İMTİHAN

TANITIM

Bir rüyadan ibaret olmasını istediğim bir buçuk yılı ardımda bırakırken birçok duyguyu da peşimden sürüklemiştim. Acı,hasret ve pişmanlık en ağırlarıydı.

İmtihanımdı bu duygularla başa çıkmak. Sabır ve şükürle bitmesini beklemekten başka çaresi yoktu. İsyan etmemeye uğraşmış,her halime şükretmeye çalışmıştım.

Ardımda bıraktığım yıllara bakınca pişmanlıkla dolup taşıyor,bir hıçkırık gelip boğazıma takılıyordu. Rahman elimden bazı şeyleri alıp da imtihan ederken,pekçok imkân da vermişti aslında. Ama ben çok geç farketmiştim bunu ve bu imkânı kullanmaya vaktim kalmamıştı. En çok da bundan pişmandım. Yapamamıştım işte.

Belki de yapmamalıydım. Belki de bu işi bitirecek kişi ben değildim...

Şimdi bu düşünceler aklımda dolaşırken,sonunda,ait olduğum yerdeydim. Sonumun ve başlangıcımın olduğu,olacağı yerde... Canımın yarısını bıraktığım yerde...

Hasret;kalbimin derinliklerine gömüp de zincirlediğim bir hayvanmışçasına zincirlerini kırıp,kalbimi parçalıyordu. Tekrar. Paramparça olan kalbimin sabırla yapıştırdığım parçaları tekrar dökülüyor,içimde gizlediğim özlem nefesimi kesiyordu.

Özlemiştim. Hem de çok. Herşeyden çok. Onlar oradayken buraya ait olmadığımı anlıyordum. Hiç kimse buraya ait değildi.

Tekrar geleceğine söz vererek gidiyordum. Gelecektim çünkü. Hiçbir şeyden emin olmadığım kadar emindim. Eninde sonunda gidecektim. 2 saat,2 gün,2 yıl farketmezdi. İmtihan devam ediyordu ve bittiğinde son durak burasıydı.

Bu hikaye benim hikayem. Bu hikaye benim zor da olsa ayakta ve dimdik kalışımın hikayesi. Bu hikaye benim İMTİHAN'ım.

Şimdi,gitme vakti.. Savaşma vakti. Nefs ve şeytanla savaş vardı. Ama durun...önce Rahman'la randevum vardı...
Hadi Allah'a emanet olun. Onları emanet etmediğimden kaybettim belki. Siz Ona emanet olun...

Bismillahirrahmanirrahim.

Başlangıç tarihi;11.03.2015