อยู่ด้วยกันดีกว่านะ

บทที่11

บทที่11

                "เฮ้ยพวกมึงวันนี้กินข้าวร้านไหนดีวะ เที่ยงป่านนี้แล้วกุหิวข้าวว่ะ"

เป้กพูดออกมาพร้อมกับเดินมาที่โรงอาหารอย่างโซเซ

"สั่วมึงเป็นไรวะวันนี้กุเห็นมึงทำหน้าเคลียดอยู่ตลอดเลยวะ ขี้ไม่ออกหรอ"

ทีเอ่ยแซวอย่างสนุกปากแต่พอเห็นว่าสั่วหันกลับมามองด้วยสีหน้าจริงจังก็ถึงกับหุบยิ้มอย่างเร็ว ไอ่ห่านี่แม่งเล่นไม่ดูเวลาเคลียดแบบนี้ใครจะไปกินข้าวลงวะ

"กุอยากรู้จังเลยว่าน้องมิ้นของกูจะกินข้าวร้านไหน กุจะได้ไปซื้อร้านนั้นด้วย"

ทีพูดออกมาอย่างร่าเริง คำพูดนั้นทำให้สั่วนึกขึ้นได้ว่าเขาขังมิ้นไว้ให้ห้องนอนแบบนั้นมิ้นต้องออกมาหาอะไรกินไม่ได้แน่ ชิบหายแล้วอย่างนี้ตัวเล็กคงจะหิวมากจนเป็นลมแล้วแน่เลยข้าวเช้าก็ไม่ได้ให้กิน

"เฮ้ย พวกมึงเดี๋ยวกุไปรอที่ตึกคณิตนะเว้ย"

สั่วพูดจบก็รีบบึ่งตรงกลับมาที่หอพักของเขาอีกครั้ง ตามกฏของมหาลัยแล้วเด็กปีหนึ่งเท่านั้นที่จะได้พักหอในที่ใกล้มหาลัยที่สุดแต่กับสั่วเขาใช้เส้นของพ่อล้วนๆในการพักอยู่ในหอนี้ ร่างสูงค่อยๆเดินเข้ามาอย่างเงียบที่สุด

"อื่อ..ฮึก...ไอ่บ้าสั่ว ไอ่คนชอบใช้กำลัง อื่อ.."

มิ้นยังคงร้องไห้ยังหยุดเพียงแต่เสียงอ่อนลงกว่าเมื่อเช้า แม่งร้องได้ร้องดีจังวะร้องตั้งแต่เช้าเลยหรือไง เดี๋ยวก็ได้ขาดใจตายหรอก

แกร๊ก

สั่วเปิดประตูออกก็เห็นมิ้นนั่งชันเข่าอยู่ข้างเตียง ร่างบางลุกขึ้นอย่างเร็ว ร่างสูงวางกล่องข้าวพร้อมขวดน้ำไว้บนโต๊ะก่อนจะมองไปที่มิ้นอีกครั้ง อย่าใจอ่อนนะสั่วถ้าปล่อยให้ออกมาตอนนี้เดี๋ยวมิ้นไม่จำคราวหลังก็หนีไปนอนที่อื่นอีก

"มากินข้าวด้วยนะ เดี๋ยวก็ได้ตายก่อนตอบคำถามกุเย็นนี้หรอก"