If we fall in love

Chapter twenty- nine: losing hope

Ynggrid's POV

Apat na  linggo na ang nakalipas simula ng mag Baguio kami.

"So, ano na balita kay lover boy mo?" Kasalukuyan kaming nag le-late lunch ni

Kakatapos lang kasi pareho ng mga trabaho namin sa school. At naisipan namin na sabay ng mag lunch sa malapit na restaurant sa university na pinapasukan namin.

Sumubo muna ako bago sumagot aa kanya. "Ok naman na siya. Pero bakit ganun? Parang kahit masaya siya. May kulang?"

Uminom naman muna si Lei, bago nag salita. "Panong kulang?"

Napaisip naman ako. Oo nga panong kulang?

"Kapag minsan nahuhuli ko siya na malayo ang tingin,tapos kapag naramdaman naman niya ako. Ngingiti na lang siya sa akin. Tapos minsan maabutan ko na lang na wala siya sa tabi ko kapag gabi.  Naka tingin sa may bintana. Parang ang dami niyang iniisip. Hindi ko naman siya matanong, kasi baka hindi pa siya handang sabihin kung ano man iyon."

"Kahit kasing taas na ng truck ng basura yang problema ni lover boy mo. Try to understand him. Mag sasabi at mag sasabi din sayo yun." Ngumiti siya si Lei sa akin at nag patuloy kami sa pag kain.

"Eh ikaw?" Tanong ko nama  sa kanya.

Napa tingin naman siya sa akin. "What about me?"

"Drew."

Ngumiti ako, I know thag there is something going on between Leighton and Drew.

Ngumisi naman siya. "Sige para pa showbiz ako, Mag kaibigan kami."

"Seryoso Lei. Wag kana mag pa showbiz."

Umiling iling naman siya habang tumatawa. "Drew is a broken hearted man and I don't wanna  mess with that kind of man."

"You're not messing him. You are helping him to heal his heart. " ngumiti ako sa kanya.

Tumigil naman sa pagkain si Lei. "Mahirap tulungan ang ayaw tumanggap ng tulong." Bumuntong hininga siya. "Right now, all I can do is to be a friend.. with benefits."

Napa laki naman ang mata ko. "Leighton Gale Suelto!"

Tatawa tawa naman siya. "Hey Ynggrid Bukang! Relax ka lang. Joke lang. Ok?" Tatawa tawa pa din siya, pero alam kong may something.

The way she laughs and smiles, hindi naman sa pilit. Pero iba kasi ang sinasabi ng mata niya.. Sadness..

And I wonder why?

Natapos na kaming kumain ni Lei at nag yaya siyang mag tea muna kami bago kami umuwi.

Nag kwentuhan pa kami saglit at bumalik na rin kami sa school, nanduon pa kasi ang mga gamit ko.

Already 5 pm ng tumawag si Yvo. "Susunduin na ba kita?" Napa ngiti na lang ako ng marinig iyo mula sa kanya sa kabilang linya.

Pag katapos namin makauwi ng Baguio, lagi na lang niya akong hinahatid at sundo. And I don't know why...

Kinilig ka naman Ynggrid. Sabi ng aking konsensya.

"Ok. I'll just wait.."

"Sir,eto na po yung bill.." Boses ng siguro ay waiter sa kabilang linya.

"Sige. Papunta na ako jan. And by the way.."

Matagal na bago siya nag salita, habang ako naman ay inaayos ko na ang gamit ko sa room.

Naka loud speaker naman ang phone. Pero bigla na lang ako napa tigil ng. "I miss you."

Ngumiti naman ako. Hindi ko alam kung bakit ako nag kakaganito.