Valen Series 2: The Vampire's Love

chapter 18

Chapter 18

Umirap ako kay Xavier na naglalagay ng pagkain sa aking harapan. I wanted to shout at him because of frustrations but I can't because I'm afraid that he'll do something so hellish again. He is crazy! Kung ano-ano ang mga pinanggagawa niya sa akin kapag inaabot siya ng pagkabaliw niya! Palagi niya akong pinapahiya lalo na sa sarili ko!

"Eat," itinulak niya sa aking harapan ang pakpak na inihaw na manok na may mga ubas at kung ano pang prutas na nakalagay sa paligid noon.

Matalim ko siyang tinignan at mas lalong sumama ang ekspresyon ng aking mukha.

I'm still wearing his shirt and the cloak that I'm wearing a while ago is already hanged on the backrest of the couch.

"Bakit mo ba ako kinukulong dito sa lugar mo?" nakakunot ang noo at nakabusangot ang mukha na tanong ko sa kaniya.

I saw him sighed and sit on the chair that's in front of me. He looked at me intently and I didn't look away even it's hard for me to looked at him eye in the eye. Ipinatong niya ang siko sa mesa na kulay asul na hinaluan ng kulay ginto, pagkatapos ay pinagsiklop niya ang mga daliri at ipinatong ang perpektong panga niya doon sa likuran ng pinagsiklop niyang mga kamay.

"Do you really wanna know?" His brow shot up and looked at me intently while trying to hide his smile.

Ngumiwi ako at napaiwas ng tingin. Dammit! I can't win against him if looking in each other's eyes is the one we're doing! Palagi na lang akong napapaiwas ng tingin dahil sa pagka-ilang, hindi talaga ako mapakali sa kaniyang mga titig.

"I have many reasons," napasulyap ako sa kaniya na bumalik na naman sa pagkaseryoso ang kaniyang mukha.

"I want you to stay by my side. At gusto kong bumawi," napatingin ako sa kaniya at nagkasalubong ulit ang aming mga paningin. He looks sencere, pero saan siya babawi?

"Gusto kong bumawi sa lahat ng nagawang pagkakamali ko sa 'yo, lalo na sa pagpaparatang at pananakit ko." napaiwas siya ng tingin at iniyuko ang ulo, kapagkuwa'y umayos ng upo at uminom ng dugo galing sa kaniyang gintong kupita na kinuha sa aming harapan.

Looking at him, I can't stopped myself but to chuckle. I find it funny, because even he still didn't say sorry after he did those horrible things to me, matagal ko na siyang napatawad, pagkatapos ng kaniyang mga ginawa sa aking pananakit ng pisikal at emosyonal ay agad ko na siyang napatawad, gano'n ko siya kamahal. Pero 'yong pamamahiya niya sa akin ay hindi ko iyon mapapatawad, because even to myself, nahihiya ako para sa sarili ko!

And he already say his sorry to me weeks ago, pero hindi pumasok sa isip kong babawi siya sa akin.

Napatingin siya akin ng marinig ang aking mahinang pagtawa, nakakunot ang noo niya at halatang nagtataka kung ano ang aking tinatawa-tawa.

Tumigil ako sa pagtawa at nagsimulang kainin ang pagkaing nasa aking harapan. Naaalala ko na naman ang ilang beses na niyang pamamahiya sa akin at naiinis ako kapag maalala iyon.

"Why just now, Xav? Why you just admit now what you've done wrong to me? At bakit mo ba ako... pinatarangang kabit ni tito Trever?" humina ang aking boses at napabuntong-hininga, kahit napatawad ko na siya sa lahat ng kamaliang ginawa niya sa akin, hindi pa rin maalis ang kaunting inis na narramdaman ko kapag marinig galing sa kaniya na may kabit si tito Trever na sarili niyang ama. At ang masama pa doon ay ako ang sinasabi niyang kabit ng dating hari.

Natahimik siya habang nakatulala sa gintong kupita na kaniyang pinaglalaruan sa kanang kamay.

"My uncle told me," maikli niyang sagot at humigpit ang pagkakahawak sa hawak-hawak na kupita na halos ikadurog nito.