Watervrees

4 De brief!

26 mei 2015

Het warme zonlicht maakt me wakker. Ik sluip uit bed en ga in de douche. Grondig kam ik mijn haar tot het droog is. De voorste plukken van mijn haar breng ik naar achter. Ik zet ze vast met een klemmetje. Ik doe een rood jurkje aan dat ik heb gekocht met het kerstgeld. Ik pak mijn rode lint en doe dat om het klemmetje in een strik. Als ik echt zou gaan zwemmen zou ik dit nooit hebben aangedaan. Toen ik nog maar net in het weeshuis was, kon ik geen water zien zonder de vreselijke herinneringen terug op te halen. Ik wilde absoluut niet in dat zwembad. Toen daar voor de eerste keer naar toe gingen deed ik alsof ik allergisch was voor chloor. Sindsdien moest ik niet meer gaan en maak ik intussen huiswerk. Trouwens ik kon toch al goed zwemmen. Je zou wel gek zijn als je je dochter dat niet leerde als je zelf constant op zee zit. Mirthe is ondertussen ook al wakker geworden. "Goedemorgen." "Jij ook Goedemorgen. Waarom ben je al lang op." "Niet echt, ik heb me wel al gedoucht want met haar moet je lang wachten." Ik wijs naar boven. "Mag ik?" Ik knik instemmend. Ze gaat met een handdoek en haar toilettas de badkamer binnen. Ik trek de gordijnen helemaal dicht. Snel verzet ik de wekker naar anderhalf uur later. Mirthe komt klaar de badkamer uit en trekt haar wenkbrauwen. "Waarom maak je haar niet wakker," fluistert ze tegen me. Ik vertel alles van gisteren in haar oor. Ze begrijpt me. "Pak haar maar terug." "Evy wil je opstaan," zeg ik hardop. Ze kijkt op haar wekker. "Zot nog anderhalf uur!" Ze valt terug in slaap. We sluipen de kamer uit en gaan ontbijten. Lachend vertellen we ook Tess het nieuws. Mevrouw Claes komt naar ons toe en snel zwijgen we. Ze heeft me een envelop. Verbaasd kijk naar haar. "Dat is voor jou," deelt ze mee. De rest van de tafel kijkt er nieuwsgierig naar. Dit gebeurt nooit bij iemand. Hoogstens krijgen we een brief voor een identiteitskaart. Maar die heb ik al. Ik kijk naar de afzender. De brief komt van Australië. Ik wil hem openscheuren maar dan ben ik de afzender kwijt. Er zit een Nederlandse getypte brief in en een klein Engels briefje dat handgeschreven is. Ik lees hem aandachtig. Er staat in dat dat ze mij eindelijk hebben gevonden. De afzenders zijn blijkbaar familie. Er was een grote ruzie. Ze hebben hun achternaam veranderd en zijn naar Australië verhuisd. Ze hebben mij alleen gezien toen ik twee was. In het geschreven staat dat ze me willen zien en dat ik naar daar ga verhuizen. Vol ongeloof blijf ik de brieven aanstaren. Waarom heeft het zo lang geduurd? Zonder iets te zeggen sta ik op en loop naar het bureau van de directrice. Ik klop op de deur en wordt binnen gelaten. "Mevrouw Claes ik zou u w..." Ze onderbreekt mij. "Amelie we hebben het er zo dadelijk over. Jij moet tenslotte toch niet gaan zwemmen. Ik ga nu de rest begeleiden." Ze staat op en loopt het bureau uit. Ik blijf verslagen staan en ga naar beneden. Tess springt op me af. "wat stand daar in?" "D-dat ik blijkbaar toch ... familie heb," zeg ik verbijsterd. "Echt?" Ik haal mijn schouders op. Er liggen ontzettend veel vragen op mijn tong maar ik weet dat zij ze niet kan beantwoorden. Jammer genoeg vertrekt de groep en ik blijf alleen achter. Ik heb de brief al vijf keer herlezen. Ik voel een warme hand op mijn schouder. Meneer Claes is naast me komen staan. Hij glimlacht troostend. "Bang om weg te gaan?" Hoe weet hij dat? Hij wacht niet op een antwoord. "Het zal dan wel anders zijn maar daarom niet minder slecht." Hij laat ma alleen. Ondertussen zijn er al tien minuten verstreken en is ze teruggekeerd. Ze wenkt me en ik volg naar haar bureau. Aarzelend ga ik tegen over haar zitten. Ze heeft als gewoonlijk haar haar in een dot. Ik krijg de kriebels van haar strenge blik wat normaal gezien haar vriendelijke glimlach is. "Je hebt waarschijnlijk al vernomen dat je nog familie hebt langs de brief." Ik knik onzeker. "Je gaat vanavond met het vliegtuig naar Australië." Angstig staar ik haar aan. "Mijn man zal je begeleiden tot bij hun thuis." "K - kan ik ... Tess dan nog bezoeken?" "Dat kan geregeld worden. Tegen drie uur 's morgens vertrekt je vlucht. Je moet ook nog met de trein bij het luchthaven geraken dus je vertrekt om 21:00 uur." "Maar mag ik nog naar school." "Tuurlijk maar zorg dat je hebt ingepakt tegen dan." Ik heb amper iets hoe kan ik dan iets inpakken. Het is al tijd geworden voor de school.

Ik en Roan hebben elkaar nog niet gesproken. Maar ik verlang er zo naar. Mijn ogen vallen op hem ik snel naar hem toe. "Roan ik moet je dringend spreken." "Oke." We gaan op een bankje zitten. "Weet je dat ik wees ben?" "Tuurlijk," zegt hij met een glimlach. "Vanmorgen heb ik een brief gekregen. Daarin staat dat ik nog wel familie heb. Maar het probleem is dat die in Australië wonen." Zijn mond valt open. "En nu moet jij daar zeker heen verhuizen." Ik knik. "Nu dat ik is op iemand ben gaat die weg," mompelt hij. Opeens voel ik me schuldig en de tranen prikken in mijn ogen. "Sorry, ik - ik kan er niets...."Hij onderbreekt me door zijn wijsvinger op mijn lippen te leggen. Hij knuffelt me. "Ik weet het. Je kan er niets aandoen. Ik ben blij voor je," sust hij in mijn oor. Plotseling kust hij me met zijn warme zachte lippen op mijn mond. De grond verdwijnt onder mijn voeten. Het lijkt alsof ik in de wolken zweef. Dit mag voor mij nog lang duren. Maar jammer genoeg duurt het maar een paar seconden. Ik blijf verlamd staan van de kus. "We kunnen altijd nog skypen," zegt hij met een prachtig stem. Hij duwt een briefje in mijn handen en verdwijnt. Ik kom pas op de grond als Tess me terug op aarde brengt. Ze staart me met open mond aan. "Hij heeft je gekust, je had Evy' gezicht moeten zien!" Ze staat half roepend half schreeuwend naast me. Ik kan het nog altijd niet geloven.

Tips zijn altijd welkom!