Valen Series 2: The Vampire's Love

chapter 34

Chapter 34

I'm walking at the side of the street to feel the fresh air and to exercise my bones, sa paningin ko kasi, sa mga araw na nagdaan na wala akong kagalaw-galaw sa loob ng bahay nila lola Ganda ay para na akong matutuod dahil limitado lang ang aking paggalaw, kahit ni paghila ng upuan para makaupo ay hindi ko magawa dahil palagi akong inuunahan ni Nido.

I sighed and continue walking while carresing my baby bump. I saw some kids playing in the side of the street also, naghahabulan sila at ang mga ngiti at tawa sa kanilang mga mukha ay hindi matatawaran. Seeing them now makes me think; did I experienced that kind of emotion when I am a kid?-smiling and laughing pricelessly?

I smiled a little and looked back at lola Ganda's house. Nakapagdesisyon na akong aalis sa kanilang bahay kapag nakapanganak na ako. Nahihiya na akong makituloy sa kanilang bahay, tanging ang pagbebenta lang ng mga gulay ang kanilang kabuhayan, lola Ganda is the one who's planting the seeds in their backyard, may 20 sqaure meters silang lupain sa likuran ng kanilang bahay kung saan sila nagtatanim ng mga gulay. At ng minsang bumisita ako sa pananim ni lola Ganda ay napamangha ako dahil ang bilis ng mga ito mamunga at ang ganda ng mga gulay; walang kahit ni isang sira, pero iyon pala ay ginagamitan ni lola ng kapangyarihan.

I chuckled. Ang cute talaga ni lola Ganda kahit medyo pangit ang mukha. I wonder; iyon ba talaga ang totong mukha ni lola Ganda o ginagamitan lang niya ng mahika upang mag-iba ang kaniyang itsura? Dahil minsan na niyang nasabi sa akin na kaming mga immortal ay hindi tumatanda ang mukha.

I spend 20 minutes walking in the street, it's 6:30 in morning at dahil masyado pang maaga; wala pa masiyadong mga sasakyan na dumadaan sa high way, ang sabi ni lola Ganda ay nasa isang probinsya kami ng Quezon. She told me the exact address but I didn't remember it right now, bukod kasi sa nawala ang alala ko at nasa mundo ako na hindi ko nakagawian ay hindi ako pamilyar sa kahit ano mang mga lugar rito; naging makakalimutin na rin ako.

Umuwi ako sa bahay at nabungaran si Nido na parang naglalambing sa bumubunganga niyang ate na nagpupunas ng mesa. Napangiti ako. Lola Ganda is good at rising a child, the siblings grew right: mabait, malambing at mapagmahal na mga bata.

Hindi ko na sila inistorbo at pumanhik na lang sa aking sariling silid. Huminga ako ng malalim at naupo sa aking kama, wala si lola Ganda rito ngayon, siguro ay nasa palengke o nasa likod ng bahay.

Naawa ako dahil uugod-ugod na si lola Ganda, if she's an immortal, why she looks an ugly-old hag? Ang hirap lang talagang paniwalaan. Pero... nakapagdisesyon na ako, kapag manganak na ako ay bubukod na ako, magtatrabaho at bubuhayin mag-isa ang mga anak ko. Alam kong kakayanin ko iyon. Sana nga kayanin ko...

"Nakakainis ang prinsipe na iyon!" nanggigigil kong saad sa sarili habang nakanguso ang mga labi na nagdadabog na tumakbo sa loob ng kwarto ni Mama.

"Narniaki!" narinig ko ang katok ng prinsipe sa pinto na ikinamilog ng aking mga mata sa gulat. Agad-agad akong napatayo sa kama ni Mama at lumapit sa pintuan. Inilapit ko ang taenga sa pinto kahit naririnig ko naman ang tinig ng prinsipe sa labas na patuloy pa ring kumakatok.

"Open the door!" He said authoratively and my face emmidiately crumpled.

Ginusot ko ang ilong sa inis at gusot ang mukhang binuksan ko ang pinto.

"Ano iyon, mahal na prinsipe?" napipilitan kong tanong sa kaniya at tumaas ang isang kilay nito bago ako hawakan sa pulso at kaladkarin palabas ng kwarto ni Mama.

"Ano ba naman 'yan! Bitawan mo nga ako!" naiinis kong sabi sa kaniya ng maalala na naman ang tagpong nakita ko kanina. Kasama na naman niya ulit sa hardin 'yong nangangalang Sandra na anak no'ng isang council! Ano naman ang pakialam ko kung anak siya ng council?! Isa siyang mang-aagaw! Inaagaw niya ang prinsipe sa akin! Inaagaw niya bilang kaibigan!