Never Love Again

7

NEVER LOVE AGAIN CHAPTER 7

Kakambal ba talaga ng sakit ko ang malas? Of all people bakit si Kuya Rhys? Why it has to be him?

After hearing that Kuya Rhys got an accident made me left speechless, I can't even move my lids to blink. It's so hard to believe. Natulog lang ako ng isang araw, gano'n na ang nangyari.

"Why? What happened?" At last, I've bring myself to talk.

"He was in his classmate's house to make their thesis, when you blacked out. When I texted him what happened, he fastly drove his car and  then the accident happened."

My heart hurt and started to beat faster. Every beat of it pained me a lot. It pierce through my heart.

"How is he? Okay na ba siya? Ligtas ba siya?" Sunod-sunod kong tanong kay Kuya. "Gusto ko siyang puntahan." Akma na akong babangon nang pigilan ako nina Kuya at Mama.

"Your Kuya Rhys' okay Ren, don't worry about him," saad ni Mama but I shook my head numerous times.

"No, I want to see him Ma. Gusto kong makita kung okay lang ba talaga siya."

"Anak..." Mama stopped me, she hold my hand.

"If it wasn't because of me, this won't happen." Niyakap ako ni Mama. I cried.

"Shh... It's not your fault okay?" Hinagod niya ang likuran ko para patahanin ako.

"Gusto ko siyang makita Ma..."

Sasagot pa sana si Mama sa akin nang bumukas ang pinto ng kwarto ko. Iniluwa no'n si Kuya Rhys na tulak-tulak ni Papa gamit ang wheelchair. Mayroon siyang benda sa ulo, at may nakakabit pang IV fluid sa kamay niya. May mga galos siya sa mukha at braso, may mga pasa pa din pero mukha naman siyang maayos.

"Hey... Gising ka na pala. Kumusta na ang pakiramdam mo?" He asked, instead of answering him I cried.

Nahihirapan na nga siyang magsalita at puro galos ang mukha niya pero ako pa rin ang iniisip niya. If it wasn't because of this illness, maybe he's not on this situation right now.

"I'm sorry... I'm so sorry Kuya."

"No... Wala kang kasalanan okay?" Alo niya sa akin.

Tumango ako pero hindi pa rin ako tumitigil sa pag-iyak. They kept on hushing me, so that I'll stop crying.
Nakatulog ako dahil sa kakaiyak at naggising lang ako nung madilim na.

Nang nakita na akong gising ni Mama ay agad niya akong nilapitan sa higaan ko. Ngumiti siya sa akin kaya 'yun din ang ginawa ko. Ayoko na silang pag-alalahanin pa, ayoko nang dumagdag pa sa mga iniisip nila. As long as everyone's okay, I'll be okay too.

"Nagugutom ka na ba? We'll wait for your Kuya Raven, okay? He just go outside to buy for our foods."

Kuya Raven left to buy some foods while Mama stayed with me. Si Papa naman ay nasa kabilang room para bantayan si Kuya Rhys. Hanggang ngayon ay nakokonsensya pa rin ako sa tuwing naaalala ang mga sugat niya sa mukha at ang mga pasa niya.

We were just both silent, both drown in our own thoughts. Mama sat at the sofa acrossed my bed and staring somewhere and I did the same too.

Napahinga ako ng malalim at iniisip kung ano ang susunod na mangyayari sa akin. What happened for the past few days will surely led me to stay in our home and do nothing. Nakakabagot man pakinggan but that's the reality I have to face right now and unfortunately I can't escape that.

I was pulled out of my reverie when I heard the door clicked. Napalingon ako sa may pintuan at nakitang pumasok si Kuya Raven na may dalang paper bags na paniguradong pagkain ang laman. He smiled when our eyes meet and I did the same too.