บทที่3
ก๊อกๆๆ
เสียงคนเคาะประตูดังขึ้นสั่วและมิ้นหันหน้ามามองกันก่อนที่ต่างฝ่ายจะส่งสายตาประมาณว่า แกนั่นแหละไปเปิดทั้งจ้องกันนานเกินไปจนมิ้นทนไม่ได้จึงตัดปัญหาด้วยการเป่ายิงชุบผลออกมามิ้นแพ้ร่างเล็กเลยยอมจำใจไปเปิดประตู ประตูห้องค่อยๆเปิดออกปรากฏให้เห็นเพื่อนตรงหน้าของสั่ว มิ้นชวนให้ทุกคนเข้าไปด้านในส่วนตัวเค้าเองจะขอตัวกลับห้องเพราะไม่ชอบคนเยอะบวกกับลักษณะหน้าตาและส่วนสูงของเพื่อนสั่วที่ทำเอามิ้นแทบใจล่วงตะตุ่ม
"ตัวเล็ก"
สั่วเดินเข้ามาหามิ้นที่กำลังเดินเข้าห้องตัวเอง อะไรอีกฟะหมอนี่จะแกล้งอะไรฉันอีกล่ะ มิ้นหันไปมองด้วยสายตาเบื่อโลก
"ทำไมไม่นั่งอยู่ข้างนอกด้วยกันในห้องมันร้อนนะเว้ย"
สั่วพูดด้วยน้ำชักชวนอีกคนพร้อมกับโอบไหล่แล้วลากให้มิ้นกลับมาที่เดิม
"ไม่เอา..คนเยอะนายไปคุยกับเพื่อนเหอะฉันจะเข้าไปอ่านหนังสือแล้ว"
อะไรวะเมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย สั่วหันไปมองเพื่อนๆตัวเองที่จ้องมิ้นเหมือนกับเสือที่จะกินเหยื่อก็เข้าใจความรู้สึกของมิ้นทันที
"สั่ว มึงกับมิ้นนี่ยังไงกันวะมีโอบกันด้วย.."
เอ็มเอ่ยแซว
"ตัวเล็กๆๆโอ๊ยอยากมีโมเม้นแบบนี้บ้างจัง"
ต๊ะพูดสมทบ วั่วที่พึ่งรู้ตัวก็รีบเดินถอยห่างจากมิ้นทันที
"กวนตีนล่ะ มึงมีธุระไรถึงมาหากุที่นี่"
สั่วถามกลุ่มเพื่อนที่แห่มาหาตน
"อย่าเปลี่ยนเรื่องว่ะ เขิลล่ะซี๊..."
เป้กที่นั่งอยู่นานเอ่ยแซวขึ้นบ้างเพื่อยืนยันว่ายังมีตัวตน แต่ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออกอีกรอบพร้อมกับทีที่เดินเข้ามาอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นักแต่พอได้เห็นมิ้นทีก็ถึงกับยิ้มจนตาปิดแล้วตรงเข้ามาหามิ้นด้วยความเร็วแสง
VOCÊ ESTÁ LENDO
อยู่ด้วยกันดีกว่านะ
Ficção Adolescenteความรักที่เกิดมาแบบไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็ดันรักหมดใจไปซะแล้ว รักที่เกิดจากการแบ่งอาณาเขตแต่พอรู้ตัวเองอีกที ตัวเองนั่นแหละที่ล้ำเส้นเข้าไปหาอีกฝ่ายถึงที่
