekindiği ve korktuğu kişi, şüphesiz abisi Renato idi. Renato. Karanlık adam. Sırlarla kaplı, kalbi olmayan, sevmek nedir bilmeyen, acımasız, ruhsuz, sert ve kabul etmek istemese de, gördüğü en seksi ve yakışıklı adam! Bu haksızlıktı. Ondan nefret etmek istiyordu. Ediyordu da ancak işin içine onun nefes kesici dokunuşları ve karanlık cazibesi devreye girdiğinde, Valeria'nın aklı karışıyordu. Evet, karışıyordu ve bunu son zamanlarda daha iyi anlamıştı. Ancak yelkenlerini suya indiremezdi. İndirmemişti. Bu gece onunla kalması gerektiği halde yine de dinlememiş ve o malikaneden kaçmıştı. Bunun bir bedeli olacağını biliyordu ancak kalamazdı. O kadın oradayken, yapamazdı. Yavaşça oturur pozisyona geçtiğinde, sırtını yatak başlığına dayamış ve derin bir nefes alıp vermişti. Üzerindeki incecik, mini saten gecelik vücudunu pamuklara sarılmış gibi hissettiriyor, altındaki çarşaf da bu yumuşaklığı ve pürüzsüzlüğü destekliyordu. Eliyle yavaşça altındaki açık renkli çarşafı okşadığında, gözlerini karanlığa dikmişti. Karanlık. Yorgundu. Zihnen çok yorgundu ancak bedeni uykuyu kabul etmiyordu. Huzursuzdu. Bir şey eksikti. Uyumak için alıştığı ve son zamanlarda fazlasıyla tanık olduğu dokunuşlar eksikti. Vücudunu sertçe talan eden, ağlayarak günü sonlandıran bir şey eksikti. Allah aşkına kafayı yiyor olmalıydı! Hangi kadın kendisine böyle davranan birini isterdi ki? Kahretsin, özlemini mi çekiyordu? Hayır! Bu doğru olamazdı öyle değil mi? Yavaşça ayağa kalkıp, çıplak ayaklarıyla banyonun yolunu tutmuştu. İçeri geçer geçmez otomatik sensör devreye girerek, her yer aydınlanmıştı. Aynadan kendisine bakıyordu. Mutsuzluğu yüzünden okunuyordu. Gözlerini aniden açıp kapattığında, ışığın fazlasıyla gözlerini aldığını fark etmişti. "Ava ışıkları minimum seviyede kıs." Sessizce ancak yapay zekasının algılayabileceği şekilde komut verdikten saniyeler sonra gerçekleşmişti. Işık seviyesi artık daha az rahatsız ediciydi. Elini yüzünü yıkadıktan sonra saçlarını geriye doğru atmış ve bir kez daha aynadan kendisine bakmıştı. Yine aynı şey oradaydı. Huzursuzdu. Banyodan çıkıp, karanlık odasına adımını attığı anda odasına açılan kapının önündeki siyahlar içinde yoğunlaşmış bir silüetin olduğunu fark etmişti. O anda kalbi korkuyla çarpmıştı. Bedeni delilercesine ısıyı yükseltiyor, kalp atışları göğüs kafesini yaracakmışçasına atıyordu. Aniden çığlık attığı sırada, onun kendisine sessiz olmasını ifade ettiği bir "Şiişştt" duymuştu. Şişt. Bu da neydi?

"Sessiz ol." Renato buz gibi, kan dondurucu bir ses tonuyla söylenmişti ancak Valeria hala olduğu yerde duruyor ve çığlık atmamak için zor duruyordu.

"Se-se-senin bu-burada ne işin var?" dedi Valeria. Kahretsin çok korkmuştu ve hala da korkuyordu. Hatta daha çok korkuyordu çünkü o buradaysa iyi şeyler olacağa benzemiyordu. Kendisini cezalandıracağını biliyordu. Son günlerde onun bilgisi ve rızası dışında pek çok şey yapmıştı.

"Bence neden burada olduğumu biliyorsun." Kusursuz akıcı bir dille, rahatça karşılık vererek, yavaşça genç kadına doğru ilerlemeye başladı Renato. Valeria'yı o karanlıkta bile oldukça iyi seçebiliyordu. Vücudunu saran incecik, mini geceliği aklını başından almıştı ve felaket derecede tahrik olduğunun da farkındaydı. Bu kadının kendisine yaptıklarından nefret ediyordu. Nefret.