Radio // Choi JongHo

📻19.Bölüm📻

Bu bölüm kurgu açısından önemli bir yere sahip a dostlarr! Ayrıca bir miktar duygusallık içerebilir uyarmadı demeyinn!! Sevgilerr (mor galp)<3

Keyifli Okumalarr🥂

*Günümüz*

"Bu benim suçumdu."

Depodaki sesler bir kara delik tarafından yutulmuş gibiydi. Sessizlik her saniye ruhuma işliyor ve bu durum beni korkutuyordu.

"GunHo öldü çünkü beni korumaya çalışıyordu. O öldü çünkü... benim yaralanmamı istemedi-"

"Saçmalamayı kes Seon! Onu tanımıyorsun bile! Bu benim suçumdu!"

MinGi, sesini yükseltti ve beni durdurdu. Onu tanımadığımı sanıyordu. Oysa onu belkide en iyi tanıyanlardan biriydim. En yakın arkadaşıydım..

"Hayır, o haklı. Seon, GunHo'yu tanıyordu."

YunHo oturduğu yerde bakışlarını bir yere sabitleyerek devam etti.

"Seon, GunHo'nun balerin arkadaşıydı."

YunHo bunu biliyor muydu? Yani.. bu yüzden mi peşimden ayrılmıyor, bana dikkat ediyordu? Ya da başka bir şey..

"Bunu biliyordun.. ama hiç bir şey söylemedin mi?"

"Bu yüzden psikolojik sorunlar yaşadığını biliyordum. Nasıl sana söyleyebilirdim ki?"

YunHo hafif kızarmış gözleriyle bana bakarken yutkundum. Benim hakkımda her şeyi biliyor muydu? Kardeşinin ölmesinin sebebi olduğumu.. biliyor muydu?

"Suçlu değilsin. Kimse değil. GunHo hakkında konuşmayı bırakın artık. Sorunlarınızın sebebi o olmasın."

YunHo kendisini eski kanapeye bırakırken bakışlarım onun ayak ucundaydı. Nasıl bu kadar soğuk kanlıydı? İçinde yangınlar yok muydu benim gibi?

"Ben.. eve dönsem iyi olacak."

"Seni bırakacağım."

HongJoong kapının kilidini açtı ve masanın üzerindeki iki kaskı aldı. Kapıya doğru yönelecekken ona seslendim.

"Hayır, hayır. Yürümek istiyorum. Teşekkür ederim."

∆∆∆∆∆

"Bana bak Seon, 1 saate evde olmazsan bütün polis teşkilatını ayağa kaldırır, kendimi sokaklara atar ağıt yakarım. 1 saate evde olacaksın!"

Büyükannemin bağırmasıyla telefonu kendimden uzaklaştırıp yüzümü ekşittim. Hep böyleydi..

"Söz veriyorum Büyükanne, ayrıca tek değilim ki. Yanında Yena da var."

Yena çapraz yaptığı kollarını yüzünü buruşturarak indirdi ve tatlı bir sesle telefona seslendi.

"Merhaba efendim. Nasılsınız?"

Elimdeki telefonu hızla ona verdim. 20 dakikadır onunla uğraşan bendim. Biraz da Yena onun tatlı yakınmalarını dinlesin.

"Ah, evet efendim. O hep böyle. Ben hep uyarıyorum aslında ama-"

Büyük ihtimalle sözünü kesen büyükannemi dinliyordu.

"San mı? Ah aslında biz kız kıza-"

San mı? Choi olan mı? Kesin büyükannem onu yanımıza gönderecekti! Hayır ya!

"Büyükanne! Paten sürüp ödev yapacağız! O sıkılır burada."

Telefonu Yena'nın elinden alarak onu cevapladım. Gelmesin San falan.