Radio // Choi JongHo

📻10.Bölüm📻

Bu nasıl çerez hikaye lan snsjdjdhdh Çerez hikaye dediğin basit olur bu karma karışık😂😂

Keyifli Okumalarr🥂

"Poz ver~"

Telefonumu San'ın ağzına kadar sokararak fotoğraflarını çekmeye çalışıyorken eliyle telefonumu engelledi ve çekip aldı.

Açık olan ekranım sayesinde çektiğim fotoğraflarını silmeye çalışıyordu.

"Ben göstermesem de büyükannem bir şekilde görecek seni. Git kendine ev araştır."

San telefonumdan fotoğraflarını temizledikten sonra telefonu bana doğru fırlattı. Telefonu havada yakalayıp kısık gözlerimi ona diktim. Bunu alabilmek için aileme ne kadar yalvardım biliyor mu o!?

"Büyükanne beni kovmaz ama belki seni evden postalayabilir."

San, ukala bakışlarını bana dikip pis pis gülümsemeye çalıştı. Sadece çalıştı  çünkü dayak yediği için canı acımıştı. Salak.

Her şey bir yana San'ın dediği doğruydu. Büyükannemin San'a olan büyük bir hayranlığı vardı. Gerekirse beni bile evden kovabilirdi. Mirasını babam yerine San'a bırakacak diye korkmuyorum değil.

"Sana kör randevu ayarlıyordu, sanırım takıldığın biri olduğunu bilmiyor."

Kör randevu mu? Ne kör randevusu? Niye? Ben mi? Büyükanne!?

Hadi ayarlıyorsun, bunu neden San'a söylüyorsun? Biz ki aynı binada yaşayan iki insanız sadece!

"Konuyu kaynatma! Kimden dayak yedin anlat. Şu sıralar karşıma hep dayak yiyen insanlar geliyor, meraklanıyorum."

Şu an konuyu kaynatan bendim. Kör ramdevu ayarladığını çatı katında oturan komşumuza bile söyleyen büyükannem beni buna mecbur bırakıyordu. Ah.. büyükanne!

"Hatta yediniz? İki kişi yemişsiniz bir de.."

Başından biri bizden uzak bir koltukta telefonuyla ilgilenen WooYoung bakışlarını kaldırınca göz göze geldik. Kendini tanıtma zahmetine bile girmemişti.

Sanırım onunla dışarıda karşılaşsam iyi olmazdı. Kendisinden YunHo'dan aldığım gibi bir enerji sezmiyordum.

Sorum üzerine ikiside yanıt vermeyip gözlerini uzaklaştırdı. Ağzımı açıp başka bir soru sormak üzereyken çalan telefonum buna engel oldu.

Büyükannem arıyor olmalıydı. Saat oldukça geç olmuştu. Evet, bu büyükannemdi.

"Seon, üniversite sana hiç iyi gelmedi! Neredesin sen!?"

Doğru, ilk yılım olnasına rağmen eve sürekli geç dönüyordum. İlk haftalar normal saatlerde dönerken şu sıralar saati sekiz yapmadan dönemiyordum.

"Çatıdayım, biricik oğlun da-"

Ne diyeceğimi anlayan San hızla ayaklandı ve telefonu elimden çekti.

"Üniversiteden arkadaşlarla yemek yiyoruz Büyükanne! Seon'da geliyordu şimdi!"

Büyükannemin bana karşı olan sinirli sesi bir anda yumuşamış, pamuk kesilmişti. Bu kadının San hayranlığı beni öldürecekti.

Büyükannem San'ı en az on dakika telefonda tuttu. Onun bana attığı kötü bakışlara sırıtarak cevaplıyordum. Konuşmasını bitirdikten sonra telefonu koltuğa bıraktı.

Yeniden çalmaya başlayan telefonumla ikimiz birden atıldık. O, büyükannem arıyor sanıp telefonu hızlıca açtı ancak karşıdan duyduğu sesle telefonu kulağından çekip kim olduğuna baktı. Telefonumu bana geri verdi.