บทที่ 21
เราสองคนมานั่งอยู่หน้าทีวี เดดแอร์เฉยเลย
"คือว่า....เรื่องเมื่อคืน..."
ผมคิดคำแก้ตัวไม่ได้ จะอ้างเมาก็ไม่ได้ แค่ยอมรับไปตรงๆจะยากตรงไหนวะสั่ว ฟันผู้หญิงแล้วทิ้งมาตั้งกี่คนแล้ว กับมิ้นแค่เกือบได้นี่กูจะขี้ขลาดอะไรร่างบางนั่งก้มหน้าก้มตาเงียบ ไม่ปริปากแม้แต่น้อย รอยช้ำที่ข้อมือเพราะผมบีบ กับปากที่เข้าทรงสวยรับรูปหน้าสีแดงช่ำ ไหนจะผิวขาวผ่องดังหิมะ กับรอยดูดกัดที่ต้นคอนั้นอีก มองจากมุมไหนแม่งก็น่าเอาเหลือเกิน ที่ผ่านมาผมห้ามใจตัวเองไม่ให้คิดเรื่องลามกกับมิ้นได้ยังไงกัน
"คือเมื่อคืน..พี่อยากได้..."
อุ้บ!!ผมแทบตะคุบปากตัวเองไม่ทัน นี่จะพูดอะไรออกไปวะ มิ้นหันมามองด้วยท่าทีที่หวาดกลัว
"พี่ผิดเองแหละ พี่ลงโทษมิ้นแรงเกินไป จริงๆ พี่ไม่ควรทำกับมิ้นแบบนั้นด้วยซ้ำ"
ผมพูดตามข้อความที่ปันๆ ส่งมาให้ ใช่ลำพังผมจะไปพูดอะไรแบบนี้ได้ไง โคตรขัดกับสิ่งที่ต้องการ
"ให้อภัยพี่ได้ไหมครับ พี่รับปากว่าจะไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีก"
ผมสังเกตสีหน้าและท่าทางมิ้นตลอด มิ้นเองก็ดูเหมือนอยากจะพูดอะไรออกมา
"คือว่านะ...เวลาที่พี่โมโห พี่จะเผลอไล่มิ้น ทำร้ายมิ้นตลอดเลยครั้งนี้มิ้นดื้อ พี่เลยเปลี่ยนวิธี จริงๆมันก็ไม่ต่างจากแบบอื่นๆ พี่ขอโทษนะให้อภัยพี่ได้ไหมุ พี่ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังเอง"
ผมอ่านข้อความสุดท้าย
ครืดดด
เสียงมือถือมิ้น ร่างบางหันไปกดรับสาย ก่อนจะเดินออกไปคุยที่ระเบียง ผมนั่งเกร็งตลอดกลัวว่าจะทำอะไรให้มิ้นตกลงใจอีก มิ้นคุยได้พักนึง ร่างบางก็เดินกลับเข้ามาด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป ท่าทางกระอักกระอวนแบบนั้นคืออะไร
YOU ARE READING
อยู่ด้วยกันดีกว่านะ
Teen Fictionความรักที่เกิดมาแบบไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็ดันรักหมดใจไปซะแล้ว รักที่เกิดจากการแบ่งอาณาเขตแต่พอรู้ตัวเองอีกที ตัวเองนั่นแหละที่ล้ำเส้นเข้าไปหาอีกฝ่ายถึงที่
