Ayşegül Yılmaz.
Annesinden sevgi görmemiş bir kız çocuğu. Kız çocuğu dediğime bakmayın, kendisi 27 yaşında ama içindeki kız çocuğu hala annesi tarafından sevilmeyi beklediğinden büyüyemedi bir türlü. Bir insanın kendisini sevebileceğini düşünmüyor...
"Ayşegül saçmalama o elbise olmaz!" Ecem Ayşegül'ün elindeki elbiseyi alıp yerine astı.
Bu akşam isteme merasimi vardı ve elbise almayı unutmuştu.
"Ya Ecem, iki saatimiz var, gelecekler diyorum ya hadi!" Ayşegül gergince elbiselere bakarken Fatma bulduğu bir elbiseyi eline tutuşturdu, aynı zamanda söyleniyordu.
"Gerizekalıcım, canım benim, eğer sen elbiseyi almadığını daha önce söyleseydin bunlar olmayacaktı!"
"Napim Fatma unuttum heyecandan!"
"Susun be! Sonra edersiniz kavganızı, Ayşegül sen Fatma'nın getirdiğini giy çabuk." Ecem Fatma'yla kendisine de birer elbise bakarken buyurdu Ayşegül'e.
Ayşegül elindekiyle koşarak kabine girdi. Ecem Fatma'nın üzerinde güzel duracağına inandığı bir elbiseye elini attı hemen.
"Fatma gel şunu bir dene hadi."
"Abartı olmaz mı?"
"Yoo olmaz, dene hadi."
"Gelinin kız kardeşi elbisesi bu."
"Sen nesin salak? Erkek kardeşi mi?"
"Aman! Hep bir hakaret, gidiyorum denemeye."
Fatma kabine girip elbiseyi denerken Ayşegül de kabinden çıkıyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(aşırı hoşuma gitti bu, siyah olan her şey🤝ben. bu arada Ayşemgül'ün elbisesi bu.)
"Kuzuum, çok güzel olmuşsun sen." Ecem arkadaşına sarıldı sıkı sıkı.
"Ya olmuş mu sahiden?"
"Ozan'ın dibi düşecek."
"Abartma."
"Aslında seni her gördüğünde düştüğüne bahse girerim." Ecem Ayşegül'ü duymadan devam ettiğinde utançla kızardı Ayşegül.
Aynaya dönüp elbiseyi inceledi. Siyah rengi seviyordu ve bu elbise çok hoştu.
