Love by mistake

“It's okay... I understand. We all grow up. We all have that time that we have to leave and say goodbye. Though you don't say goodbye.” Natawa si Raijan sa huling sinabi. Napatitig ako sa kanya. Though he's sad he looks happy and proud. Napayuko ako. Nahihiya ako sa kanya. Kung hindi ako tumalikod siguro hindi nawala ang babaeng mahal niya. Kasalanan ko. Kasalanan ko ang lahat.

Nang matapos kumain ay umalis na si Raijan. Bumalik ako sa pagtatrabaho. Si Ezra ay nanatili lang sa cubicle ko at nakahalukipkip na nakatitig sa akin. Nung una akala ko ay tatambay lang siya pero lumipas na ang halos dalawang oras nandun pa rin siya at parang tangang nakatitig sa akin.

“Hoy!” Tawag pansin ko sa kanya.

Hindi na kasi siya kumukurap! Aba malay ko ba kung na cardiac arrest na pala siya hindi ko lang napapansin kasi hindi naman siya gumagalaw. Or worst baka tumigil na ang paghinga niya. E di namatay siya ng wala akong kamalay malay. Diba?

“Hmmm?” Si Ezra.

Binato ko siya ng scratch paper. Natamaan siya sa noo. Ang lapad kasi. He glared at me.

“Uh, chini-check ko lang naman kung buhay ka pa. Sorry.” Nag peace sign ako sa kanya. Inirapan niya ako sabay tayo at lapit sa akin. Napalunok ako ng bumaba ang mukha niya sa mukha ko. He's leaning forward to get closer.

“Dun ka na!” Nginuso ko ang visitors chair. Nilingon niya 'yon sabay ismir sa akin. Ipinatong niya ang parehong kamay sa armrest ng swivel chair.

“Let me kiss you so that you'll know I'm still alive, and ready to eat you tonight...” He whispered.

My cheeks flame up as I hear his sexy warning tone. Nagtakip ko ang kamay ko sa labi ko. Oh no! Amoy bagoong ako! Walangya! Sayang yung kiss! Wahhhh!

“No!” Sigaw ko habang nakatakip ang kamay sa labi.

Kumunot ang noo niya at nagsalubong ang talagang salubong na niyang kilay.

“Why not?” Malamig niyang sinabi.

Nahihiya kong tinakpan ang buong mukha ko. Ngumuso ako sabay amin.

“Amoy bagoong yung hininga ko! Di yun masarap!” The whole cubicle went silent. After a minute of silence Ezra suddenly burst out to laughter.

Tumalsik pa ang laway niya sa sobrang katatawa. He's hitting the armrest as he laughed so hard. Mas lalo akong napasimangot. Kabagin ka sanang kurimaw ka! Kulang nalang ay gumulong siya sa katatawa.

It was a minute full of his laughter and my glares. Nagtagis ang bagang ko sabay suntok sa braso niya. He stopped laughing and stared at me. Akala ko seryoso na siya pero bigla na naman siyang tumawa.

“gago!” Tinulak ko siya. Bigla niya akong hinila pabalik sabay lapit ng mukha sa akin. Natameme na naman ako.

“And you think I'll let you go? Hmmm?” He lowered down his face. Nagsasanggian na ang ilong namin. Napapikit na ako ng mas lalo pa niyang nilapit ang mukha sa akin. Inaantay ko ang pagtatagpo ng labi namin pero nabigo lamang ako. Imbes na sa labi ay sa noo ko dumampi ang halik niya. Napabuntong hininga nalang ako.

This Ezra is my ideal man. A gentleman, caring, and adorable guy. I want to keep him this way. Yung Ezra na tumutupad sa pinangako at yung Ezra na mabait. I want him. Pero parang kahit masama man ang ugali niya parang gugustuhin ko pa rin siya. Yun nga lang suntok sa buwan kung lalapit siya sa akin ng ganito kalapit kung nagkataong masungit siya at hindi ko siya naging boyfriend. I was so damn lucky to have him this gentle. Para akong nasa fairytale and he's my prince charming.

“I'll leave you for now... I have to finish my works. For our future.” Kumindat siya sa akin. Umayos siya ng tayo. Umismir muna siya sa akin sabay talikod at alis. Nang isinara niya ang pinto nakahinga ako ng malalim.

Wew ang hot! Napailing nalang ako at bumalik sa ginagawa. Madali kong natapos ang ginagawa ko kaya maaga rin akong nakapag-pahinga. Umikot ikot ako gamit ang swivel chair. Nang mahilo ay tumayo ako at tumalon talon. Nicheck ko ang tasa ng mga lapis ko pati ang tinta ng ballpen. Pinunasan ko rin ang desktop computer na ginagamit ko.

Huminga ako ng malalim ng matapos. Tumingin ako sa wrist watch ko. Alas tres y media palang. Maaga pa. Dalawang oras pa bago ang uwian.

Lumabas ako ng cubicle ko para mangulit sa iba kong mga katrabaho na wala ng ginagawa. Masipag naman ang mga 'yon e, paniguradong tapos na sila. Hindi naman kasi holiday season ngayon Yun nga lang summer kaya medyo tagilid din ang oras namin.

I am walking straight to my friends cubicle when I bumped into Raijan. Naka suot ang dalawa kamay niya sa pantalon niya. His presence is still warmer as ever. He still have his annoyingly gorgeous smirk with his tantalizing brown eyes.

“Raijan...”

Bagaman nagalinlangan pa ako sa aking sariling tawagin siya tinawag ko na rin. Lumapit siya sa akin. Ngumiti siya at huminga ng malalim.

“I'm leaving.” Sabi niya.

Though he's smiling he doesn't look happy. His eyes were saying the same thing. Alam kong labag sa loob niyang bumalik. Kasalanan man o hindi pero kahit gaano pa kalungkot ng mga mata niya hindi ko kayang bumalik kasama siya.

It's not my pride and ego talking. It's my happiness. Nandito sa lugar na ito ang kasiyahan ko and I will and would do anything to stay.

“I'm sorry.” I said, apologetic is in my tone.

Alam kong kulang ang sorry lang. Alam kong kailangan kong harapin ang totoo kong mundo dahil sa mukha niya ngayon hindi niya na kakayanin pa ang tumagal sa lugar na iyon.

Maybe I'm worthless to make him this miserable. Kasalanan ko kung bakit nahihirapan siya ngayon. It's not his world but mine. Ako dapat ang nasa posisyon niya pero binitawan ko yun lahat.

Alam kong may gusto siyang suyuin. Alam kong may gusto siyang sundan pero pinipigilan ko siya. Alam ko ang lahat ng nasira ko. Alam ko lahat ng dapat kong pagbayaran.

Lumapit siya sa akin. Hinawi niya ang buhok ko.

“It's okay.”

“Though it's okay please come back. Gusto ko ring suyuin ang forever ko.” Humalakhak siya.

I looked up at him. Mabigat parin ang loob niya. Bakit ganun? Bakit kailangan ko pa siyang pahirapan? Bakit ko ba to ginagawa sa kanila?

“I'm leaving so please don't get hurt. Please take care of yourself. Kung may oras ka kontakin mo ko. I'll be one call away.”

“Kuya will always be right here kahit hindi na si kuya ang kailangan mo.” Utas niya.

Nag-init agad ang ilalim ng mga mata ko. Yumakap ako sa kanya. My brother... I'm so sorry. Hindi ko kayang magsalita.

“Mag-iingat ka palagi. Tandaan mo nandito lang ako, ah. I'll be right here to protect you my baby sister.”

“I'm sorry.” All I could say.

Hinaplos niya ang buhok ko. Katulad ng dati. Nung nasa Lagranza pa kami.

“Kuya...”

Tuluyan na akong napaiyak. Ngayon ako nakaramdam ng guilt. Nahihiya ako sa kanya dahil pinasan niya lahat ang dapat ay pasan ko dahil gusto niyang sumaya ako.

Nagu-guilty ako dahil nawala ang babaeng mahal niya ng dahil sa akin. He lost his love to give mine. My Kuya give everything up just to let me free. Hinarap niya sila Mama ng mag-isa ng lumayas ako.

I'm not worth it. I should be hated but instead the hate, he gave me love. He love me until he lost his everything. Alam ko gustong gusto na niyang suyuin si Mara pero hanggat nandito ako sa labas. Sa mundong hindi ako kabilang. Wala siyang magagawa kundi ang tingnan ang mahal niya sa malayo.

Wala siyang magagawa kundi tiisin ang lungkot niya sa tuwing makikita niya si Mara. Naalala ko nung umalis ako at tinawagan ko si Mara. Sabi ni Mara nakipag-hiwalay si Kuya sa kanya. Parehas silang nawasak. At dahil yun sa walang kwentang rason. Dahil lumayas ako. Dahil gusto kong maging masaya.

I'm too selfish to broke my Kuya's heart just to be happy. I'm too selfish to hurt someone I love just to fulfill my life. It's devastating but I can't let Ezra alone. Masasaktan siya. Kahit anong piliin ko lagi akong may masasaktan.

It's Either Ezra or my Kuya. Ang hirap mamili lalo na kapag wala kang gustong piliin. I want my Kuya’s happiness but I don't want to lose mine. They say love can decide but my love is too powerful. Just enough to destroy.

It's devastating. It's annoying. It's frustrating.

“Let your life be, Maria.” Ani Kuya.

“Don't choose. Don't command yourself. Just let your life flow. It's okay. I'm okay. Let my love out of your business. It's my own problem. Stay here. Where your life really belong. But don't forget about the world where you really belong.”

Binaklas niya ang yakap namin. Umangat ang kamay niya para haplosin ang mukha ko at punasan ang mga luha ko. Then he smiled.

“Wag kang mag-alala. Okay lang. Naiintindihan ko. You're now a grown up independent woman. And you fell inlove.” He smiled teasingly.

“But don't let that love go. Though you don't need to always choose love. There are times that you can't trust and choose love. Kailangan mong maging malakas.”

“I'm always around so if you can't do it anymore, call me. Nandito lang si Kuya para sayo.”

Lalo akong napaiyak dahil sa sinabi niya. I know he went all through this. He have been in love. He have been bleed. He have been hurt. Though, he still incompletely getting through the last bad card of love. He still not into his happily ever after. Alam kong hindi pa siya tumataya sa huling pagsubok ng tadhana sa kanya.

“Umalis lang ako saglit lumalandi ka na.”

Binaklas ko ang yakap ni Kuya Raijan. Kusang nanginig ang tuhod ko ng mapamilyaran ang boses. Nilingon ko ang nagsalita at nasalubong ko ang nag lalaab sa galit na mga mata ni Ezra.

Magsasalita sana ako para linawin ang nakita niya pero naduwag ako ng makita ang poot at lungkot na bumabalot sa kislap ng mata niya. Nakakaduwag ng pala talagang makita ang mahal mong hinuhusgahan ka. I want to clarify everything he have seen pero sa tuwing ibubuka ko ang bibig ko wala lumalabas na salita sa dito. He's judging me again. He's jumping into nonsense conclusions and I can't do anything to clear his mind.

Nababahag ang buntot ko. Pinag init ng lalim ng kanyang tingin ang mata ko. Gusto kong lumapit sa kanya at sabihing ang iniisip niya ay mali dahil kapatid ko ito. At wala akong balak na magtaksil sa kanya pero wala. Bumabara ang galit niya sa lalamunan ko na nagiging dahilan ng pagka pipi ko.

“Bro, whatever you are thinking is wrong.” Salo ni kuya sa akin.

Umiling si Ezra at sarkastikong tumawa.

“You're being defensive. It makes my conclusion more realistic than it is.”

Napalunok ako sa talim ng boses niya. Something inside me wreck. Para akong pinggang unti unting binabasag. Tumingin ulit ako sa mata niya. He's looking straight to my eyes. Alam ko ang kahahantungan ng lahat ng ito. Alam kong magagalit siya. Ang tanga ko.

Bakit ba kasi hindi ko agad sinabi sa kanya. Bakit ba kasi hindi ko niexplain sa kanya na magkapatid kami ni Raijan. Kung sinabi ko kaagad baka hindi kami umabot sa ganito. Baka hindi siya nagalit. Baka hindi siya nag selos. Kasalanan ko. Kasalanan ko to.

“Damn you, Mavis! Harap harapan talaga?! Harap harapan!” Sinabi ni Ezra sa paraang nanunumbat.

Bago pa ako makasagot hinila ni Kuya ang braso ko at tinago ako sa likod niya. Sasambutin na naman niya ang galit na para sa akin. I know he's used to it. I've been in trouble for a hundreds of times already at palagi siyang nasa harap ko at sinasambot lahat ng problema ko. Ilang beses na ba niyang ginawa to? Maybe a countless time yet he's still not over to it. When we're kids he's my own kind of superman. He's my real personification of a hero. At hindi parin yun nagbabago kahit lumaki na kami.

“Gago ka naman pala, e! I don't fucking know if your fucking brain is fucking made out of a fucking trash! You're a worthless fucking jerk. Hindi ka nababagay sa kapatid kong punyeta ka!” Buong galit na sigaw ni Kuya.

Naestatwa ako. Nakita kong natulala si Ezra sa kung saan. His face paled. Hindi niya inaasahan ang rebelasyong naganap. Nagigting ang panga ni kuya at mas lalong humigpit ang hawak niya sa braso ko. He snapped out. He's now out of control.

Madalang ko lang makitang magalit si Kuya. He's always a serious or an idiot kind of guy. Masyado siyang makulit. Halos lahat ay kasundo niya dahil sa ugali niya. Para siyang si Mr. Bean na character sa sikat na comedy cartoons na pinapalabas sa tv.

Narinig ko ang bulong bulungan ng mga katrabaho ko. Madaming naistorbo ng eksenang ito. Gusto ko sanang hilahin sila papasok sa opisina ni Ezra para maging pribado ang pag-uusap pero wala na akong lakas. Nanatili ang mata ni Kuya kay Ezra samantalang si Ezra naman ay pasalit salit ang tingin sa amin ni Kuya. Hindi makapaniwala ang kislap ng mata niya.

Binitiwan ni Kuya ang braso ko ng maramdaman niya ang higpit non. Huminga siya ng malalim at inayos ang neck tie niyang kulay itim. He took a menacing step towards Ezra.

Kinuwelyohan niya ito. Napasinghap si Ezra pero hindi na pumalag. Lalong mas nagumigting ang panga ni Kuya. Hindi lang siya galit. Galit na galit siya. Pero alam kong pinipigilan niya ang kanyang sariling sumabog. Alam kong alam niya ang magiging resulta kung magagalit siya at parehas naming alam na hindi maganda ang magiging resulta nito.

“Don't you ever damn my sister or else boy... your dream will be the very worst nightmare you'll ever experience.” His voice was cold it sent shiver to my spine.

“Damn her once again and you'll see the real hell walking towards your bed and splitting your fucking damn head.” Binitiwan niya ang kuwelyo ni Ezra. Bumuga siya ng mainit na hininga.

“If I would be the one you'll ask out for my sister's hand I'd rather give you my fucking middle finger for you to fuck off... but it's... it's her happiness.” Nilingon ni Kuya si Ezra.

Nanlaki ang mata ko sa narinig kong sinabi niya. He's being soft to me again.

“I don't want to see her crying just because I don't want her to be with the man that she loves. I want her smile to remain on her lips. I want the happy glint of her eyes to stay. I want the happiness radiating on her face. And you boy will make that happiness stay. You are her happiness. Treasure it.” Emosyonal na sinabi ni Kuya.

Ramdam ko ang damdamin niya sa bawat salitang lumalabas sa bibig niya. Ramdam ko ang seguridad at tiwalang binibigay niya sa akin at kay Ezra. Maybe it's love talking. Even though you hated a person but then someone who are close to your heart was in love with that person you'll choose to accept him/her for that person's happiness. Kuya made me realize that when you really love someone you can do things that are against your heart. You can love a person even though you hate him/her at the first place. It's love. The one that sacrifices and the one that accepts, also the one who forgive and forget. It's love.

No matter how hard it is when it's love it is a piece of cake. Remember that obstacles are made not just to challenge you but also to teach you and to win. It's not just about hardship or losing. It's about fighting, accepting and winning. It is the both concept of life and love.

“Never hurt her nor curse her 'cause I'm telling you boy hell exists when you made her cry and that hell has a name. It's Raijan Savrende Lagranza Monte Alegre. And that's me. Ako mismo ang maghuhukay ng libingan mo oras na saktan mo ang kapatid ko.” Natahimik ako sa lamig ng boses ni Kuya.

Sa tono niya ibang iba siya. Hindi siya ang Raijan na kilala ko. He's the other side of Raijan that I once saw when someone violated  Mara. And he's right. He is the hell itself. This Raijan could kill. This Raijan is dangerous. He's cold, rude and furious.

This Raijan made me understand that even the most innocent sheep has a demon hiding in its wool. He made me understand that when it comes to the one that you love you can be the demon frying in the depths of hell. He's not an angel but a mysterious depth of a hole. Walang nakaka alam kung gaano malalim at kung anong nasa loob. No one knows how deep dangerous Raijan Monte Alegre can be.

“It is a Monte Alegre you're talking. Try me and see how deep the hell can be.” He said with his dark smirk. It's evil.