Επιστολές 2021 έως 2023

Λητώ

Γεια σου Λητώ,

Παίρνω το θάρρος να σου γράψω αυτό το γράμμα μιας και όπως έχουν έρθει τα πράγματα καταλαβαίνεις και μόνη σου πως δεν έχουμε άλλη δίοδο επικοινωνίας. Θα μπορούσα να μην προσπαθήσω βέβαια να έχω την παραμικρή επικοινωνία μαζί σου, μιας και αυτό θα ήταν το «τυπικά σωστό», αλλά έχω την εντύπωση πως χρειάζεσαι μία κάποια βοήθεια και πιστεύω πως ίσως να μπορέσω να σου δώσω λίγο κουράγιο ή θάρρος. Ακόμη όμως και να μην το καταφέρω, δεν νομίζω να σου κάνω κάποιο κακό. Άρα, στην χειρότερη περίπτωση θα χάσω λίγο από τον χρόνο μου. Δεν πειράζει, μου αρέσει να γράφω ούτως ή άλλως. Επιστολή έχω να γράψω πολλά χρόνια, έτσι θα εξασκήσω και αυτή την τεχνική λίγο. Εξάλλου, ακόμη κι αν δεν καταφέρω να σε βοηθήσω στο ελάχιστο, το κίνητρό μου να το κάνω από μόνο του έχει μία κάποια αξία, ακόμη κι αν αυτή την αξία την νιώθω μόνο εγώ.

Δεν ξέρω πως νιώθεις ακριβώς. Δεν ξέρω πως αισθάνεσαι ακριβώς. Δεν ξέρω τι πιστεύεις ακριβώς. Δεν κάνει να με κατηγορήσεις όμως γι' αυτό. Πρέπει να παραδεχτείς πως πάντα ήσουν ένα μεγάλο μυστήριο και είναι πολύ δύσκολο για τον καθένα να υπολογίσει τι συμβαίνει πίσω από τα μάτια σου. Πόσο μάλλον τώρα, που δεν βλέπω καν αυτά τα μάτια για να υπολογίσω τι συμβαίνει πίσω τους. Μόνο σκόρπιες πληροφορίες – κουτσομπολιά που μπορεί να είναι από παραμορφωμένες υπερβολές μέχρι εντελώς ανακριβή ψεύδη. Με λίγα λόγια, σε οτιδήποτε πω από εδώ και πέρα, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να κάνω ένα, λίγα ή περισσότερα λάθη. Μπορεί ολόκληρη η επιστολή μου να είναι ένα μεγάλο λάθος που η μόνη της χρησιμότητα θα είναι να πεταχτεί στο τζάκι. Αν συμβεί αυτό, μην διστάσεις να γελάσεις δυνατά και να την πετάξεις. Δεν θα με πειράξει στο ελάχιστο. Εξάλλου, όπως σου είπα, ότι κάνουμε, το κάνουμε πρώτον και βασικά για τον εαυτό μας. Άρα λοιπόν, εμένα μου είναι αρκετή η προσπάθειά μου. Συγχώρεσέ μου λοιπόν διάφορα ατοπήματα.

Έχω την εντύπωση πως είχες την ατυχία να βιώσεις αρκετά ακραίες καταστάσεις στην ζωή σου, οι οποίες σε οδήγησαν δυστυχώς σε ακραία και δυσάρεστα συναισθήματα. Από την μία απόρριψη από τον πατέρα σου όπου νωρίς – νωρίς γνώρισες την απουσία του. Ο πατέρας συνήθως εκφράζει τον νόμο σε μία οικογένεια. Εκφράζει το τι πρέπει να γίνεται και τι όχι, ενώ η μητέρα μπορεί να αφοσιωθεί στον να «διδάσκει» το παιδί πώς να αισθάνεται. Όλα αυτά μπερδεύτηκαν στο μυαλό της μητέρας σου. Δεν υπήρχε αυτός ο οποίος να θέσει τον νόμο και άρα, έπρεπε να τον θέσει η ίδια. Πώς θα μπορούσε όμως να πάρει τον ρόλο του πατέρα έτσι ώστε να σε διδάξει τι «πρέπει» να κάνεις και τι όχι και ταυτόχρονα να διατηρήσει τον ρόλο της μητέρας όπου έπρεπε να διδάξει το παιδί της πώς να «αισθάνεται» και να εκφράζει τα συναισθήματά της φυσιολογικά? Κάπου εκεί τα έκανε λίγο μαντάρα.