Watervrees

6 luchthaven

26 mei 2014

De tinteling maakt me met een schok wakker. "We zijn bij de luchthaven," zegt de man die nu mijn pleegvader is. Ik zet me recht en stap uit de auto. Ze geven me mijn koffer aan. We staan op de parking voor een reusachtig gebouw. Met overdreven veel ramen. Ik kijk rond me. Het is hier enorm! Stap voor stap sluip ik naar de deur. "Dag Amelie," roept Louis. Wat? Ik kijk verschrikt op. "Veel succes bij je familie. We zullen je missen." Ga je nu al weg," vraag ik verslagen. Hij knikt. Maar ik ken daar niemand! Laat me niet alleen! Met prikkende tranen in mijn ogen ga ik naar hem toe. Ik slaag mijn armen rond hem heen. "Wil je de groetjes van me doen aan de andere?" "Ja, hou je goed." Ik laat hem teleeurgesteld los en glimlach om mijn tranen te verbergen. Hij zwaait en stapt de auto terug in. De auto vertrekt. Ik blijf hem lang nakijken tot hij verdwijnt achter de horizon.

Zometeen zet ik mijn eerste voet in een vliegtuig. Ik sta te trillen van angst. Na een diepe ademhaling haal ik me zelf over. De top van mijn schoen raakt de tapijt van de vloer. Ik schuifel naar mijn stoel. Het is echt reusachtig hier binnen. Ik zet me op de plaats die me wordt aangewezen. De man, die blijkbaar Hans heet, Gaat naast me zitten. "Ooit al gevlogen?" Ik schud mijn hoofd. Het voelt alsof je het wit van mijn ogen kunt zien. De stuwardess begint een hele uitleg. Na een aantal seconden luister ik al niet meer. Mijn aandacht is gefixeerd op de landingsbaan. Ik zit naast het raam. Een elleboog port tegen mijn arm. Ik werp een snelle blik naast mij. "Je gordel," verduidelijkt hij met zijn ogen gericht op mijn gordel. Ik doe hem vast en knijp met mijn handen de armleiningen fijn. Er wordt aangekondigd dat we gaan opstijgen. We stijgen op. Mijn oren begin te suizen. Ik bedek ze in de hoop dat het helpt. Het blijft drukken en vermindert niet.

Sorry! Ik weet dat dit een heel kort stuk! Maar ik heb momenteel heel veel schoolwerk.