See You Tomorrow, Yuki (EDITING)

NINE

"Aki? Aki! Jamie—"

"Ano? Ang aga-aga, sumisigaw ka na naman."

"Have you seen him?"

"No."

"Sabi ko kasi sa'yo, i-lock mo 'yung pinto, eh!"

Yuki hasn't changed. She's still ill-tempered. And Jamie's putting up with all of it. Like years ago. At that hospital. When Yuki was dying. She's so done with Yuki, first thing in the morning.

"He's probably... somewhere," sagot ni Jamie.

Nasa salas siya, komportable ang upo, tutok na tutok sa cellphone niya. Panay naman ang paglibot ni Yuki sa loob ng bahay para mahanap ang alagang aso.

"And you're probably too busy to look after him."

"Why am I supposed to look after a dog, Yuki?"

Hakim got off from work. He just came back, carrying three boxes of pizza. Kinuha agad 'yon ni Yuki mula sa kaniya at nilapag sa ibabaw ng mesa.

"Nagbabangayan na naman kayong dalawa? Hindi kayo nagsasawa?" tanong ni Hakim, hirap sa paghubad ng sapatos niya.

"Because Jamie lost the dog again," sagot ni Yuki. "It's hard to find him in this big house."

Naupo sa tabi ni Yuki si Jamie. Sumunod na rin si Hakim, halata ang gutom na inabot mula pa sa ospital. Tatlong kahon ng pizza para sa bawat isa sa kanila.

"You know Aki. He always comes back," sambit ni Hakim.

"Then? Do I just wait here, rest assured? What if he doesn't?" mga tanong ni Yuki na nagpatahimik sa kanilang lahat.

"AKI! NASAAN KA NA?! AKI!"

Tumayong nagsisisigaw si Jamie, medyo pumipiyok pa. May kagat na pizza sa bibig niya, at may hawak pa sa magkabilang kamay. Lumabas siya ng bahay para hanapin ang aso.

"That... Bakit ba ako nakipagkaibigan sa isang nurse? I'm all cured anyway," reklamo ni Yuki, nakataray kay Hakim.

"There's a cure for ESRD?"

"Ah, tama. The kidney transplant only extended my life. Sorry, Doc."

"More like... it's postponing your death."

Napatawa si Yuki. Paborito niyang linya noon na naririnig at tinatawanan niya na lang ngayon. Nahinto siya at napatitig sa tito niya. Binalik niya sa kahon ang slice ng pizza na hawak niya.

"Tito... when will you visit her? Don't just hang around my house."

"Hmm?" –nahinto sa pagnguya si Hakim– "Sino?"

"Tita Thea. It's been four years since you last saw her."

"Palagi ko naman siyang binibisita. Hindi niya lang ako hinaharap. Binabalik niya rin palagi sa'kin ang mga liham ko sa kaniya." Ngumiti siya. "And I'm swamped with boosting up the hospital's reputation again. Pagkatapos ng lahat ng nangyari noon. It's an escape from thinking too much about her. Hayaan mo rin akong dumalaw rito paminsan-minsan dahil siya ang nakikita ko sa lahat ng sulok ng bahay namin."

"It's hard, isn't it?"

"Ang alin?"

"Missing someone, but you cannot see them—"