لبخند شیطانی‌ای روی لبم نشست:"رودولف؟ لالایی بخونم برات؟!"
برگشت سرجاش و سرشو گذاشت رو شونه‌ام:"بخون لیدو هیونگ!"
نیشم تا ته باز شد:
"One, two, Freddy's coming for you...
Three, four, better lock your door...
Five, six, grab your crucifix...
Seven...
نوری که مستقیم میخورد تو چشمم، مزاحم خوابم میشد. چرخیدم و پتو رو کشیدم تو سرم؛ تخت صدا داد. وایسا ببینم، تخت؟! پتو رو زدم کنار و بلند شدم؛ خب اینجا که اتاق خودم و خونه‌ی مامانم نبود. بابام تغییر دکوراسیون داده؟ نه! کم کم یادم اومد کجام... از اتاق رفتم بیرون و دنبال گرینچم گشتم؛ روی کاناپه خودش‌رو به زور جا داده بود. دلیل تغییر رفتارش رو نمی‌فهمیدم؛ یه لحظه باهام بد بود و یه لحظه خوب. واقعا نمی‌فهمیدم. رفتم آشپزخونه تا یه‌چیزی پیدا کنم و بخورم؛ یادم افتاد دیروز کورن فلکس خریده. با خوشحالی برای خودم صبحونه درست کردم و نشستم پشت میز. _تک خوری میکنی، رودولف؟ از جا پریدم:《 هیونگ چرا یهو ظاهر میشی؟ 》 قهوه جوش رو روشن کرد: 《 ببخشید. 》 یه قاشق گذاشتم دهنم: 《عیب نداره. به خاطر اینا ممنون. 》 _خواهش میکنم! صندلی رو کشید کنار و رو به روم نشست: 《 دیشب خوب خوابیدی؟ 》 _آره. ولی فکر کنم تو سختت شد. در یخچال رو باز کرد و ظرف کره رو اورد بیرون:《 نه. مهم نیست. 》 یاد دیشب افتادم: 《 میگم هیونگ! 》 برای خودش لقمه گرفت: 《 خودتو لوس نکنی هم به حرفت گوش میدما! 》 خندیدم: 《 لوس نمیکنم که! 》 _چرا، میکنی. _نه نمیکنم! _میکنی میکنی میکنی! حالا مهم نیست، حرفتو بزن. نیشم باز شد: 《 بچه شدی هیونگ! 》 چپ چپ نگاهم کرد. _باشه بابا... اون شعری که دیشب خوندی، برای چی بود؟ بلند شد و قهوه جوش رو خاموش کرد: 《 منظورت معنیشه؟ 》 قاشقم‌رو لیس زدم:《 معنی اونو فهمیدم. منظورم اینه فردی کیه؟ 》 ماگش رو از کمد برداشت. روی ماگش یه جوجه بود:《 یه شخصیت. 》 _تو ساختیش؟ برای خودش قهوه ریخت: 《 نه. من فیگورش‌رو ساختم. 》 ذوق کردم: 《 بلدی؟ 》 _برا همه چیز انقدر ذوق میکنی؟ _نزن تو ذوقم! دوباره شعرشو بخون! لطفا. انگلیسی نه! قهوه اش رو مزه مزه کرد: 《 یک، دو، فردی میاد به سمتت... سه، چهار، بهتره که در هارو قفل کنی... پنج، شیش...صلیبتو محکم چنگ بزن. هفت، هشت، تا دیر وقت بیدار میمونم... نه، ده، دیگه هرگز نخواب! 》 _موهام سیخ شد! این چه لحنیه؟ خندید ولی زود خوردش: 《خب از ملزمات شعره! 》 _ببینمش! چه شکلیه؟ ماگش رو گذاشت رو میز و رفت تو اتاق خواب. نگاهم روی در اتاق خواب و ماگ می‌چرخید... اونا تاحالا اجازه نداده بودن قهوه بخورم. ماگ رو برداشتم و یکم ازش خوردم؛ مزه‌ی تلخش برام تازگی داشت. _چکار میکنی؟! ماگ از دستم افتاد و مایع غلیظش خالی شد روی رومیزی سفید. _م... مت... متاسفم! جعبه‌ای که دستش بود رو گذاشت روی صندلی: 《 مهم نیست. 》 وسایل صبحونه رو جمع کرد، گذاشت روی اپن و رومیزی رو جمع کرد. _ماگت چیزی نشد! _آره نشد. ولی مواظبش باش. اون یه هدیه ارزشمنده. _هدیه؟ هدیه اینه؟ ابروهاشو برد بالا: 《 چی؟ 》 به زمین نگاه کردم: 《 تاحالا کسی بهم هدیه نداده. ماگ باید هدیه بدیم؟ 》 با دهن باز زل زده بود به من. _هیونگ؟ برگشت به حالت عادی: 《 نه. هدیه هرچیزی میتونه باشه. اینو شیون بهم هدیه داده. خیلی دوسش دارم. 》 دماغمو خاروندم:《 شیون کیه دقیقا؟ دوستته؟ 》 _نه... یعنی آره. درواقع برادرِ دوستمه. _آهان. لبخند زد: 《 الآن دوست تو هم هست. 》 این لبخند زد؟ دوگانگیش داشت می‌ترسوندم. دو روز پیش که در رو روم باز کرد، رفتارش طوری بود که میخواستم برگردم و تو پارک بخوابم. ولی هرچی میگذشت رفتارش بهتر و بهتر میشد و درست وقتی خیالم رو به راحتی میرفت، یه کاری میکرد که بازم تصمیم به فرار بگیرم. یاد حرف دیشبش افتادم:《 ایستر بانی؟ چرا؟ 》 رو میزی رو انداخت تو ظرف شویی و آب رو باز کرد: 《 الآن اولاف رو فهمیدی؟ 》 پشتش به من بود ولی لبخندش رو حس میکردم:《 آره. گونهی خیلی شبیه اولافه. 》 این بار بلند خندید و بیشتر ترسوندم:《 درسته... خیلی شبیهه. 》 صندلیم رو تکون تکون دادم: 《 حالا چرا ایستر بانی؟ 》 شیر رو بست:《 خب... وقتی شیون بچه بود، مثلا... ما هیجده سالمون بود و شیون پنج. من برای عید پاک رفته بودم خونشون؛ دوستای شیون هم اومده بودن. شیون مخفیگاه شکلات هارو پیدا کرده بود... 》 کوتاه خندید:《 به نظرش جاهایی که تخم مرغ هارو قایم کرده بودن، خیلی واضح بوده. جاهاشون رو عوض کرد و هیچکس نتونست پیداشون کنه؛ آخر پدر و مادرش مجبور شدن دوباره برن و شکلات بخرن. شیون هم نشست همه شکلاتارو تنهایی خورد؛ ماام اسمشو گذاشتیم ایستر بانی. 》 خندیدم: 《 عجب! 》 دستاشو خشک کرد: 《آره دیگه... شیون از اولم شیطون بود. 》 نیشم باز شد: 《 معلومه! 》 _خب... من باید برم بیرون رودولف. یکم کار دارم. بلند شدم: 《 نشونم ندادی فردی رو که! 》 دستشو کشید رو پیشونیش: 《 راست میگی! 》 جعبه مقوایی رو داد دستم؛ با احتیاط در جعبه رو باز کردم. میترسیدم کلکی تو کار باشه؛ و همون طور که انتظار میرفت: 《 این چیه!!! 》
یه آدمک چروکیده بود با دستکش قلاب دار. خندید و عروسک رو از دستم گرفت: 《 فردی. شخصیت یه فیلم. 》 چشم‌هام‌رو بستم و محکم روی هم فشار دادم: 《 خیلی زشته! 》 عروسک رو گذاشت تو جعبه و پوکر گفت: 《 ممنون! 》 دست و پامو گم کردم: 《 نه نه! کار تو که عالیه. تقصیر خودشه که زشته! 》 دوباره سعی کرد نخنده... ولی بیشتر شبیه احمق‌ها شد:《 حالا که این طوره، ایستر بانی رو نشونت نمیدم! 》 _نه نشون بده! ابروهاشو انداخت بالا: 《 نمیدم! 》 دست‌هام‌رو انداختم دور گردنش و آویزونش شدم: 《 نشون بده نشون بده! 》 بلند بلند میخندید: 《ولم کن... گفتم نه دیگه رودولف! 》 _تورو خدا ! دستامو گرفت و از گردنش جدا کرد؛ با لحن سردی گفت:《 با این اوضاعی که ساختی بیرونت نکردم شانس آوردی! 》 التماسش کردم: 《توروخدااااا! 》 خم شد تا هم قدم بشه: 《باشه. فعلا برو حاضر شو!》 چرا؟! با ترس پرسیدم:《 چرا حاضر شم؟ 》 دستشو گذاشت رو شونه‌ام:《 به گونهی و شیون گفتم بیان دنبالت برید بیرون. من باید برم سر کار.》 لبامو غنچه کردم: 《 کریسمسه ها! بری سر کار؟ 》 لپم رو کشید. نه؛ این یه چیزیش بود! _باشه، برا من کریسمس و غیر کریسمس فرقی نداره. _ولی من عاشق کریسمسم! لحنش سرد تر شد: 《 برو حاضر شو. الان میان. 》 _باش! یکبار دیگه نگاهش کردم؛ ولی سرشو برنگردوند سمتم. میترسیدم... از اینکه دوستای جدیدمم منو نخوان. مثل خانواده‌ام... بغض مثل چنگال های یه هیولا به گلوم چنگ انداخت. سرمو انداختم پایین و رفتم اتاق خواب ته راهرو.
[لیدو] کریسمس رو دوست داشت؟ منم داشتم... یه زمانی؛ که نه خونه گرمی بود و نه هدیه‌ای... و نه خانواده‌ای. وقتی هوان وونگ برگشت، بهش لبخند زدم: 《 چه تیپی زدی ها! 》 چرخید:《 واقعا خوبه؟ 》 _چرا بد باشه؟ شلوار مشکی ساده پوشیده بود و پیرهنی که آستینای درازی داشت. _سردت نشه؟ یه چیزی بپوش. همون موقع زنگ در رو زدن. _اومدن رودولف. پالتوش رو از چوب لباسی کنار در برداشت: 《هیونگ؟ 》 لبم رو با زبونم تر کردم: 《 بله؟ 》 _واقعا میخوای بندازیم بیرون؟ خدای من... این بچه درباره من چه فکری کرده بود؟ این بار هم به حرف دلم گوش ندادم... دستمو بردم بین موهاش و بهمشون ریختم: 《 نه نمیندازمت بیرون! تا وقتی اینجایی، نگران هیچی نباش! 》 سرشو برد عقب تا از دست من خلاص شه ، موهاشو مرتب کرد و گفت:《مرسی هستی هیونگ.》 ولی اونطوری که موهاش بهم ریخته بود با مزه تر بود:《 بسه دیگه برو. منتظرتن.》 پالتوش رو پوشید: 《دوباره گرینچ شدی که! 》 بهش اخم کردم... خندید و از در رفت بیرون...
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
