Recht in eigen hand ~moordvrouw

ab ovo

Ik loop de keet uit. Er zitten nog een paar vrienden. Ik heb het nu wel een beetje gehad. Er draait nog heel hard vanuit de keet ‘wiggle’. Iedereen zingt nog luidruchtig mee. Ik loop richting mijn fiets als ik nog even schreeuw: “Jullie zijn gek! Hahaha!”. Ook vanavond zal Hij weer niet merken dat ik laat thuiskom, denk ik bij mezelf. Hij heeft totaal geen aandacht voor ons, of niet voor mij in ieder geval. Soms ga ik een nachtje door en als ik dan thuiskom om een uur of 10 ‘s ochtends zegt Hij: ‘hoi.’ Hij merkt ook nooit als ik wat gedronken heb. Of naja, gedronken… GHB gebruikt heb. Iedereen doet dat hier, dan ben ik toch niet cool als ik het ook niet doe. Als ik mijn fiets van het slot haar hoor ik iedereen uitbundig ‘wiggle wiggle wiggle’ zingen. Ik lach in mijzelf. Het was me het avondje wel. Jammer dat sommige al vroeg weg gingen. Ik kijk nog even achter me. Dan pak ik mijn fiets en wil wegfietsen. Als ik mijn fiets al rechtopzet voel ik al dat er iets niet klopt. Het is mn voorband. Lek. “shit!” zeg ik hardop. Goed dan maar lopend naar huis. Ik neem het weggetje door het bos. Het is veel sneller. Hein zei dat een keer. Hij is toen met me meegelopen. Daarna wist ik het eigenlijk al heel snel uit m’n hoofd. En Hem boeit het toch niet of ik nou door het bos ga om 4 uur ‘s ochtends of niet. Daarbij, er is nog nooit iets gebeurd. Waarom dat dan nu wel moeten gebeuren. Ik loop met mijn fiets aan mijn hand het paadje op. Het is niet heel erg breed. Ik loop verder. Ik hoor geritsel in de struiken. Vast een beest ofzo… niks van aantrekken! Zoals je al zei, waarom zou er nu dan wel wat gebeuren? Right? Oke meer. Het loopt met me mee. Ik voel het… ik voel het dichterbij komen. Oke, nu is het niet meer leuk! “hallo? Hallo?” schreeuw ik uit paniek. “dit is echt niet leuk meer!” het komt nog dichterbij… ik probeer rustig adem te halen maar het lukt niet. Ik kijk wild om me heen. “kom tevoorschijn!” schreeuw ik. Geen antwoord terug. Alleen geritsel. Ik laat mijn fiets vallen en loop een stukje door. Ik kijk achter me. Dan hoor ik het geritsel luider en sneller achter me rug. Ik draai me om, het laatste wat ik dacht was: ‘wat doe JIJ nou hier?’ daarna was de pijn hevig en na een paar seconden verdween de pijn en werd alles zwart.