บทที่6
ติ๊ด..ติ๊ด..ติ๊ด..
ร่างบางลืมตาขึ้นมาพร้อมกับบิดขี้เกียจ อาการป่วยเมื่อวานดูเหมือนจะหายดีแล้ว มิ้นลุกไปอาบน้ำแต่งตัวตามปกติวันนี้เป็นวันหยุดราชการนี่หยุดตั้งสี่วันทำอะไรดีล่ะช่วงนี้มหาลัยหยุดบ่อยจัง มิ้นเดินออกมาจากห้องด้วยสภาพหิวโซทันทีที่เดินออกจากห้องร่างบางก็รู้สึกได้ถึงบางอย่างที่วิ่งมาชนตัวเองจนอีกวัตถุเล็กกลิ้งลงไปกองกับพื้น มิ้นชำเลืองมองไปที่เด็กผู้หญิงตัวเล็กวัยห้าขวบที่กำลังมองมาทางเขาอย่างสนใจ น่ารัก..ใครเอาเด็กมาปล่อยที่นี่เนี่ย มิ้นย่อตัวลงอุ้มเด็กออกขึ้นมาอยู่ในอ้อมกอดตัวเอง
"บิงโกครับ..อยู่ไหน"
สั่วที่กำลังเรียกหาเด็กตัวเล็กก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นว่ามิ้นกำลังอุ้มหลานรักเขาอย่างเอ็นดู ถ่ายไว้ๆภาพแบบนี้ซั่วปลื้ม มิ้นนี่เข้ากับเด็กดีจัง
"หาป๊า.."
เด็กหญิงที่ชื่อบิงโกพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปหาสั่ว เฮ้ย สั่วมีลูกแล้วหรอ มิ้นมองคนตรงหน้าอย่างตกใจ สั่วที่พอจะเดาใจมิ้นได้ว่าร่างบางกำลังคิดอะไรอยู่ก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้มิ้นฟัง เด็กผู้หญิงที่ชื่อบิงโกเป็นหลานของเขาที่ลุงฝากเลี้ยงไว้ในช่วงวันราชการหยุดเพราะจะไปทำธุระที่ต่างจังหวัด มิ้นรู้สึกโล่งอกเมื่อรู้ว่าสั่วยังไม่มีเจ้าของ
"ป๊า..ม๊า..ป๊า..ม๊า.."
บิงโกชี้หน้าสั่วและมิ้นสลับไปมาด้วยความไร้เดียงสา มิ้นเผลอยิ้มออกมากับท่าทางน่ารักของเด็กตัวป้อม ผิดกับสั่วที่เอาแต่นั่งเขินคนเดียว
"ตัวเล็ก ชอบเด็กหรอ"
สั่วถาม
"อืม ชอบเด็กน่ารักดี"
มิ้นตอบกลับพร้อมกับอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาอีกรอบแล้วยกแขนไปมา
"เอ่อ..แล้วทำไมเด็กถึงเรียกนายว่าป๊าอ่ะ "
มิ้นถามสิ่งที่ค้างคาออกมา เรียกสั่วป๊าแล้วเรียกฉันม๊ามันรู้สึกเขินยังไงไม่รู้ แต่ช่างเถอะเด็กยังไงก็คือเด็กปล่อยๆให้เรียกไปเถอะ ,มิ้นคิดขณะนั่งดูการ์ตูนเป็นเพื่อนเด็ก
VOUS LISEZ
อยู่ด้วยกันดีกว่านะ
Roman pour Adolescentsความรักที่เกิดมาแบบไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็ดันรักหมดใจไปซะแล้ว รักที่เกิดจากการแบ่งอาณาเขตแต่พอรู้ตัวเองอีกที ตัวเองนั่นแหละที่ล้ำเส้นเข้าไปหาอีกฝ่ายถึงที่
